Het heeft gevroren en dat is ondanks de toch vrij goede nazomer opeens iets wat letterlijk 'koud op het dak' valt. Eergisteren is Koning Winter begonnen met wat plaagstootjes. Ruim twee uur in de kerk zitten bij een uitvaartdienst van een veel te jong gestorven jongeling maakt alles nog veel triester. Gisteren had ik het druk, zo druk zelfs dat een voorgenomen middagbezoekje naar mijn jarige vader er niet in zat. Een Mortelgang zat er dus al helemaal niet in.
Tsja en dan de vrieskou van vanochtend. Weer niks? Nou, .... wat later dan maar?
Het is twaalf uur wanneer het zonnetje de aarde rond De Mortel verwarmt. De afweging autowassen of mortelgang is niet moeilijk. Even later sta ik op een eenzaam veldje naar de toren te turen. Niemand thuis? Zo te zien niet. Achterkant dan maar? Het zijn de vrij reguliere stappen die ik doorgaans maak wanneer ik alleen ben en er geen valk te zien is. Soms word ik daar voor gestraft, want tijdens de wandeling langs de Snelle Loop wil er nog wel eens een thuiskomst zijn. En dan heb ik het over de torenbewoners.
Terwijl ik het pad langs de Loop bewandel hoor ik mensen aan de overkant van het bruggetje naderen. Ik ben er stiekem blij mee dat ik eerst ben. De kans op de waarneming van het ijsvogeltje is het grootst wanneer je als eerste, met enige behoedzaamheid de plek bij de splitsing van de Loop nadert. Maar helaas. Geen ijsvogeltje. Dan loop ik maar wat verder door om een goede blik op de toren te kunnen werpen. Zitten 'ze' misschien aan de achterkant? Daar zitten ze niet. Maar dan zie ik links naast de toren een gestalte opdoemen. Ik ben er zeker van dat het een slechtvalk is, maar de vogel verdwijnt meteen ergens achter de toren (de zijde van de nestkast dus, van deze plek uit is het voor één keertje de 'achterkant').
De vaart waarmee de vogel naderde is voor mij aanleiding om aan te nemen dat de vlucht nog niet ten einde is. Maar ik zie de valk niet links, niet rechts langs de toren opdoemen. De wandelaars hebben me ondertussen ingehaald. "Is er iets speciaals te zien?", vraagt een van de dames. In twee korte zinnen leg ik uit dat er slechtvalken huizen op de toren. Het groepje vervolgt hun pad. Ik blijf omhoog turen. En dan opeens hoor ik de valk. Alarmkreet? Snel kijk ik naar rechts van me, boven de boompje van de gespleten Loop zie ik de eerste slechtvalk en dan opeens een omlaagduikende tweede valk. Het gaat weer eens razendsnel en de bomen staan weer eens flink in de weg. Ik raak beide valken kwijt en zoek snel om me heen in de lucht waar ze gebleven kunnen zijn. In de buurt van de plek waar de wandelaars ondertussen zijn zie ik iets omlaag komen. Ik heb er geen idee van wat het is, maar het groepje staat opeens stokstil. Er wordt gewezen. Maar ik zie niet waarnaar ze kijken. Even aarzel ik wat te doen: erheen of blijven staan? De wandelaars lopen weer door. Ik zie niets veranderen. Weer tuur ik omhoog. Ik draai een rondje om mijn as. Niks te zien.
Peinzend over hetgeen er nu weer te doen is, loop ik maar weer terug naar het wildpoortje. Ik slinger me erdoorheen. Zie de paar paddestoelen staan en zet ze op de foto. Dan draai ik me nog eenmaal om. Wat zouden die wandelaars toch gezien hebben?
Dan opeens zie ik de zilverreiger staan. Daar waar de oevers van de Loop wat hoger zijn, staat de zilverreiger ongeveer op de plek waar de wandelaars even daarvoor wezen. Aha. Ik grinnik even wanneer ik bedenk dat de gedachte "is dat alles?" door mijn hoofd schiet. "Ja, ja Kuiko voor jou is dat natuurlijk allemaal dagelijkse kost, hooghartig ventje", moppert een stemmetje in mijn hoofd.
Even later sta ik weer op het spottersveldje. Ik verwonder me dat er nog steeds geen enkele valk is teruggekeerd. Meestal keert de valk die een ander verjaagt snel terug naar de toren om zijn/haar nestplaats te bewaken.
Dan hoor ik de fietster op het veldje aankomen. Het is Mieke. "Lang niet meer gezien". Het is wederzijds. Mieke heeft een schaaltje met zaadjes-in-het-vet gemaakt. Daar zullen de vogeltjes zeer tevreden over zijn. Het omschudden van het vette goedje wil maar niet lukken. Het vettige spul wil het Tupperware-schaaltje maar niet loslaten. Na een paar minuten geklooi besluit Mieke het spul met een stokje los te wurmen. De brokstukken kiepert ze om op het voederplankje. En meteen is daar de eerste visite. Kool- en pimpelmeesje, minstens twee boomklevers, een vink en een groenling melden zich als eerste voor de party. De titel voor het verhaaltje van vandaag is dan al bepaald. Hoe kan het ook anders: Tupperwareparty.
Dan opeens meldt de valk zich op de grote antenne. Ik ben er blij mee, want ik vertrouwde het niet helemaal.
De valk verdwijnt na een poosje. Gaat ie opnieuw achter een andere valk aan? Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed van wel. Even later trekken de kleine hongerigen op het voederplankje weer de volle aandacht. Het boomklevertje is na het ijsvogeltje altijd nog een van mijn meest favoriete vogels van de categorie "klein en mooi".
Dan opeens een alarmroep. Tot onze verrassing zien we drie valken achter elkaar aan gaan vlakbij de toren. Ik probeer het tafereel te filmen, daardoor mis ik het moment dat een van de drie zo'n beetje over ons heen wegvlucht in de richting van de Stippelberg. Door al de verwarring heb ik het ene moment de ene en dan weer de andere valk in het vizier. Was die allereerste toch weer die valk met dat rare geluid? Ik besluit te vinden dat dit niet het geval is. Maar erg zeker ben ik daar toch ook niet van.
Weer gebeurt er een poosje niets en gaat de aandacht weer naar de voortdurende Tupperware-party. Toch wissel ik dat telkens af met eens goed rondom me heen te kijken. Dan zie ik de zilverreiger weer. Hij landt in een boom. Het plaatje moet lukken.
Het gaat al aardig naar de klok van drie wanneer ik de valk opeens weer zie. Zag ik het goed dat er een prooitje meegenomen is? De valk landt bij de antenne en verdwijnt dan even uit mijn zicht. Even later zie ik de valk weer op het hoekje zitten en de buigende bewegingen zeggen mij dat er gegeten wordt. Een schooiend geluid in dezelfde richting kon er wel eens op wijzen dat PA ook weer een stukje wil. Ik zie hem echter niet.
Dan opeens verlaat de grote valk de betonnen rand bij de voet van de antenne en landt na een rondje om de toren op de stellage op de derde ring.
"Die is uitgegeten en het plankje is nu ook al eventjes verlaten, tijd voor de eigen inwendige versterking".
(Mogelijk volgen nog een filmpje van de Tupperwareparty en het warrige gedoe met de drie valken)
