Gisteren was ik jarig. Ik zag ondanks een vrije dag toch geen kans om even te gaan Mortelen en was al een beetje bang dat ik te horen zou krijgen wat ik gisteren allemaal heb gemist bij de Morteltoren. Vanmorgen heb ik de extra kilo's na het etentje van gisteren er voor een deel alweer vanaf gesport en daarna is het dan tijd om te gaan Mortelen. Niemand op het spottersveld, geen auto bij de toren en geen auto op het terrein van de toren. Moeiemens alleen!
Nu kan ik natuurljk net gaan doen of ik de doos gebak dus maar weer mee naar huis heb genomen, maar dat zou een grove leugen zijn, want ik had helemaal geen gebak bij me.
Terwijl ik zoek naar de zes valken - en er geen een kan ontdekken - krijg ik bezoek op het veldje. De poort bij de buren staat open en de bijbehorende hond komt op me af. Ik ben niet bang voor honden, maar deze vertrouw ik niet helemaal. De hond snuffelt wat aan me en zijn massieve kop stoot tegen me aan. "Vooruit aan de kant", commandeer ik, het helpt even.
Dan is er wat actie bij de toren en vergeet ik de hond naast me. Een oudervalk arriveert met een schreeuwend jong. Beide landen op een van de lampen onder de ringen. De juuf aan de rechterkant schreeuwt nog wat na en dan wordt het weer stil. De hond zet zijn poten op het bankje waar ik zit, zijn bruine ogen staren me aan. Heel even doet het me denken aan een prehistorisch liedje: "twee reebruine ogen kijken de jager aan". Het behoort tot de single-collectie van mijn moeder, dus vandaar dat ik er mee bekend ben.
De valken op de lamp gaan maar weer eens even achter elkaar aan, maar helaas duurt dat schouwspel maar heel even. Een auto rijdt langzaam de berm in. De man stapt uit en vraagt of de hond met andere honden kan. "Deze is niet van mij, dus ik heb geen idee, hij is ontsnapt bij de buren", leg ik uit. Even probeert de man het. Zijn husky-achtige hond staat het toe dat de home-dog even komt snuffelen. Staarten kwispelen. "Het lijkt mee te vallen", meent de nieuwkomer. Maar dan wordt de benadering wat agressiever. De man opent de achterklep van zijn auto en laar zijn hond er in springen. De bruine wil er ook in springen, maar de man blokkeert de doorgang en sluit de klep zo vlug hij kan. De vrouw roept iets en dan stapt ook de man in en samen rijden ze even later weg. "Terror-dog", zeg ik zachtjes tegen de hond die nu weer op mij komt toegelopen. Dan gaan mijn gedachten uit naar de terror-actie in Nice van gisteren. Het stemt me bedroefd. Wat bezielt mensen toch om zoiets te doen? Terrot-dog legt zijn kop weer tegen me aan. "Vooruit, niet doen!" De hond zet een stap opzij. Dan hoor ik weer geschreeuw in de lucht. Twee valken naderen de toren en eentje ervan heeft een dikke prooi onder zich bungelen. Ik zie de opengesperde, naar lucht happende snavel. Heel even komt weer de hoop in me op dat de prooi ergens bij de zandhoop gedropt zal worden, maar gelijk realiseer ik me dat het bakbeest naast me dan ongetwijfeld zijn jachtinstinct zal doen gelden en de prooi zal gaan ophalen.
De valk schreeuwt het uit, de inspanning is maximaal en het lijkt wel of hij of zij met prooi en al tegen de betonrand van de eerste ring te pletter zal vliegen. Maar dan zakt de zwaarbepakte valk net op tijd omlaag en worden er nog een paar rondjes met veel kabaal om de toren gemaakt. Het zal met een uiterste inspanning zijn, maar opeens maakt de valk met zijn prooi bungelend onder zijn poten een haal omhoog en komt de combinatie een stukje boven de ring uit. Een draai en een plof. De landing is gelukt rechts op de onderste ring zijn valk en prooi duidelijk te zien.
Mijn compaan heeft er geen oog voor. Ondertussen heeft hij de meeste grassprieten wel geraakt met zijn geurspoor. Weer hoor ik wat: is het een buizerd waar de valk nu dreigend omheen vliegt? Is het een wespendief? Gehavend is hij wel, maar ik ben er niet zeker van of het de kop van een wespendief is, die ik kan herkennen. Bonk, knalt de kop van de bruine weer tegen mijn been. Ik kijk omlaag en zie hoe de hond nu naast me staat en gewoon ergens in de verte staat te staren alsof ie me niet eens ziet. Dan draait zijn kop met een onschuldige blik naar me toe. Ik moet er toch wel om lachen, dit beest zoekt gewoon aandacht.
In de lucht is nu alles weer stil. Het licht heeft het maken van wat leuke foto's onmogelijk gemaakt. En de hond heeft teveel van mijn aandacht naar zich toe getrokken. Ik besluit om maar gaan te verkassen, ik moet nog een boodschap doen en kan dit nu mooi op een rustig tijdstip gaan doen, de kans op een vrije parkeerplaats dicht in de buurt is groter dan vanmiddag.
De hond staart me na...
