ma 5 januari 2009
Wanneer er een laagje sneeuw op het Gemertse land gevallen is, dan wordt de redactie van de lokale website eropuit gestuurd om wat plaatjes te maken. Mensen die me kennen weten dat dit geen plaag voor me is. Na een wandeling door het centrum met de nodige sneeuwtaferelen is het vanmiddag de beurt aan de natuur. Waar? Ja, dat ga ik nog uitleggen!!!
De Hemelsbleekweg ziet er haast maagdelijk wit uit wanneer ik de weg indraai. Er zijn wel wat sporen van auto's maar alles is nog wit. Sneeuwwit. Op de toren neem ik geen valken waar, dus ga ik maar meteen op onderzoek uit. Ik kies voor een tripje naar de achterkant. Een geweldige keuze zo zal blijken. Een zwaar geronk trekt mijn aandacht en boven het bos zie ik een zware legerhelicopter verschijnen. Klik en verder. Het eerste wat me langs de Snelle Loop opvalt is een overstekende vogel die in de gauwigheid gezien wat rood lijkt. Ik zie waar hij landt en dus gaat mijn camera naar hem op zoek: een grote bonte specht. "Da's alvast een beginnetje", mijmer ik tevreden.
Ik loop door naar de achterkant maar daar is geen valk te zien. Een stuk verder naar rechts laat ook een lege noordkant zien. Dan ga ik maar weer terug op weg naar het spottersveldje. In en om de Snelle Loop zie ik wat vogeltjes snel heen en weer vliegen, van plekje naar plekje zogezegd. Ik probeer er wat plaatjes van te maken, maar langer dan een seconde blijven ze nooit op hun plekje. Een reiger is altijd wel een geschikt onderwerp en dus gaat het weer van klikkerdeklik.
Dan opeens dat geluidje, vlakbij!!! Het volgende moment, nee beter: de volgende momenten, bezorgen me de ene rilling over de andere. Op géén afstand zit een ijsvogeltje en het ziet me niet. Hij wipt op en neer, de ene keer wat dichterbij en dan weer ietsje verder af, maar.... nooit verder dan een metertje of tien van me vandaan! Tjemig, ik de seconden lijken wel haast minuten, mijn camera klikt en klikt. Wat een heerlijk moment! Na enige tijd, voor mij lijken het wel minuten, schijnt het ijsvogeltje me toch in de gaten te krijgen en het vliegt ineens op, de bossen in. Diep zuchtend over zoveel schoonheid vervolg ik mijn weg terug naar het bruggetje. Ik ga erover en bekijk de toren. Geen verandering. Terug maar naar het veldje.
Het spottersveldje is nog geheel onbegaan. Ik vind het zonde om dit schitterende witte laken (met wat hobbels en bobbels) te betreden en besluit bij de ingang te wachten. Dan opeens zie ik de buizerd zitten. Hij zit in de boom boven het bekende paaltje. Terwijl ik hem observeer en pogingen doe om vanuit andere posities een nog beter beeld te krijgen hoor ik wat. Nee, het is niet een slechtvalkenkreet, maar toch wordt mijn aandacht naar de toren getrokken. Erg laag vliegt een vogel op -valkenmanier-. "Is het? Yessss!" Ik ben er zeker van dat het een van de valken is en na een paar stille plaatjes schakel ik om naar filmen. Gewoonlijk moet ik een golvende beweging maken, bijvoorbeeld van links van de toren, inschatten waar hij of zij dan weer achterlangs rechts van de toren terug in beeld komt. Maar nu komt er niks. Opeens zie ik de valk dan toch weer aan de linkerkant van de toren opdoemen. Lastig te filmen, maar ik heb zo'n zin in bewegende beelden dat ik toch maar een paar keer opnieuw aanzet. Dan niks meer!
Het vermoeden is groot dat de valk aan de achterzijde is geland en dus ga ik weer op pad. Mijn enkelsokjes zijn drijfnat van het ploegen door de sneeuw. Dat mijn enkels ondertussen al aardig koud worden, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Ik ga over het bruggetje en ditmaal heb ik de valk goed in beeld. Ik besluit toch weer verder naar de achterkant te lopen. Daar buig ik af naar het bospaadje. Terwijl ik een open plek tussen de bomen opzoek zie ik de valk omhoog kijken. Dan ineens zweeft er iets om de toren. Nummer twee????? Ik kan het vanaf deze plek niet zien, dus ga ik maar verder naar de achterkant. Terwijl ik tot mijn schenen in de sneeuw wegzak, ploeter ik me door de natte wittigheid. Dan sta ik op de plek waar ik beide zijden kan bekijken. Bingo! Ook de noordelijke lamp is nu bezet. Een paar plaatjes en dan voel ik het water in mijn schoenen lopen. Nu is het wel zat! Rustig wandel ik terug. Mijn dag kan al niet meer kapot.
Zoveel foto's dat ik haast niet kan kiezen:
