Vijf mei heet bevrijdingsdag te zijn. Ik denk dat wanneer de slechtvalken van De Mortel in staat zouden zijn om te denken dat ze dan graag bevrijd zouden willen worden van de werkers die telkens weer opnieuw onder hun nest bezig zijn met werkzaamheden waarbij je toch minstens kritisch kunt afvragen of dat nu uiterekend allemaal in deze maand moet.

Ik hou er verder over stil omdat ik me alleen maar opwind en daar schiet ook niemand iets mee op. Mijn verhaal heb ik eigenlijk al in het clubhuis van BDL beschreven. Hier de desbetreffende posts:

"05.05.2014 | 12:49 | KuikoNL
Alweer werkzaamheden op de toren. Ouders flink gestresst. Komen steeds kijken of ze weer naar de nestkast durven en verdwijnen dan weer. Bovendien een derde valk. Ditmaal een pootjes haken gevecht. Menens dus. Een valk vluchtte. De ander raakte ik ook kwijt. Niet leuk meer dat verstoren telkens. Kan me niet voorstellen dat het ophangen van (nog weer) twee schotels met vier man zoveel tijd moet duren :( " 

Antwoord op de opmerking dat ik vermeend gezegd heb dat de valken weer beide op de toren zijn gezien:

"05.05.2014 | 13:01 | KuikoNL
Nee, ik heb mensen op de toren gezien. Geen valken. Die durfden niet op de toren. Toen ik kwam vlogen ze allebei krijsend rond. Daarna zijn ze ieder een kant op gegaan en telkens kwam er na een minuut of tien weer eentje terug om poolshoogte te komen nemen. Een half uurtje voordat ik naar huis ging (dat was rond half twaalf) was het gevecht dat ik eerder hoorde dan zag. Ik kon de richting niet goed bepalen. Vervolgens zag ik ze met de pootjes in elkaar hakend en vreemd krijsend richting De Mortel verdwijnen waarbij de een vluchtte en de ander richting de toren bijdraaide, maar daar verloor ik die valk ook uit het zicht. Daarna is er nog twee keer een valk krijsend om de toren komen zweven. Een van de bussen van de werkers vertrok iets voordat ik ook ging. Mijn accu was leeg en met steeds volk op de toren was het voor mij ook niet interessant meer. Overigens: kievitsnest is geplet door koeien. THUISKOMST (VV landt op het rooster)"

Verder nog de vermelding dat het volgen met flinke zoom van een vliegende valk haast niet te doen is. Dat de spreeuw zijn geleende spechtennest verraden heeft. Dat de kieviten weg zijn en dat hun nest geplet is door de runderen. Een jong kalfje zijn best deed om bij moeder te drinken. En dat ik verder alleen was, dus zonder medespotters.

Na een voor mij zeer lange nacht sta ik om zes uur op. Even spieken hoe het weer is, even spieken hoe het op de cams is en dan lekker even met Wisky er uit. 

Het rondje is een tikkeltje langer dan normaal omdat ik in de verte een baasje met zijn twee honden zie waarmee Wisky het niet zo goed kan vinden. Hij ziet ons ook. We steken de hand op en gaan ieder een andere kant op. Maar omdat Wisky zijn drol al gauw legt en de dichtstbijzijnde vuilnisbak een stukje terug is, keren we om, om verder onze normale route af te leggen.

Het lijkt een warme dag te worden en dus neem ik ook maar een dun jasje mee naar De Mortel. De idiote ambtenaren van Gemert hebben besloten om terwille van de rondweg alle verkeer door de kern te weren met meer dan levensgevaarlijke hindernissen. Om het verkeer door het centrum te ontlasten rijd ik al jaren over de Komweg (best een stuk om) naar De Mortel. Maar ook deze weg is voorzien van een totaal nutteloze hindernis op een weg die normaal geen enkel gevaar oplevert en nu voortaan aan de brutaalste is overgeleverd.

Ik kan me daar erg boos over maken.

