Het mag gezegd. Het is altijd wel wat daar in De Mortel. Maar dat er ook een vorm van nabootsing van de TV zou plaatsvinden die je ziet in de komkommertijd met die (meestal vreselijke) herhalingen, dat had ik niet verwacht. Sterker nog: we waren het vorige week toch allemaal met elkaar eens: de ooievaar vertrok voor onze ogen naar zijn winterverblijf in Afrika! Nou, niet dus!
Gisteren was ik ook even een uurtje bij de toren waar ik uiteindelijk (geheel onverwacht) de thuiskomst van de jonge AUH zag, waar VM en VV zich geheel niet vertoonden. Geen ooievaar, geen ijsvogeltje en geen roodborsttapuitjes gezien. En nu: een dag later is het eerste wat me opvalt de witte gestalte met lange rode snavel en zwarte randen bij de vleugels, hoog op de poten staande aan de andere kant van De Loop dicht in de buurt van de ganzenpoel. Een kleine afsplitsing van de kudde Angussen staat er vlakbij. De blauwe reiger lijkt wel een maatje van de ooievaar. Ze staan dicht bij elkaar en verdragen elkaar prima.
Omdat de toren geen slechtvalken toont, besluit ik maar meteen aan een wandeling te beginnen. Op het laatste stukje van het brede bospad word ik behoedzaam: wie weet toont zich het ijsvogeltje wel. Maar helaas is dat niet het geval. Ik loop verder langs de Loop om naar de achterkant te gaan waar mogelijk de slechtvalken ook te vinden kunnen zijn. Terwijl ik nog maar een keer een foto van de nu nog meer verschrompelde witte ballon in de Loop maak (wie weet zorg ik ervoor dat misschien één persoon volgende keer nadenkt over de schade die dergelijke onschuldige ballonnen kunnen veroorzaken), hoor ik toch ergens dat bekende geluidje? Heb ik met mijn blote oog toch die beweging waargenomen? Ik geloof er niks van, maar toch grijp ik mijn kijker en zie op het paaltje helemaal aan het einde van het pad dat kleine, maar zo fraaie vogeltje zitten. De afstand is groot en veel verwacht ik niet van het prentje, maar het gaat me dan ook vooral om het aantonen dat het er zat. Voorzichtig loop ik wat dichterbij. Ik zie het vogeltje duiken en even later op een van de stenen op het dammetje wippen. Wanneer ik ook daar een prentje van probeer te maken vliegt het ijsvogeltje net weg.
Daarmee is ook de belemmering weg om naar het veld aan de achterkant te lopen. Toch even voorzichtig door het slingerpoortje want je weet nooit wat er daar ergens zit. Dan even later toch maar door lopen en de achterkant van de toren even scannen. Geen valk te zien. Ik maak nog wat prentjes van een paddestoel en besluit dan terug te gaan naar het bruggetje. Mijn camera zet ik uit, maar waar komt dat vreemde geluidje nu vandaan? Ik zet de camera weer aan, althans dat is de bedoeling. Verdorie nog aan toe: batterij is leeg.
Bij het bruggetje aangekomen zet ik maar gelijk door naar de toren toe en dan op mijn auto aan. Daar staat Jan Steenarend toevallig net bij te kijken.
"Ik stond al te twijfelen of het jouw auto was, maar toen ik de cameratas zag liggen wist ik het al", verklaart Jan. "En die moet ik nu net hebben, want sta ik daar foto's te maken en is mijn accu leeg", mopper ik wat. De reserverbatterij is helemaal opgeladen, dus ik kan gewoon verder. We verbazen ons samen over de aanwezigheid van de ooievaar die we vorige week toch echt hoogte zagen maken om te vertrekken. Kennelijk is het voedsel en de temperatuur hier nog prima.
Het trekkertrekfestijn telt al geruime tijd slechts twee personen op de tribune. Waarom de ladyspeaker de microfoon gebruikt is ons een raadsel, ze kan net zo goed bij die twee bezoekers gaan staan. Nee, ik ben geen voorstander van dit festijn, maar dit moet toch een regelrechte ramp zijn voor de organisatie. (En dat gun ik niemand)
Wanneer even later ook Gerrit op het spottersveldje staat, zijn wij met net zoveel personen op het spottersveldje als dat er op dat moment op de tribune zitten!
Jan neemt me even mee naar zijn auto. In de kofferbak staan diverse ordners in een krat. Op de labels staan coderingen. Hij pakt een vogelboekje, zoekt de pagina op waar de Steenarend getoond wordt en grijpt dan naar de map waar dit nummer tussen zit. "Kijk: hierom noem ik me Jan Steenarend", zegt Jan. Hij is er best een beetje trots op dat ie deze vogel op de foto heeft weten te zetten. "Het zijn geen hele goeie foto's, maar ik ben er toch heel blij mee".
We worden nog een paar keer vergast met de aanwezigheid van roodborsttapuitjes en het ijsvogeltje en uiteraard de ooievaar die ons tot op enkele tientallen meters durft te naderen om vervolgens statig terug te stappen naar de Loop. Onderwijl lijkt hij weer telkens iets van de uitgedroogde stelen van het Jacobs Kruiskruid op te pikken.
"Weet je dat ooievaars helemaal niet zoveel kikkers eten?", weet Jan. Gerrit pakt zijn telefoon en googlet er even op. Wikipedia weet ons te vertellen dat het hoofdvoedsel van de ooievaar bestaat uit insecten en regenwormen. En ja ook een kikker of een mol wordt wel eens gegeten. Door al het gepluk in de met spinnenrag aan elkaar verbonden stengels is de kop en snavel van de ooievaar besmeurd. "Jammer", vindt Jan, "hij zag er zo prachtig uit".
Wanneer even later jachtopziener Jan en zijn vrouw even het veldje op komen lopen (om ons te wijzen op de aanwezigheid van de ooievaar) halen we net niet meer de meerderheid met de tribune aan de overkant: "wij met vijf, zij met acht"
(De eerste plaatjes, die met het juveniele slechtvalk mannetje AUH zijn van gisteren)
