Soms is er een drang om weer eens te gaan Mortelen, maar niet altijd wil het lijf wat de geest zou willen. Gisteren was het zo'n dag, maar wie me kent weet dat wat ik eenmaal in mijn kop heb....
Vanmorgen voelde alles goed en vraag ik Anja of ze zin heeft om effe mee te gaan. Ik merk aan haar dat ze eigenlijk iets anders zou willen doen, maar toch strijkt ze over haar hart. Even later nestelen we ons in de auto en gaan we op weg.
Het is al vroeg warm aan het worden en ik weet dat ik dan niet op een erg lang bezoek hoef te rekenen. Bovendien weet ik van al die jaren dat bij grote warmte over het algemeen niet op veel valkenactiviteit gerekend hoeft te worden.
De berm bij het veldje is leeg. Ik weet ook niet of mijn companen van weleer nog wel eens gaan Mortelen. Wat ik wel weet is dat al bij de eerste blik de toren leeg lijkt. Er is helemaal weinig activiteit te bespeuren. Nadat we ons even op het bankje geposteerd hebben en een grondige scan van de toren geen resultaten heeft opgeleverd vraag ik mijn vrouw of ze even mee gaat met een wandeling het bos in. Onderweg vraag ik of haar iets opvalt aan de toren. Maar ze is simpelweg te weinig bij de toren geweest om de koektrommel te missen. Ik vind het nog steeds een vreemd gezicht dat het kenmerkende uitsteeksel er niet meer zit. Hoe vaak heb ik daar een valk een prooitje zien verorberen?
Nog maar eens een scan van de toren, nu veel dichterbij. Geen valk te zien. Door de lichtinval lijken er op de kozijnen aan de linkerkant overal valken te zitten. Maar het is een schijnsel van de muur achter de raampjes die dit zichtbedrog veroorzaakt. Ook dat is iets wat ik al jaren weet, maar toch effe kijken voor alle zekerheid. Geen valk te zien.
We lopen door het bos en gaan eerst even het bruggetje over om deze zijde van de toren eens goed te bekijken. Geen valk. In de paddenpoel staat nog steeds water. Terug dan maar weer, Nu gaan we het bruggetje over maar daarna linksaf. Ik voel me sterk genoeg om de wandeling naar de achterkant van de toren te maken. En bovendien... als je niks probeert kom je ook niet verder.
Vreemd om op plekken amper te zien dat je langs een riviertje loopt. Ik blijf me er aan ergeren. Het water staat best hoog, dat gelukkig wel. Bij het betonblok stoppen we even. Dat wordt meteen beloond. Een buizerd draait boven me zijn rondjes en nadert me. De camera is klaar, maar ik kom er snel achter dat het vangen van vliegende vogels in het vizier van mijn camera een kwestie van veel en vaak oefenen is. Een tweede doemt niet ver van ons vandaan op. Even twijfel ik of het mogelijk een wespendief is. Ik krijg ze maar niet goed genoeg in beeld om het zeker te weten.
Dan ga ik door het slingerpoortje en stap op het veld achter de toren. Ik kijk even tevreden naar het wat sneller stromende water bij het vistrapje. Blijft leuk. En dan de blik op de toren. Niks noppes nada, geen valk te zien. Wel doemt er weer een buizerd op. Ik ga er nu maar even vanuit det het inderdaad een buizerd is.
We keren weer terug naar het bos, waar het best wat koeler is. Ik draai me ineens met een ruk om, hoorde ik het goed? Was het het piepje van de ijsvogel dat ik daar hoorde? Ik zie niets en begin dan te twijfelen of ik het wel goed hoorde. Een paar juffers trekken mijn aandacht en gaan op de foto. Aan de andere kant van de Loop hamert een specht in een boom. Ik denk te kunnen bepalen dat ie in een van twee bomen die dichtbij staan zit, maar uiteraard aan de onzichtbare kant. Twee dames laten het poortje bij het bruggetje klappen en komen dichterbij. Ik hoop dat de specht zich nu naar mij draait maar in een flits zie ik een vogel wegvliegen. De kleur lijkt groen, maar het gaat wel heel snel.
En zo lopen we maar weer verder terug. Gaan het bospad weer in en komen weer bij de toren uit. Nog maar eens een blik omhoog.... verder maar weer. Dan bij het stukje waar de boomkruinen het zicht op de toren niet bedekken... kijker omhoog.... niks te zien. We lopen nog evn terug naar het veldje waar we een beker koud water drinken. Naar huis maar weer? Vraag ik aan mijn vrouw. Even later gaan we voorbij aan heel De Mortel die zich aan het eind van de Hemelsbleekweg met kinderwagens, fietsen en hond verzamelt heeft voor het laatste nieuws van de Mortelpost. Even denk ik terug aan Mieke. met haar was de Mortelpost overbodig.... dat waren nog eens tijden!