Wanneer ik bij het spottersveld arriveer zie ik hoe een blauwe reiger bovenop de zandhoop staat. Best bijzonder dus gaat het raampje omlaag om dit vast te leggen. Ik open het portier maar zie een witte auto in mijn spiegel naderen. Ah, die stuurt ook de berm in, dan kan dit eigenlijk niemand anders zijn dan Gerrit. Hij is het ook.

Op de toren zien we geen valk, maar we weten dat er eentje op de eitjes broedt. We raken in gesprek en blikken af en toe omhoog. Buizerds trekken voortdurend hun rondjes in de blauwe lucht. Een van de Angussen (een koe) neemt een zandbad van de zandhoop, de foto is grappig. We horen dat een kleine brompotauto nadert. In navolging van de gisteren begraven Tinie, opper ik: "ik denk dat Piet zometeen ook nog wel komt". 

Wanneer hij het veld op komt vraag ik hem om een toegangskaartje. Gek genoeg heeft niemand daar ooit echt een reactie op en kijkt men meestal even beduusd op.

Heel avontuurlijk gaat het vandaag niet worden. Zover we weten past M op de eitjes en is V de hort op. De geo-cache is vandaag populair. Lachend wijzen we de een na de ander de juiste plek aan.

En dan is daar opeens de valk in de lucht. Er worden rondjes gevlogen en even denken we dat er een prooivlucht aanstaande is en dan weer denken we dat de vlucht een ander doel dient. Wanneer de valk dan toch aanzet om naar het rooster te gaan heeft Piet net zijn scope in stelling gebracht, tuurt Gerrit door zijn kijker en heb ik het rooster "in de zoom". De valk landt blijft even op het rooster zitten en gaat dan naar binnen. Musketier Piet roept dat de valk duidelijk een klein prooitje meetorst. Musketier Gerrit bestrijdt dat. Ik kan ook geen prooitje ontdekken en neem BDL erbij: Het is zijn eigen schaduw, lach ik. Maar Piet geeft niet op, het was een klein prooitje weet ie zeker. "De drie musketiers zijn het oneens", schiet het door me heen. Twee havikken lijken aanvankelijk in baltsvlucht, maar omdat beiden even groot lijken kon het ook wel eens concurrentie zijn. 

Twee fietsers naderen het veldje en zijn duidelijk van plan op het veld op te rijden, aha, daar is de herkenning. "Tijdje niet meer gezien". Gerrit heeft nog te klussen en vertrekt weer.

Nog meer mensen (geo-cachers) fietsen het veldje op: zij voelt aan de onderkant van de vuilnisbak: "koud", klinkt het in koor. Even een blik van verbazing, dan de glimlach. Het schatje wordt gevonden. (Voor de zoveelste keer met ongevraagde aanwijzigingen van de valkenspotters).

Zij hebben belangstelling voor wat er op de toren te doen is en de verhalenkast wordt weer ver opengetrokken. De eenheid onder de musketiers wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer ik een voorspelling maak over de voortgang van dit seizoen. Piet kan het niet laten om de nieuwkomers te laten weten dat alles wat ik weet van hem geleerd heb. Met een knipoog naar de cachers geef ik toe dat ik veel over de vogels van Piet heb geleerd, maar dat Piet het onderspit moet delven wanneer het over de slechtvalken gaat. Haha, wat schiet die Piet toch af en toe lekker in de tegenaanval. 

Dat ik de lachers op mijn hand heb, vindt ie niet zo leuk en "dus" hoort ie opeens hoe er gele tussen de normale kwikstaarten zitten. De afleidingsmanoeuvre slaagt, iedereen staart in het weiland waar inderdaad kwikstaarten zitten, maar de gele wordt maar niet ontdekt. 

Het wordt tijd om te gaan wanneer ook Johan en zijn vrouw aan komen wandelen. Ik sta klaar bij de ingang en vraag om hun kaartje. Verbouwereerde blik, niet langer dan een halve seconde. "Het zal stil worden in Gemert", is de reactie. Nu kijk ik vragend. "Nou dat Tinie er niet meer is". Meteen bedenk ik dat Johan en Tinie collega's zullen zijn geweest. Johan is met vrouw maar zonder hond. "We hebben Does een maand geleden moeten laten inslapen". Er klinkt wat emotie door in de stem. "Verschrikkelijk om je huisdier in te moeten laten slapen. Ik ben er vandoor."

