De gevolgen van een feestje hebben van Eerste Pinksterdag een hangdag gemaakt. Niet vooruit te branden, heel anders dan die jongen van Verstappen die zo maar even zijn eerste grote prijs in de formule een pakte, heb ik me gisteren maar wat met muziek bezig gehouden. Ik had de radio aan staan en kende bijna alle classic rock nummers die voorbij kwamen, maar bij sommigen kon ik maar niet op de artiest of de titel van het nummer komen, totdat Google me een site aanwees waarop de playlist van diverse zenders te vinden is.
Vanmorgen is de dag gestart met een uur op de hometrainer, een douchebeurt en een ontbijtje daarachteraan. De volgende stap op het rooster wijst een dikke Mortel aan, maar hoe koud is het eigenlijk? Ik hoef mijn neus niet eens buiten de deur te steken om tot het besluit te komen dat zowel het vest als de dikke jas aan gaat.
Wanneer ik afbuig naar de Hemelsbleekweg zie ik dat een andere auto achter me hetzelfde doet. Het blijkt Johan, die vlak achter me bij het spottersveld arriveert.
Johan vraagt mijn mening over een constatering van Piet. Piet meent stellig dat bij een van de valken een teen overeind staat. Ik meende eerder dat het een duivenpoot was die overeind stak, maar Piet heeft daarna nog twee keer gezien dat er iets niet klopt aan de rechterteen van een van de valken. Of het om VM of VV gaat weten we niet. Aangezien de prooiaanvoer naar de nestkast van de laatste dagen in het geheel niet wijst op een blessure van een van de valken, denken we dat Piet het deze keer mis heeft.
De valken zijn allebei thuis, de ene zit op de linkerlamp (en even later na een kleine rondvlucht op de rechterlamp), de ander zit op de betonnen rand op het dak dichtbij de wiphoek.
Mijn kijker en camera staan me niet toe om dusdanig in te zoomen dat ik een blessure bij één van de twee kan waarnemen. Niet zien betekent niet dat het er dus ook niet is, maar ik reken er niet al te hard op.
Buizerds naderen de toren en dat wordt rap met veel geschreeuw door beide valken beantwoord. Een waarschuwend rondje om de buizerd die zich het dichtst bij de toren waagt zorgt er al voor dat de veel grotere roofvogel wegzwenkt en een andere koers kiest.
Met wat roosterbezoekjes wordt het kroost in de nestkast in de gaten gehouden. Trek in een maaltijd schijnen de vier niet te hebben. Toch wordt er weer gejaagd en een niet al te grote prooi wordt aangevoerd. Beide valken zitten op een paar meter van elkaar vandaan. Dan wordt er wat geplukt, maar opnieuw komt het niet tot het voederen van de vier in de nestkast.
Nadat ook Piet is gearriveerd komt een volgende bekende-maar-o-zo-lang-niet-meer-gezien het veldje op gelopen. "Steenarend, lang niet meer gezien, je ziet er goed uit", roep ik Jan tegemoet.
Jan "Steenarend" is één van de mensen die mij in mijn eerste maanden als slechtvalkenbewonderaar heel erg veel heeft geleerd, dat schept een band die niet zo maar voorbij gaat. Ik ben dan ook heel blij hem in goede gezondheid weer te zien.
We maken uiteraard een praatje en uit de mond van Jan hoor ik diverse plekjes in de omgeving die het bezoeken meer dan waard zijn om mijn (fictieve) boekje met vogelsoorten flink aan te kunnen vullen.
Wanneer een buizerd zich weer erg dicht bij de toren waagt is daar opnieuw die waarschuwende schreeuw, veel harder en dreigender deze keer. En dan raanngggg het is met 8 keer vertragen zeker weten nog steeds loeihard dat de slechtvalk achter de wegduikende buizerd snelt. Dit is meer dan menens en de buizerd lijkt zich een hoedje te schrikken. Het scheelde bijna niets of de valk had de buizerd letterlijk als een duifje langs de toren af omlaag geslagen. De stemmen van mijn metgezellen verraden dat zij het ook zo als ik ervaren hebben.
Wanneer beide valken even later weer in ruststand op de toren zitten, richt Piet zijn scoop op de valk op de lage antenne op de wiphoek. "Die poot, da klopt niet", wijst Piet. Jan kijkt ook even. "Iets klopt er niet aan", meent ook Jan. Ook ik kijk, maar ik ben niet helemaal overtuigd dat er werkelijk iets loos is al lijkt de valk de teen niet te gebruiken om zich vast te grijpen.
Wanneer er weer wat met een prooi gesleept wordt zie ik weer niets vreemds. Maar omdat deze twee grote leermeesters van mij toch een andere mening zijn toegedaan ga ik er niet tegen in.
En de kudde? Die is flink gegroeid, wanneer Johan van zijn rondje terugkeert denkt hij er ruim dertig geteld te hebben. Da's met flinke aanwas, maar waarschijnlijk is de kudde ook met volwassen dieren uitgebreid.
De lucht betrekt, een beetje regen druppelt neer. "Ik ga de auto wassen", zo rijst het volgende plan in me op. Maar dat zal vandaag niet gaan lukken, de wasstraat is stuk....
"Goh, wat leuk om Jan Steenarend weer eens gezien te hebben", meld ik mijn vrouw bij mijn binnenkomst.
