Dankzij Gerrit weet ik dat het vogeltje van gisteren een tapuit is. In mijn boekje had ik het plaatje van de tapuit ook al gezien, maar dat had me niet het gevoel gegeven het juiste vogeltje gevonden te hebben. Nu zijn tekeningen in boekjes niet altijd even kleurgetrouw en ik was maar wat blij met het berichtje van Gerrit. Toch was ik bij een tweede raadpleging van mijn boekje meer getroffen door een tapuit ondersoort: de izabeltapuit. En dat vooral om de veel lichtere buik.
Ik zal de plaatjes uit het boekje toevoegen. (Eerst de Izabeltapuit en daarna de gewone Tapuit)
De beste manier voor een nadere studie lijkt me om het vogeltje nog eens te gaan bekijken, dus ga ik rond een uur of half elf vol goede moed naar De Mortel. Natuurlijk is de kans niet honderd procent dat ik de tapuit opnieuw zal vinden, maar ik geef mezelf een goede kans.
Maar dan rijdt mijn auto de Hemelsbleekweg op en zie ik in de verte een blauwe bus staan. Er staat een bruine, wat gedrongen hond bij die, terwijl ik mijn auto in de berm zet komt aanstormen. "Spyke", dringt het tot me door. Het is de hond van de "buren" die telkens wanneer de electrisch bediende poort blijft hangen vrolijk ontsnapt en iedereen begroet.
Ik ben gek op honden, maar ik hou er niet zo van wanneer honden "los" lopen. Ik weet dat Spyke een goede lobbes is, maar ik vertrouw hem niet met andere honden zoals eerder al eens bleek. Bovendien loopt ie je telkens voor de voeten en loopt ie ook zo maar de weg op wanneer er een auto nadert. Ik hou mijn hart vast dat ie niet een keer verrast wordt.
Op de toren kan ik vanaf het spottersveld geen slechtvalk ontdekken en dus ga ik aan de wandel. Bijkomend voordeel zou kunnen zijn dat Spyke ergens halverwege zal terugkeren naar huis. Maar dat zal ijdele hoop blijken. Wanneer ik bij het bruggetje ben hoop ik nog even dat de wat log gebouwde spierenbundel daar zal achterblijven, maar niets is minder waar. Ik loop het veld aan de overzijde van de Loop op en weet me vergezeld van Spyke, die een allemans vriend lijkt te zijn. Ik zie de valk aan de achterzijde op de lamp zitten en speur de rest van de toren af naar een volgende slechtvalk, maar die kan ik niet ontdekken. Ik loop weer terug naar het bruggetje en moet wel even lachen hoe Spyke wacht totdat ik het poortje voor hem open. Samen gaan we over de brug. Ik probeer Spyke te commanderen naar huis te gaan, maar ik heb daar al niet echt veel vertrouwen in. Spyke lijkt me de weg te wijzen, pist tegen ieder struikje en kijkt dan naar me of ik nog wel volg.
Bij het betonblok aangekomen zie ik een vogeltje weg vliegen. Was dat mijn gezochte tapuitje? Spyke steekt de Loop over naar het eilandje. Ik loop door langs de rechteroever om de toren vanaf de achterkant te gaan scannen. Ik hoor een zware plons en zie hoe Spyke de Loop oversteekt. Hij komt op me af en wat ik al verwacht komt gelijk uit: hij schudt zich even flink uit. De spetters raken me tot aan mijn gezicht. Ik moet er toch om lachen, maar spreek de hond even bestraffend toe. Spyke draait zijn massieve kop even naar me toe en kijkt me aan: "ja, wat nou?"
Ik kan geen andere valken meer ontdekken en besluit terug te lopen naar het betonblok. Ik heb al geen hoop meer op ijsvogeltjes of tapuiten en sjok dus maar door langs de oever van de Loop en keer terug naar het spotterveldje. De hond volgt me trouw. Nog even wacht ik de terugkeer van de valken af. Mijn geduld wordt beloond: opeens zie ik een valk vanaf de toren vandaan komen (ik weet niet of dat dit de valk is die ik eerder al ontdekte) meteen wordt deze gevolgd door een tweede valk die aan komt vliegen. Samen draaien ze wat rondjes en dan zie ik een van de twee buiten mijn gezichtsveld op de toren landen en de tweede vliegt aan op de koektrommel. Ik vermoed dat dit VV zal zijn omdat de valk redelijk groot lijkt, maar twijfel dan omdat ik niet de indruk heb dat de oogranden en de snavelaanzet erg geel is. Dan zet de valk een paar pasjes naar achter en constateer ik dat ze vanaf die plek totaal onzichtbaar is. Dat verklaart toch het plotselinge verdwijnen en opnieuw verschijnen van een valk op die plaats zoals wat dat al een paar keer ervaren hebben. Ook nu is de valk daar weer opeens.
Ik sta achter het bankje en zoom zo goed mogelijk in, dan opeens zet Spyke zijn poten op het bankje en plant zijn bek tegen mijn blouse. Daar heb ik een hekel aan. Mijn eigen hond kwijlt ook, maar dat is toch anders dan de kwijl van een vreemde hond tegen me aan te voelen. "Hup weg", roep ik wat geirriteerd. De hond gaat op de grond staan en kijkt me weer aan en besluit vervolgens om zijn poot nu weer tegen een ander paaltje te lichten.
Een postauto rijdt over de weg, Spyke rent er naar toe, even hou ik mijn adem in, maar hij stopt net op tijd aan de rand van de weg. Pfff, zoiets kan mij enorm benauwen. Ik besluit dan ook om het bezoekje af te breken. Ik stap in mijn auto en vertrek. Een groepje fietsers is vervolgens de klos: Spyke heeft nieuwe vriendjes gevonden.
Izabel of gewone tapuit? Ik weet het niet.