Uit balorigheid rij ik op de terugweg door het centrum. Dat heeft de gemeente voor tonnen laten aanpassen om het verkeer er te weren, maar ja... als het alternatief dan ook wordt aangepast dan zit er niks anders meer op dan maar te kiezen voor de kortste route. De rebel in mij staat recht overeind: de musketiers waren ook eigenwijs en volhardend. Ik zal die kardinalen van de gemeente wel eens.... 

Laatste meidag

Vandaag hebben we een familiefeest. En om het feest luister bij te zetten, neem ik me voor om de dag goed te beginnen met prachtige valkenwaarnemingen. De juvies zal ik in alle standen op de foto gaan zetten. Vliegend, staand, betonrandzittend, stellagezittend, roosterzittend, boomzittend en zelfs zal ik paraat zijn wanneer er eentje besluit op mijn auto te gaan zitten. Nee, ik ben niet voor één gat te vangen vandaag: zelfs al gaat er eentje op mijn camera ziten, de andere camera is paraat. De film zal vast en zeker de natuurprijs krijgen, dat staat wel vast.

Zal ik mijn auto kwijt kunnen? Ik verwacht grote drukte op het spottersveld. 

En dan... blijk ik de eenzame auto op de Hemelsbleekweg te hebben, zit er helemaal niemand op het spotterveldje en laat er helemaal niemand zijn hond uit bij de toren. Valken? Niet te zien!

Meteen is het groot alarm: "in welke boom zal de juvie zitten"? Ik speur alle boomtoppen en kale takken af. Niks te zien. Bij de toren hoor ik wat pluimvee druk doen. "Zit er eentje op de grond bij de toren"?

Ik ga op pad en hoor dan gesputter van het onverharde wegdeel komen. Piet komt er aan. Ik besluit echter mijn wandeling voort te zetten en ga eerst naar de achterkant. Voorzichtig slinger ik me daar om het poortje heen en dan heb ik al snel in de gaten dat ik niet bezorgd hoef te zijn om iets te verstoren. Er valt niks te beleven. 

Op de toren dan? Ja, daar zie ik wat beweging bij de voet van de hoge antenne. Maar de valk fladdert meteen het hoekje om. Verder niks? Verder niks! Ik loop terug en ga over het bruggetje naar de andere kant van de Snelle Loop.

De kudde koeien staat op het veld. Kikkers plonsen in de paddenpoel. Ik loop verder, het gaat langs de bosrand in de richting van het weiland. Op de toren laat de juvie zich nu beter zien. Klik, klik en verder weer. De juvie hupt naar de hoek van de toren, direct onder de buitencam. Nog iets? Neen. Verder gaat het. Wanneer ik bij de grens tussen wei, veld en bos sta, hoor ik een voor mij vreemd vogelgeluid in het bos. Even later hoor ik hetzelfde vanaf het spottersveld. Probeert Piet me iets duidelijk te maken? Zijn gefluit wordt beantwoord vanuit het bos waar ik voor sta. Ik probeer het geluid te volgen zodat ik de vogel die het produceert kan vinden. Dat lukt me niet. Hij moet verdorie vlakbij me zitten, maar het enige vogeltje dat ik (heel even) zie is het Winterkoninkje. Dan maar verder. Verderop zit een vogeltje op een paaltje, maar dat is niet het vogeltje van het geluidje. Weer hoor ik vreemd geluid in het bos. Ik loop erheen. Het lijkt wel wat op het gekras van een Gaai, maar dat is het toch niet. Ook deze herkomst kan ik niet traceren. Ik loop maar terug naar het spottersveldje en zal dan wel vragen wat ik heb gehoord.

Wanneer ik wat later het veldje op ga, vraagt Piet of ik de Wielewaal ook gehoord heb? Misschien heb ik hem wel gezien? Even heb ik spijt dat ik niet langer heb gezocht naar de vreemde vogel, maar dan bedenk ik dat één van mijn levensregels is om geen spijt te hebben van onbelangrijke dingen die je mist door verkeerde beslissingen. Deze levenswijsheid heeft me al vaak geholpen, ik denk terug aan mijn laatste verjaardag toen ik de primeur van het badderen van een juvie heb gemist, was toen mijn instelling niet geweest zoals die is, dan ware het onverteerbaar geweest dat ik uitgerekend die dag niet ben gaan spotten. Vergis je niet, het is nog altijd doodzonde dat ik dat gemist heb, maar het leven is gewoon door gegaan.

