Wekenlang zat het hoestje me in de weg. Na eerst last te hebben gehad van een gevoel dat mijn schedeldak bij het hoesten gelicht werd, leek het er de laatste dagen op dat mijn buik open scheurde. En net wanneer je denkt dat het wat beter gaat voel je je warm, heb je geen heldere blik, ben je wat duizelig en blijk je boven de 40 graden koorts te hebben. Gedwongen binnen zitten is niets voor mij dus zijn de laatste dagen voorbij geslopen. Niet eens fit genoeg om de cams een beetje te volgen. Nee, dan is het een verademing om in de morgen koortsvrij wakker te worden en dat er weer zin is om wat uit te vogelen: hoe neem ik ook alweer bewegende beelden op zonder dat het giga's aan ruimte kost?
Een toch wel erg overdreven verhaal over een opengereten VV brengt me ertoe om toch maar eens poolshoogte te gaan nemen. Zijn er gevechten op leven en dood gaande? Ik heb ze dit jaar nog niet gezien en ook mijn maten hebben me er niets over verteld. Het zal niet de eerste keer zijn dat beeld en geluid op BDL en NK het ergste doen vermoeden zonder dat er ook maar iets aan de hand is. Misschien is mijn interpretatie van het woord opengereten wat zwaarder dan het bedoeld is. Welnu, ik ga kijken en zal het weten te vertellen.
Ik ben alleen wanneer ik mijn auto parkeer bij het bekende veldje.
De valken zijn allebei thuis, zitten allebei in de hoge antenne, en dus is het simpel om ze te onderscheiden: bovenaan zit VV, onder haar zit de kleinere VM. Beide valken zitten in volslagen rust op hun plekje en kijken rustig om zich heen. Niets aan de hand.
In de omgeving ook geen echte bijzonderheden. Nijlganzen, een zilverreiger, wat wilde eenden, de eeuwige kraaien, wat houtduiven, wat klein spul.
Omdat ik zonder gesprekspartners nooit lang stil kan blijven zitten besluit ik te gaan wandelen. Het grote hol vlakbij het veldje kan van een konijn zijn, maar is ook groot genoeg voor iets anders. Het is nog verder uitgegraven dan vorige keer. Ben benieuwd wie de graver is. Verder gaat het. Dan opeens is daar de verplaatsing. De kleine man is van zijn plek vertrokken en naar de betonnen rand bij de wiphoek gegaan. "Dit kunnen ze thuis mooi allemaal ook zien", bedenk ik, terwijl ik verder loop. Ik erger me aan de crossmotor sporen die door het bos zijn getrokken. Bij het bruggetje helaas geen ijsvogeltje. Op het bruggetje draai ik me nog even naar de toren: VV zit nog waar ze zat. Ik ga door het poortje. Bij de paddenpoel gebeurt niets. Meestal is het een geplons van jewelste wanneer de trek eenmaal begonnen is. Nu nog niets. Ik probeer met redelijk droge schoenen door het drassige veld te komen, maar daarvoor is concentratie vereist. Er zijn weinig alternatieve stappen te zetten, zonder tot de enkels weg te zakken. Dan hoor ik een geluid alsof er een aantal ganzen of zo over me heen vliegen. Ik draai me om en zie tot mijn verbazing dat het twee grote witte knobbelzwanen zijn. Mijn camera heeft wat moeite met scherpstellen en voor je het weet is het beste moment al voorbij.
Het is nu zo drassig dat ik besluit om niet verder te gaan. Ik keer terug en probeer dat opnieuw zo voordelig mogelijk te doen. Ongemerkt wijk ik iets af van mijn eerdere route en na enkele tientallen meters loop ik me vast. Ik kan een stuk teruggaan of met grote stappen een beetje nattigheid van de sokken riskeren. Ik kies voor het laatste en kom er mee weg.
Terug gaat het over het bruggetje door het bos naar de toren, naar het spottersveldje. Daar doen zich een paar vogeltjes te goed aan een laatste restantje voer uit de voliere van mijn overleden vader. Ik sta bij mijn auto en kiek de roodborst en net wanneer ik het ander vogeltje ook wat beter in beeld krijg, hoor ik de poort naast me open gaan. De auto rijdt niet verder. Snel maak ik nog een paar prentjes en dan passeert de bestuurster me, de hand groetend opstekend. Ik zwaai en steek mijn duim op om haar te bedanken. De relatie met de bewoners aan beide zijden naast het spottersveld is uitstekend.
Ik sta mijn foto's te bewonderen wanneer ik voel dat ik naar boven moet kijken. Meteen zie ik de wip en ben zo verbaasd dat ik vergeet de camera op opnames te zetten. Wanneer VM vervolgens even gaat schoonvliegen ben ik weer bij de les. Na een paar prentjes draai ik de knop op filmen. Ik weet dat de opname schokkerig zal zijn, want het rustig in beeld houden en met de beweging meegaan lukt met deze camera een stuk minder makkelijk dan met de vorige. (En wanneer ik thuis kom is er geen opname te vinden :-( )
Het schoonvliegen stopt wanneer een flinke roofvogel (havik?) in de buurt komt, VM draait eerst even weg, maakt dan hoogte en het is duidelijk dat ie probeert boven en achter de roofvogel te komen. Deze maakt meer vaart, gaat richting toren maar lijkt geen bedreiging te zijn. VV blijft ongeroerd op haar plek zitten. VM heeft ondertussen kennelijk iets anders op het oog en maakt vaart richting De Mortel. Ik volg hem met mijn kijker tot ie achter de boomtoppen verdwijnt.
Twee Geocachers kijken me even schichtig aan, dan zegt de een tegen de ander: "die weet allang waarvoor we komen". "Warm - Heet", is mijn antwoord. Ze lachen en diepen hun schat op.
Wanneer ze even later vertrekken, de roodborst zich nog even geduldig laat vastleggen en de hond van de buren de bewaking van mijn auto opgeeft, besluit ik ook te vertrekken. Eigenlijk zint het me niet dat ik de terugkeer van VM niet kan vastleggen. En dan word ik op mijn wenken bediend. VM keert terug, begroet zijn vrouw en dan breekt opeens de zon door de bewolking. Het verblind me even en meteen ben ik VM ook weer kwijt. Met een zucht stap ik in de auto. Gadegeslagen door de hond, die dan maar een ander object zoekt om te bewaken.
