L'Histoire se répète
Het zal mijn oude leraar Frans deugd doen dat ik tenminste nog iets heb onthouden van de Franse les. Een betere titel (en met nadruk op zijn Frans omdat het zo mooi klinkt) kan ik voor vandaag niet bedenken. Om half elf besluit ik te gaan Mortelen en vijf minuutjes later sta ik op een leeg veldje. Er hebben zich weer wat mutaties voorgedaan op het veldje.
Op de toren kan ik geen valk ontdekken. Het is best koud, ondanks een extra trui met kraag. Het kleine grut is niet eens zo heel interessant, ik ben uit op het grote werk: de slechtvalken dus. Maar het schijnt vandaag aanvankelijk niet te willen. In de verte een groep grauwe ganzen in de lucht. Komen ze alweer terug?
Na een poos besluit ik in de auto te gaan zitten. Ik rijd hem een klein stukje naar voren, schuif het panoramadak een stukje open en kan zo de meest favoriete plekjes op de toren goed in de gaten houden. De tijd verstrijkt, nog altijd niks. Een sanitaire stop kondigt zo langzaam aan. Dan opeens de beweging. Thuiskomst !!! Alletwee.
Snel stap ik uit de auto en zie ik hoe de twee achter elkaar aan op het rooster en in de nestkast gaan. Ze verlaten die ook alweer snel om in de antenne en elders te gaan zitten. Mijn darmen rammelen nog meer. Tijd voor een sanitaire noodstop. Ik stap in de auto, keer hem en ga er snel vandoor. Een fietster nadert, het is Mieke, ze stapt af, maar ik heb geen tijd. Een groene auto nadert, de bestuurder vermindert vaart. Het is Gerrit E., ook geen tijd.
Een klein half uurtje later keer ik terug. (Het is me af en toe wat met die ingekorte darmen).
Gerrit en Mieke zijn er nog. Ook Piet uit Lieshout komt aan. Later zullen ook Martien Kuijpers, Skreeverke, Gerrit112 en Dorine en Piet zich nog melden. Maar daartussenin gebeurt er nog heel wat. De chronologie ben ik ondertussen een beetje kwijt, maar op enig moment komt een derde valk te dicht in de buurt. Die wordt fel naar huis gejaagd. OR2 gaat daarna op de hoge uitkijkpost (hoge antenne) zitten. Opeens is ze weer weg, om binnen een minuutje met een meer dan vette prooi terug te keren.
De prooi beweegt nog en lijkt bijzonder groot. "Een houtduif?", vraagt Piet zich af. Het kan ook zijn dat de valk haar prooi onhandig vast heeft waardoor de duif extra groot lijkt. Ze krijgt het niet voor elkaar om de duif op de toren te krijgen. Krijsend draait ze een rondje voor de toren langs, maar ze zakt steeds meer naar beneden. Pa lijkt haar aan te moedigen, maar ook dat helpt haar niet. Steeds verder dwaalt ze af om steeds meer in de richting van het witte huis (waar ze onlangs ook al een prooi nuttigden) te gaan. Enthousiasme op het veldje stijgt. Pa vliegt mee. Dan de landing, even ver als onlangs, ditmaal wat verder naar rechts dan toen.
Piet en Gerrit richten hun scope. Gerrit gaat naar de Loop. Ik waarschuw hem dat het weinig op zal leveren, omdat hij daar veel lager zal staan. Hij probeert het toch. Ik ga op de tafel staan. Wat kreupelhout verspert het zicht wel enigszins, maar ik zie het allemaal goed genoeg om te zien dat OR2 de schooiende Pa voedert!!!!
Een buizerd komt te dichtbij, de aanval van Pa is fel en overtuigend genoeg. De buizerd druipt af. Kraaien mogen ook niet te dichtbij komen. We aanschouwen het toneel minutenlang. Ik vraag me af of ik aan de overkant van de Loop, achter het bos kan komen zonder dat ik de etende valken verstoor. Ik besluit het er op te wagen.
Onderweg pik ik de hakkende grote bonte specht nog even mee. Verder gaat het nog. Pa keert terug naar de toren zo schijnt. Even aarzel ik. Loont het de moeite om verder te lopen? Wie A zegt moet ook B zeggen. Ik ga verder. Na een half rennend, half marcherend tempo ben ik aan het einde van het bos. Voorzichtig kijk ik of ik de valk nog zie zitten. Die zit er nog. Nijlganzen komen er heel dicht bij. Voor me het gespleten berkenboompje met twee stammen. Daartussendoor zou ik het allemaal toch wel heel behoorlijk kunnen zien. Durf ik het aan? De prooi is al half op. De dikke krop kan ik met de verrekijker goed zien. Ik moet snel beslissen. "Ik ga erheen".
Zoveel mogelijk in de lijn naar het boompje lopend zodat de boom mij uit het zicht van de valk houdt loop ik dichterbij. Verhoogd adrenalinegehalte. "Was Gerrit nou maar met me meegelopen, met zijn scope zou ie alles heel dichtbij hebben kunnen halen".
De nijlgans waggelt nu zo dicht bij de slechtvalk dat het verschil in grootte heel goed te zien is. Het rode restant van de duif is goed te zien. Een zwerm aan veertjes doet aan of het plaatselijk gesneeuwd heeft. De valk trekt de prooi weer een eindje verder weg. Dan grijpt ze de prooi. Ik meen te zien dat ze de prooi oppakt en ermee wegvliegt. Later blijkt dat niet het geval. Snel loop ik door het bos terug. Ik zie de valk nog net boven het bos uitkomen en naar de toren vliegen. Ze landt op de stelling op de tweede ring. Dus niet op de grote stelling een ring daarboven, maar eentje lager.
Ik loop terug en voel dan pas dat ik mijn been aan een doornenstruikje heb opengehaald. Ik veeg het bloed weg en loop terug naar het veldje. Het gebeuren blijft nog even "the talk of the town". Skreeverke komt en krijgt te horen dat ie "krek te loat" is.
Ook Gerrit112 komt en wanneer de eigenaar van de 40 koeien nog even (flink geblesseerd) komt kijken wordt ook hij en zijn vrouw bijgepraat.
Een gevoel van honger komt over me heen. Het kan wel weer eens. Piet en Dorine komen nog even, ook zij worden bijgepraat. Dan is het welletjes voor vandaag.
Verveelt dat Mortelen dan nooit? .... Haha .... wat denk je?
