Het bezoekje van gisteren leverde wel wat gezeliig geklets op, maar verder was het niet meer dan een aaneengesloten lampzitten van PA. Het ergste was dat ook de rest van de dierenwereld zich opvallend rustig hield. En als er dan een paar vogeltjes te zien zijn, dan zitten ze ver weg en is herkenning op basis van kenmerken haast onmogelijk vanwege het stipjeskarakter dat die afstand teweeg brengt.
Het tijdstip (later in de namiddag) was ook verre van ideaal dus dat gaan we vandaag beter doen! Althans, dat is de planning. Maar soms is de nachtrust ook voor Kuiko belangrijk. Okee, veel slaap heb ik doorgaans niet nodig, maar wanneer de werkweek wat extra energie vraagt, dan moet die ergens weer aangevuld worden. En helaas is dat op deze vrije zaterdag het geval. Ik kom veel later dan normaal mijn nest uit. Het krantje is even dik als normaal en het zit in mijn systeem ingesloten dat ik toch meen de krant op zaterdagmorgen eerst te moeten lezen.
Uiteindelijk is het half elf wanneer ik de auto start en naar de toren vertrek.
Daar is het rustig. Geen spotters op het veldje, geen auto van wandelaars bij de toren. Het is opvallend stil. Ik herken het geluid van een paar koolmeesjes, de kraaien hoor je eigenlijk altijd wel, maar verder is er serene rust. Het is de rust die in spannende indianenboeken omschreven wordt als de onheilspellende stilte die er vlak voor de overval op het cowboykampement is. Nee, hoor, zo erg is het ook weer niet.
De valk zit een raampje hoger dan gisteren. Het is PA, zo veronderstel ik, de grootte inschattend. "Is ie er toch in geslaagd om de lijm aan zijn pootjes los te krijgen", overpeins ik. Dan begint het rond turen. Valt er dan weer helemaal niets te beleven?
Aan de overkant van de Loop is geen enkele beweging te onderscheiden behalve van wat koeien die de wei oversteken in onderscheidende tempo's. De meerjarigen sloffen loom als ze dat kunnen naar hun doel. De wat jongere, veel levendigere exemplaren wagen er een dartel sprintje aan alsof ze na lange tijd eindelijk weer eens de groene wei in mogen. Verder is het, zoals gezegd, veel te stil naar mijn zin.
Een paar stappen heen en weer in de richting van de toren leveren niet meer op dan de plaatjes die we ondertussen tot in den treure hebben kunnen maken van DE valk op HET kozijn RECHTS onder de ONDERSTE ring. Verveling dreigt.
Soms is verveling voor mij aanleiding om af te dwalen naar een diepe fantasiewereld. De toren verandert in de uitkijktoren van een met beperkte bezetting verdedigd fort. De eenzame uitkijkpost verliest zijn scherpte door het urenlange turen naar niets.
Het maakt het fort kwetsbaar, want drommen indianen hebben de heilige wampoen gezien. Medicijnmannen voorzien het overlopen van hun land door het volk dat de bisonkuddes uitroeit en geen enkel respect toont voor Moeder Natuur. De medicijnmannen hebben het volk aangezet om de krijgskleuren te schilderen op de gezichten van de krijgers. De allerdappersten van de stam. Vorige week nog, hebben rookpluimen en oorverdovend geroffel geleid tot opperst alarm op het fort. Nu echter, is de eenzame wachtpost ingedommeld. Zal het hem duur te staan komen?
Hoog in de lucht zweven drie buizerds. De verkenner van de roodhuiden die behoedzaam in drommen bezig zijn het fort te omsluiten kijkt omhoog. Hij bromt tevreden dat de voortekens goed zijn. De aanval op het fort zal hem en zijn stam veel roem brengen.
De verkenner verliest de buizerds even uit het oog. Hij kijkt om zich heen en ziet dan aan de overkant van de rivier hoe een uitzonderlijk lichte jonge buizerd landt in een boom en zich in het gebladerte schuilhoudt. "Hoka Hey", de voortekenen zijn steeds beter. Wat een roem zal volgen na de strijd die nu wel onherroepelijk lijkt. Met een lang geleden op een Langmes buitgemaakte kijker probeert de krijger de verscholen roofvogel te volgen. Die is echter verder in het bos verdwenen.
