vr 9 januari, ochtend
Vanmorgen werd ik geconfronteerd met een onwillig internet. Geen email, geen internet. Dat is voor mij funest en dus gaat de pet van Kuiko maar op. Uiteraard zet ik koers naar De Mortel. Niet dat ik ook maar een sprankje hoop heb dat ik het ijsvogeltje weer zo dichtbij zal tegenkomen, maar wie weet zit er wel een fraaie luchtshow in.
Voor mij draait een auto de HB-weg in. Een paar tientallen meters verderop stopt de auto. Een vrouw stapt uit aan de bijrijderszijde en maakt een paar plaatjes. Geduldig wacht ik af. Dan rijdt de auto weer een stukje verder om opnieuw te stoppen. Ditmaal wordt de auto in de berm gezet. Ik passeer en rij naar mijn favoriete parkeerstekkie. Bij de toegang van het spottersveldje staat een vrouw met twee kleine hondjes. Ook zij heeft een digi in de handen. Ik ken haar niet, na een korte groet loopt ze met haar hondjes richting toren. Even later zie ik haar langs de bosrand wandelen.
Een blote-oog-verkenning levert niets op, en mijn kijker beslaat onmiddellijk wanneer ik hem voor mijn bril zet. Dat schiet niet erg op. Een truukje waar ik me dan van bedien is het maken van wat foto's en die bekijk ik ingezoomd op mijn display. Niks op het rooster, niks op de rand, niks op de andere moeilijke stekjes. Ook op de lampen en de antenne geen valk te bekennen, maar dat had ik ook zo al gezien. Dan maar naar de achterkant.
Midden in die besneeuwde omgeving ziet de toren er haast sprookjesachtig uit. Het is me een paar fotootjes waard. De Snelle Loop zit al behoorlijk dicht. Hier en daar een klein door de natuur vrijgehouden wak, maar dat duurt niet lang meer. Ik maak me wat zorgen om het ijsvogeltje. Kan het nog wel op visjes jagen zo? Mijmerend wandel ik verder naar de achterkant. De vrouw met de twee hondjes komt me tegemoet. "Niet ideaal voor het ijsvogeltje, al dat ijs", open ik een gesprekje. "Een stukje verder door stroomt het nog", antwoordt de vrouw. "Of ze de valken misschien gezien heeft?" De vrouw met de hondjes is bekend met de omgeving en wereldberoemde bewoners van de toren, maar ze heeft geen valk gezien. Nu ben ik best wel eigenwijs, en dus besluit ik verder te lopen om persoonljk poolshoogte te nemen.
Aan de achterkant is inderdaad geen valk te zien, maar ik weet waar ik naartoe moet om ook de noordkant te kunnen overzien. Bingo! Op de lamp zit een valk. Het licht is wat ongustig, maar ik zie de gestalte duidelijk genoeg. Mijn ondertussen aan de kou gewende kijker neemt alle twijfel weg. "Dan is er een kansje op een thuiskomst", zo hoop ik dan en met mijn ooit door Hare Majesteit geschonken bruine kistjes baan ik me een weg door de sneeuw.
Het is vrij stil. Af en toe hoor ik een zangvogeltje en bij een boom zie ik een staartje op de grond wippen. Voorzichtig zet ik een stap schuin voorwaarts, maar het staartje verdwijnt weer. Ik ga het bruggetje over om naar het bos voorbij de paddenpoel of eendenpoel (hoe je het ook noemt) te wandelen. Ook hier hoor ik wel wat vogeltjes, ik zie er ook wel wat, maar ze zijn zo druk met het zoeken naar zaadjes aan de besneeuwde takjes dat ze me geen kans geven om er plaatjes van te maken. Ik besluit terug te keren naar het spottersveldje. Nog steeds is er de hoop op een thuiskomst. Liefst met een prooitje natuurlijk. Naast me hoor ik weer een vogeltje. Als ik het geluidje goed in me opneem, denk ik aan een vink. Mijn ogen glijden langs elk takje in de richting van het geluid. Dan ineens een beweging. Gevonden! Aan de borst iets roodachtigs, een wat donkere kop. KNIP. Van de lessen van Piet uit Lieshout heb ik geleerd dat het wel haast een vinkje moet zijn. Om het met de kijker wat beter te bekijken krijg ik geen kans. Het vogeltje verdwijnt dieper in het bos. Ik stap verder. Bruggetje over. Hoekje om. Paadje af. Bij de toren staat een bus. Ik loop door. Bijna tijd voor een boterhammetje. Even nog het spottersveldje op. Hela: buizerd bij het paaltje. Ik probeer wat dichterbij de buizerd te komen. Die draait zich om en staat nu in starthouding. Knip! Ineens de bekende buizerdschreeuw en weg-is-ie. Ik loop naar de achterkant van het bosje en zie hem ineens weer zitten. Dan raakt de buizerd geirriteerd door een kraai en vliegt weer weg. Ik passeer het bosje en jawel, de buizerd zit weer in de boom bij het paaltje. Knip! Weer die kraai, weer verdwijnt de buizerd. De zwarte kraai neemt zijn plaats in. En op de toren?.... Niks! Home, dan maar weer....
