Het aantal verhaaltjes van november is niet erg groot. Sterker nog: een eerdere visite maakte dat ik a) er geen verhaal in zag en b) niet erg gesterkt werd in de hoop dat er in de rest van dit jaar nog wel wat te beleven zal zijn.
Ditmaal is er een dubbele reden om toch te gaan. Het gaat zelfs niet eens zo zeer om wat er te zien zal zijn. Nee, ditmaal gaat het verhaal om het daar zijn. Oj oj oj, wat een geleuter toch allemaal. Hmm, ja. Dat is het wel.
Ik ga naar het spottersveldje omdat ik een overwinning moet boeken. Een overwinning op mezelf. Daar waar ik gemiddeld het dubbele pleeg te paffen van een normaal rookgedrag, daar gaat de test in: kan ik het na goed en wel anderhalve dag (niet geheel vrijwillig) te zijn gestopt, het ook volhouden waar normaal de registers vol open gaan?
Het lege pakje dat nog in de auto lag gaat mee naar buiten. Ik dump het in de vuilnisbak en kijk het even na alsof ik afscheid neem van een goede vriend. Dan graai ik naar mijn kijker en gaat de blik omhoog, naar alle plekjes op de grijze betonnen toren voor me. Geen valk? Nee, geen valk.
Naast me hoor ik de zachte plofjes wanneer de meesjes (kool- en pimpelmeesjes) zich tegoed doen aan het voer op het plankje. Bij het plastic bakje is een zitconstructie gebouwd. Hmmm, daar zullen ze mooier zitten dan op dat plastic, bedenk ik tevreden.
Een zilverreiger aan de overkant van de Loop is eigenlijk al het speciale waar ik het mee moet doen. Ik ben nieuwsgierig waar de valken zijn en besluit voor de wandeling.
Wanneer ik halverwege het bospaadje langs de Loop ben hoor ik een enorm geschreeuw en gegak van de nijlganzen. Ik stop even en zie ze dan pal boven me met zijn drietjes achter elkaar aan sjeezen. Een stuk verder ploffen er twee in de Loop, de derde zwenkt af en verdwijnt in de verte.
Voor me zie ik een plek waar het dorre blaadjes lijkt te regenen. Ik vraag me af waarom ze daar nu harder vallen dan op de plek waar ik nu sta en hoop dat het komt omdat daar een interessante vogel zit of (mag ook) er een eekhoorntje rondraast.
Ik vergeet de andere reden waarom het daar harder valt dan hier: er staat simpelweg meer wind. En een frisse wind ook! Bah, hier kom ik eigenlijk niet voor. Ik besluit wat sneller te gaan lopen. Eenmaal door het wildpoortje gaat de mars verder naar de plek waar ik de achterkant van de toren optimaal kan overzien. "Us effe kiejke wôr ze zén". Tot mijn teleurstelling moet ik concluderen dat er geen valk te zien is. Met een ruk draai ik me om en zoek ik langs de Loop. Er is altijd die hoop nog op een badderende valk en niet op de toren betekent nu eenmaal dat ze dan ergens anders zijn. En dat ergens anders kan ook badderen in de Loop zijn.
Ook het ijsvogeltje beloont me niet. Ik moet helaas constateren dat de vogels het geen ene moer uitmaakt of ik dapper ben gestopt met roken of niet. Ze laten zich er in elk geval niet extra fraai voor zien. Sterker nog, ze laten zich helemaal niet zien.
Op de terugtocht zie ik in de verte een man naderen. Hij heeft er een behoorlijk tempo in. De man komt niet naar mij toe, maar slaat af naar het bruggetje en verdwijnt even later nog steeds in dat hoge tempo in het bos.
Ik loop even over het bruggetje en hoor hoe vlakbij de toren ergens een buizerd zit te roepen. Tussen de kale bomen door probeer ik hem te ontdekken, maar het beest weet zich goed te verschuilen. Ik zie hem niet. Dan gaat de blik nog maar eens naar de toren. Niks? Niks!
Ik besluit dan maar weer terug te keren naar het spottersveldje. Daar zitten nog steeds de meesjes zich tegoed te doen aan de pitjes op de plank. Opeens hoor ik het protest van een gaai en op het geluid afgaand zie ik een grote vogel uit het bos vrij laag over het land klapwiekend weg vliegen. Ik probeer de buizerd, want dat moet het zijn, met mijn camera te volgen. De instelling op camera zorgt ervoor dat het scherpstellen langer duurt dan anders. Slechts één keer klikt mijn camera, de vogel is op dat moment een streep. Jammer.
Hoewel ik de buizerd in de boom zie landen, kost het me toch wat moeite om hem te vinden. De takken voor en achter hem vertroebelen het beeld. Ik besluit een beter plekje te zoeken. Een stuk verderop vind ik dat plekje. De korte staart van de buizerd is goed te zien. De vogel is donkergekleurd.
Mijn blik blijft naar de toren gaan, maar evenzovaak blijkt daar niets veranderd. De valken zijn niet thuis. Dan bedenk ik opeens dat kortgeleden een valk achter een eend is gegaan. Dat zal niet uit weelde zijn geweest. En wanneer de valken hun favoriete duifjes niet genoeg kunnen vinden dan gaan ze op zoek naar iets anders. Maar ze zouden ook zo maar eens kunnen besluiten verder te trekken.
Mijn fantasie ziet dat al gebeuren. PA pakt zijn koffer en Miep heeft een rugzak om. Samen staan ze even later op het perron van station Helmond CS. Terwijl zij instappen en een mooi plekje zoeken in een eerste klasse coupé, stapt een ander stel uit de trein. Met een te grote zonnebril op en met een zwartwit gestreepte Kurzhose grijpt de man zijn lieftallige vrouw bij de vleugel en samen gaan ze op zoek naar de bus. "Lijn valkenturm, bitte?" vraagt de jonge slechtvalk aan een kraai die op een paaltje zit. De kraai steekt haar vleugel uit en wijst: "de toren zie je zo ook wel, is maar een klein stukje".
