vr 18 december, 14:00 - 15:30u
Vandaag werd ik eigenlijk door mijn vrouw op het idee gebracht. Onbedoeld, maar voldoende aanleiding om de witte winterse sfeer eens bij De Mortel te gaan proeven. Na gisteren op een wat minder prettige wijze met het witte landschap te zijn geconfronteerd, - zo noem ik twee keer reizen buiten de spits en dan in plaats van twee keer 3 kwartier maar liefst twee keer anderhalf uur onderweg te zijn - had ik eigenlijk al een beetje genoeg van het winterweer.
Wanneer ik dan het korte tripje naar de toren maak valt alles natuurlijk enorm mee. Maar... er zijn geen valken. Ik gun mijn kijker zich aan de kou te wennen en tuur dan op de gebruikelijke wijze van mogelijke zitplaats naar mogelijke zitplaats. Ik ben het er al snel mee eens dat er aan de voorzijde geen valk te zien is. Dan zet ik de wandeling naar de achterkant maar in.
Na eerst over het bruggetje te gaan en ook dan te concluderen dat er geen valk te zien is, besluit ik naar de achterkant te lopen. Herken ik een geluidje? Hoe lang is het geleden dat ik dit hoorde? Heb ik het juist? Een tikkeltje behoedzaam vervolg ik mijn weg. Ik zou toch zweren dat...
Precies op het moment dat mijn stevige lijf zich door het wildpoortje wil slingeren zie ik een vogeltje dat opwaarts uit de Loop naar een takje daarboven vliegt. Een aangename sensatie zoekt zijn weg door mijn aderen: adrenaline! Inderdaad, mijn gehoor had het goed: ijsvogeltje!
Ik grijp met mijn koude vingers naar mijn camera en draai het knopje terug van filmen naar foto. Klik klik klik. Dan bedenk ik de aardigheid om het tafereeltje maar eens op film vast te leggen. Het ijsvogeltje plonst in het water en vliegt weer omhoog naar zijn plekje op de tak. Ziet het me niet? Het filmpje is kort en eerlijk gezegd moet ik het vogeltje op de gok in mijn zoeker nemen. De koude wind maakt dat mijn ogen tranen. Koud glijdt een traan over mijn wangen. Het vogeltje verplaatst zich. Snel wrijf ik de traan die wel lijkt te verijzen weg.
Het ijsvogeltje vliegt wat verder weg en ik besluit dan maar wat verder te lopen om ook de noordkant van de toren te kunnen bekijken. Geen valk. Terug dan maar. Ik ben er van overtuigd dat het vogeltje letterlijk gevlogen is en dus banjer ik terug naar het spottersveldje. Bij de toren rijdt een busje van het terrein. "Onderhoud vermoedelijk", bedenk ik zonder er al te veel acht op te slaan. Het besneeuwde picknicktafeltje op het veldje nodigt uit om er met mijn vinger in tekst in te schrijven. Ik hoef niet lang te denken welk woord het ditmaal zal worden.
Aan de overzijde van de Loop zit een buizerd. Hij valt me ineens op. Even nadat ik mijn camera los laat vliegt de buizerd op, om laag over de grond verderop in een boom te gaan zitten. Mijn aandacht gaat weer naar de toren. Nog niks! Wanneer ik weer naar het paaltje kijk waar daarvoor de buizerd had gezeten. Zie ik vanuit mijn ooghoek dat hij nu opeens in de boom zit. Even later zit hij opeens op het driepotig paaltje daaronder. Nijlganzen gakken hun weg van boven hun poel naar het trekkertrekveld.
Opeens zie ik een grote witte gestalte vliegen. Een grote witte zilverreiger vliegt naar mijn kant, wanneer een auto stopt. Het is zonnevogel met haar welbekende hondje. We keuvelen wat, volgen de zilverreiger die even later weer wisselt met een laagvliegende vogel met een wat trage vleugelslag. "Lijkt wel een buizerd", roep ik tegen Zonnevogel. Dan maakt de vogel een bochtje om vervolgens op het paaltje te landen. "Ik krijg er nog verstand van", lach ik tegen Zonnevogel.
Opeens zien we gelijktijdig in een fractie van een seconde een schim nabij de toren. "Valk?", vragen we ons af. De schim komt niet aan de andere kant tevoorschijn. "Lamp aan de achterkant", veronderstellen we allebei. Meteen daarop zien we een tweede valk, die we dan wel van iets verder weg aan zien komen, maar ook deze valk verdwijnt aan de achterkant van de toren en blijft dan vervolgens ook uit ons zicht. Zonnevogel gaat nog een stukje wandelen en ik zoek mijn auto weer op. "Koud", is de tekst die ik op de tafel schreef.
