do 12 februari, 09:00u - 11:30u
De herinnering aan de observatie van een paring op 9 februari vorig jaar dwingt me naar de toren. Het vriest nog een beetje en de portieren van de auto zitten vastgevroren. Het zal me niet beletten. Ik wil, dus ik ga.
Bij aankomst bij het spottersveldje besluit ik een extra jasje onder mijn dikke jas aan te trekken. De dunne handschoenen lijken me wel voldoende, maar geen overdreven luxe. Op de toren zie ik een valk op het hoekje bij de antenne op de betonnen rand zitten. Ik maak er een paar plaatjes van, want je weet maar nooit voor hoelang dit schouwspel te bewonderen zal zijn. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een beweging achter het bos links van me. Ik schuif mijn bril omhoog zet de kijker aan mijn ogen. De beweging is van een ree. Door mijn kijker is het beest te zien, maar mijn camera zal niet door het bos kunnen dringen. Een sliertje rook van mijn peuk zweeft langzaam in de richting van de ree. "Ze kan me dus ruiken, dus zal ze niet tevoorschijn komen", weet ik dan eigenlijk wel. Ik besluit toch stelling te nemen in de berm. Erg veel wind staat er niet, dus wie weet.
Het is niet mijn beste beslissing om de ree te willen volgen. Boven de toren is er namelijk enige beweging, maar ik ben te laat om er veel van te filmen. De vlucht is ook zo voorbij en lijkt me meer een 'strekken van de vleugels' voor een retourtje naar dezelfde plaats. Ik loop maar eens richting de toren. Terwijl ik zo ongeveer het bordje dat het einde van de verharding aangeeft passeer dwarrelt er iets omlaag. Het lijkt me niet dat het nog verlate herfstbladeren zijn, de beweging is te speels op dat beetje wind dat er staat. Opeens dringt het tot me door dat het een veertjessneeuw is. Plukken dus! Ik scan de toren nog eens nauwgezet na, maar behalve de valk die op de rand bij de antenne zit kan ik er geen ontdekken. De valk beweegt wel wat, maar maakt op mij geen etende indruk. Ik snap het niet. Ik besluit naar de overkant van de Loop te gaan in de hoop daar iets meer te kunnen zien.
Nog steeds maakt de valk geen etende indruk. Toch lijkt het alsof er iets onder een van de pootjes zit. Ik probeer het met het kiezen van wat wisselende posities meer helder te krijgen, maar dat lukt me niet. Van Piet uit Lieshout heb ik het geluid van de zwarte specht leren herkennen. Ik hoor dit geluid vlakbij me, maar helemaal zeker van de plek ben ik niet. Tussen wat takken door zie ik toch wat beweging en lukraak maak ik een foto. Het blijkt inderdaad een specht te zijn, maar of het de zwarte is? Het lijkt mij de 'gewone' Grote Bonte. Toch zeer benieuwd hoe het nu zit met die prooi keer ik terug naar het spottersveldje. Onderweg maak ik een foto van wat neergevallen veertjes. Honderd procent zeker dat de valk wel degelijk aan het plukken was. Weer glijdt mijn kijker over elk plekje op de toren waar maar een valk kan zitten. Dan buigt de valk op de rand zich opnieuw voorover: daar dus!
Opeens is er weer beweging in de lucht en zo snel ik kan zet ik de camera weer op filmen. De tweede valk lijkt ergens aan de achterkant te landen, dus besluit ik daar eens poolshoogte te gaan nemen. Aan de achterkant beweeg ik me door het wildpoortje wanneer er ineens iets achter me aan komt gehijgd. Het is de jonge Mechelaar die me laatst ook al eens in de kuiten probeerde te bijten. Ik probeer de joekel naar huis te jagen maar die ziet dit als een spelletje. Op mijn commando: 'zit', gaat de jonge hond even liggen. Dan springt ie weer op en met de neus omlaag maar met de ogen onderuit kijkend houdt hij me in de gaten. Wanneer ik de achterkant van de toren in me probeer op te nemen, springt de hond opnieuw gevaarlijk dicht naar de achterkant van mijn benen. Ik grijp voor de zekerheid een stuk hout, maar kan het niet over mijn hart verkrijgen om er een slaande beweging mee te maken, want deze keer is het duidelijk dat de hond me als een speelkameraadje ziet. Met de aanval van laatst nog in het geheugen vertrouw ik het beest voor geen meter en ik besluit terug te keren. De hond loopt telkens een paar meter voor me uit, zet een geurspoor en loopt weer een stukje verder. Wanneer ik het bruggetje oversteek merkt de hond dat het spelletje kennelijk over is en hij loopt door naar huis.
Terwijl ik mijn door het natte stuk hout vuil geworden handen wat probeer af te vegen is er opeens weer actie bij de toren. Het zijn telkens mini-vluchtjes die nauwelijks een paar seconden duren. Ik loop nu terug naar het veldje en hoop daar wat betere opnames te kunnen maken. Het weer is zo helder, dat vraagt om mooie plaatjes. Tijdens een van de korte vluchtjes zie ik ineens een tweede valk van het rooster vandaan komen. De twee maken nu een wat langere vlucht. Het is het baltsgedrag dat ik vorig jaar zo vaak gezien heb. Prachtig is dat.
Een vliegtuigje nadert de toren en lijkt de valk wel van de antenne te willen gaan blazen. Die kijkt omhoog alsof hij/zij wil zeggen: "wat maak jij me nou? Donder op je bent veel te groot voor ons nest!" Ik schiet in de lach, "ja zo denken die valken wel".
Nog een paar keer word ik getrakteerd op een korte vlucht, dan lijkt het weer tijd voor diepe rust. Na een poosje geef ik het maar op en vertrek ik naar huis.