De krijger besluit met een omtrekkende beweging het fort vanuit andere windrichtingen te gaan bespieden. Hoeveel bewakers zijn er op de toren van het fort? Wanneer de roodhuid het omheinde veld verlaat en zijn auto ziet staan ontwaakt Kuiko uit zijn droomwereld. De wandeling is ingezet en wordt vervolgd. Bij het bruggetje is een tweetal boompjes gerooid. Het riet is gemaaid. Het is kaal geworden. Dan een blik naar de toren: de allerlaatste meter zie ik nog van de landing van de valk op het raampje aan de achterkant onder de ring. Hmmmm, dat is dus twee!
De eendenpoel is nu echt van de eenden. Nijlganzen zijn er niet te zien. Ik loop het bos in en dan valt de elfenbank me op die op een afgeknapt berkenboompje met tientallen gaten gemaakt door spechten is aangegroeid. Een kleine specht vliegt op en gaat in een boompje vlakbij zitten. Het is wachten of de specht zich wat beter wil laten zien. Ik beweeg me zo weinig mogelijk in de hoop dat de specht me vergeet en voor de dag komt. De eerste foto's laten niet meer dan een schim zien. Vlakbij hoor ik een groene specht die me zoals gewoonlijk uitlacht. Is dit ook een groene specht? Hij lijkt me erg klein. Dan hupt de specht wat hoger langs de stam omhoog. Weer klikt mijn camera. Wat is ie klein! Zou het de kleine bonte specht kunnen zijn? Precies één keer kan mijn camera klikken met het beestje enigszins goed in beeld. "Ja, hij is erg klein", concludeer ik bevestigend. Het vogelboekje wijst later uit dat de doorlopende zwartwitte streepjes op de rug inderdaad kenmerkend zijn voor de kleine bonte.
Ik vervolg mijn weg door het bos. Het valt me mee dat de takjes minder hard kraken onder mijn voeten. Even dreig ik weer in het fantasiewereldje terecht te komen. De twee eenden in de poel houden me bij de les.
Aan de achterkant van het bos zie ik een Gaai die van de grond wegvlucht het bos in. Hij heeft mij veel eerder gezien dan ik hem. De koeien gapen me aan. Ik ben nu dichtbij het trekkertrekterrein van vorige week. Het valt me op dat er weinig schade aan het terrein lijkt te zijn. Dan draai ik me weer om en loop terug naar de Snelle Loop. Een dikke spinnendraad zet zich vast aan mijn gezicht. Terwijl ik de draad los probeer te wrijven zet de draad zich vast aan mijn vingers. Het plakt en het kost me zelfs wat moeite om mijn vingers vrij te krijgen. Ondertussen sta ik bij het struikje bij de Loop. De roodborsttapuiten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Maar dan valt me een vreemde oranje kleur in het water op. Verhip, het is mijn oranje vriendje. Wat is ie ver van huis!
Ik maak een paar plaatjes van de Loop en de weerspiegeling van de toren in het zachtjes golvende water. Aan de overkant zijn twee fietsers op het spottersveldje aangekomen. HIJ heeft niks in de gaten dat ie ongewild bespied wordt. Ik laat mijn kijker omlaag wanneer ik zie hoe de man zijn lollie uit de broek haalt en gaat staan te pissen. Ondertussen vraag ik me af waarom de kerel uitgerekend tegen het ene opgroeiende boompje op het veld moet gaan staan te zeiken dat het tot nu toe lijkt te halen. De andere zijn allang verdord en zullen ons 'winterspotters' nooit beschutten tegen de soms ijskoude wind die ons binnen enkele weken weer te wachten zal staan. "Zeikerd", beschimp ik hem zonder dat hij het hoort. Nog altijd heeft de man me niet in de gaten. Ik kuier verder en zie hoe de valk nu op het raampje aan de zijkant (zeg maar: de kant van de Snelle Loop) is gaan zitten. Het is een groot exemplaar, dus dit moet wel haast de valk van de achterkant zijn. Een paar passen verder lijkt dit inderdaad het geval, want daar ontbreekt de valk nu.
Ik kuier weer terug naar het spottersveldje. De fietsers zijn al weg. Nog een paar blikken naar boven. De valk waarvan ik denk te weten dat het zeker PA was, is ook weg. Mijn horloge wijst tot mijn verbazing kwart voor een aan. de tijd is toch snel vervlogen. Het is tijd voor een broodje, dus zet ik aan naar huis.
