Er waren eens twee valken... er zijn nog steeds twee valken!
Ja, kan ik me er mooi luchtig en leuk over zitten te doen, maar gisteren was ik er toch echt niet zo gerust op of de valken nog op de toren waren. Nu weet ik dat het anders is. Of liever dat alles normaal is.
Vanochtend, met de vrieskou nog boven de grond, heb ik eerst een flinke ronde met onze labrador Wisky gemaakt. Het bijna vanzelfsprekende peukje voor onderweg mis ik wel een beetje, maar ach "als ik iets in m'nne kop heb dan heb ik het nie zo mar an m'n kont". Hoe kom er ik toch weer op? Of beter hoe kom ik er weer vanaf.
Ditmaal zwaar bewapend (met een pakje kauwgum), zal ik me gemakkelijk door de strijd weten te redden. Op het nog met wat laatste beetjes rijp bedekte veldje zie ik dat ik vandaag de eerste menselijke bezoeker ben. Een blik in de vuilnisbak leert me dat ik gisteren niet de laatste bezoeker ben geweest. Mijn laatste lege pakje is ondertussen bedekt met een zakje met troep.
Op de toren zie ik de valk meteen zitten. Op de linkerlamp steekt de gestalte mooi af tegen het nu nog schijnende zonnetje. Een verdere scan levert niets op en dus wandel ik naar de toren om te proberen te bekijken of het nu PA of Miep is. Ik heb er meer moeite mee om PA en Miep te onderscheiden dan PA en S2.
Wanneer ik onder de toren sta, begin ik steeds meer de eigenschappen van PA te herkennen, zeker ben ik nog steeds niet. Veel tijd om er over na te denken heb ik niet, want een duo gehuld in warme blauwe pakken en bepakt met een bijpassende rugzakken nadert me en brengt een korte groet. Uiteraard knik ik even beleefd terug en draai me dan door het poortje waar zij zichzelf net daarvoor gewurmd hebben.
Nog geen meter voorbij het poortje hoor ik dan dat herkenbare geluid: thuiskomst!!! Zeker te weten!
Er is slechts één voordeel bij een thuiskomst van een valk wanneer je pal onder de toren staat. Ze razen over je heen alsof je ze bijna kunt aanraken, maar dat is dan ook het enige voordeel. Het gaat allemaal zo snel dat je geen fatsoenlijke foto kunt maken, of je moet net het geluk hebben dat je camera op de snelle bewegingen staat ingesteld. Twee keer schiet ik raak, maar ik weet dan al meteen dat het geen mooie foto's zullen zijn. En wat zie ik nu eigenlijk allemaal? De valk op de lamp is weg. Dus ik vermoed dat ik de valken op toerbeurt in beeld heb. Dan opeens verstomt het geluid en denk ik een van de twee aan de achterkant (boven het huisje van Vossenberg) te zien landen.
Ik besluit terug te keren naar het spottersveldje. Onderweg hoor ik de specht. Hij moet niet ver van me vandaan zitten. Voetje voor voetje verplaats ik me voorzichtig. Dan zie ik de beweging tussen wat takjes met nog wat bruinverdorde blaadjes eraan. Vanaf hier heeft een foto maken geen enkel nut. Nog een pasje, ... nog een pasje. De specht hamert vrolijk door. Het plaatje heeft nu een kans van slagen. Op de toren zie ik de valken niet zitten. Ik besluit dan toch de geplande wandeling alsnog in te gaan zetten.
Wanneer ik weer vlakbij de toren ben, kijk ik nog even omhoog. Nee, niks te zien. Enigszins gerust zet ik de wandeling voort. Wanneer ik vlakbij het bruggetje ben, valt me iets vreemds op. De koeien staan aan de overkant van de Loop maar op een plek die ik niet helemaal snap. Het is me nooit eerder opgevallen dat de koeien op deze plaats kunnen komen. Ik maak er een paar kiekjes van en haal dan mijn schouders op: het zal wel.
Ik besluit het bospaadje in te slaan om de toren op een zo kort mogelijke manier te omcirkelen. Wanneer ik inderdaad de zijde boven het perceel van de buurman kan overzien, zie ik daar de valk. Deze zit niet op de lamp zoals ik verwacht zou hebben, maar op het vensterbankje van het raampje er schuin onder.
Het licht is weer hopeloos. Wanneer ik recht voor me kijk, hangt er al een nevelachtige troebelheid voor me, tegen de grijze toren omhoog is dat zelfs nog erger. Toch schiet ik het plaatje. Ik probeer ook de ringen te scannen, maar ik kan geen valk meer ontdekken anders dan die ik eerder al beschreef.
Ik loop terug naar het bospaadje en vervolg mijn wandeling een vrouw die ik regematig tegenkom met haar grote herder komt me tegemoet. We lachen even wanneer de hond me wat grappig aankijkt en verder gaat het weer.
Wanneer ik even later op het onverharde deel van de HB-weg ben, gaat de camera alvast weer aan. Ik nader de toren, zoek een mooi plekje om de valk in het raam zo goed mogelijk op de foto te kunnen zetten en zie dan opeens die ander....
"Wat een stommiteit, dat ik die eeder niet heb zien zitten", verwijt ik mezelf. Maar dan bedenk ik dat ik de valk vanaf vorige posities waar ik heb staan te kijken mogelijk helemaal niet heb kunnen zien zitten. Afijn, ik weet nu voor de volle honderd procent zeker dat de twee nog gewoon op de toren zitten en dat was het voornaamste doel van mijn wandeling vandaag.
Voldaan keer ik terug naar het spottersveldje waar ik nog even een roodborstje, een mooi getekende vink en wat meesjes op de foto zet. Dan nog even het komische verhaaltje van de dag.
De reigers trekken mijn aandacht nooit zo heel erg. Maar sinds ik tot twee keer toe een plaatje wist te maken van een reiger die een flinke vis wegwerkte, let ik nu wat beter op. Nu ook. De zilverreiger staat in de Snelle Loop. Staart omlaag in het water, zet een paar statige pasjes, rekt zijn nek, kromt zijn nek, en zet vervolgens weer een paar pasjes. Niks vreemds aan, zou je zeggen. Maar dan valt het me opeens op! Telkens bubbelt er wat achter de reiger op. Met de kijker zie ik nog net hoe iets boven water komt en dan meteen weer een kringeltje veroorzaakt. Zonder het echt te kunnen zien, weet ik dat het kikkers zijn die achter de reiger omhoog komen. Wanneer de reiger het in de gaten krijgt en zich langzaam omkeert, gebeurt precies hetzelfde nu van de andere kant. Ik schiet in de lach. De enige kikker waar ik ooit nog wel eens om heb kunnen lachen was tot nu toe Kermit de Kikker, maar sinds vandaag weet ik dat een kikker een komisch beest is... En ook nu, zittend achter mijn toetsenbord verschijnt weer een glimlach wanneer ik denk aan het voorval.....