Ook Gerrit en Debbie komen nog kijken. Helaas valt er niet veel te beleven. Debbie baalt. Zij heeft er ook een eind voor moeten rijden. Ik besluit te vertrekken wanneer ook Skreeverke en nog iets later ook Martien Manders (VWG) komen kijken. We hebben ooit eens verzonnen dat wanneer iemand vertrekt, er gauw spannende waarnemingen zullen volgen. Ik offer me dus op, zou je kunnen zeggen.

Ik wacht al enkele dagen op een mailtje van een klant, wanneer de beslissing om wel of niet te gaan Mortelen nu toch wel echt genomen moet worden, besluit ik dat de klant mij lang genoeg heeft laten wachten en dat ik dus nu voorrang geef aan een Morteling.

Maar dan is daar Wisky die de pret dreigt te bederven. Hij ligt lekker opgekruld op de bank te slapen wanneer hij opeens wakker wordt en gehaast overeind komt. Dan kokhalst ie een keer en dan.... getverderrie wat vind ik dat vies: hij braakt de bank onder met vieze groene smurrie. Waarschijnlijk afkomstig van takjes die hij telkens meent te moeten opvreten. Hij doet dat altijd zo snel dat je het nauwelijks ziet.

De smurrie kan ik natuurlijk niet laten liggen. Vloekend ruim ik het met de rillingen over mijn rug op. Getver dat vind ik nou echt vies. 

Een beetje vertraagd ga ik wat later alsnog op pad. Mensen die voor me rijden hebben kennelijk gehoord dat het plaatselijk glad is, nou, HIER NIET MEER. Ze horen het natuurlijk niet en ach, ik moet me er ook niet zo druk over maken.

Wanneer ik al bijna bij het spottersveldje ben zie ik hoe de koeien staan te grazen. Een zwarte hoop ligt tussen hen in: ik vraag me af of dit al een kalfje kan zijn. Maar eerst zet ik de auto in de berm en zoek ik naar de toren. Direct rechts naast de toren vliegen wit ogende vogels alle kanten op. Ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is, maar dan zie ik de beweging op de koektrommel. Daar zit een slechtvalk het begin te maken aan het plukken van een prooi. Witte veertjes stuiven alle kanten op. Aha. 

In de bomen naast mij hoor ik meesjes en vinken en nog een bekend geluid dat ik nog niet meteen paraat heb. Het lukt om de vogels in beeld te krijgen en dan zie ik daar ook die derde soort: een roodborstje in zijn allerfelste voorjaarsrood.

Dan ga ik op onderzoek uit naar de donkere hoop tussen de elf runderen die bij elkaar staan. Inderdaad het is een ongenummerd kalfje van een paar dagen oud.

Ik kan de andere valk niet ontdekken al heb ik de indruk dat de etende valk af en toe naar hem roept: "als je nog wat wilt eten, moet je gauw komen!"

Er gaat best wat tjd overheen en nog altijd zie ik veertjes sneeuwen. Dan opeens is daar de andere valk. Hij zoeft voor de toren langs. Opeens is daar ook de valk van de koektrommel. De ander zet nu op de koektrommel aan. Och kijk nou eens, bedenk ik wat vertederd, er ligt nog wat eten klaar. (Thuis zie ik echter dat het verhaal iets anders in elkaar steekt. De prooi is namelijk grotendeels meegenomen door de eerste valk en er ligt echt niet veel meer als restant op de trommel).

Ik besluit dat ik nu snel naar huis moet om mijn gestelde doelen te kunnen halen.

(Hier alvast het verhaaltje en de foto's, de inrichting van seizoen 2015 volgt later wel....)

Alles ging goed totdat de klok twaalf keer sloeg. Opeens raakte ik in een soortement van trance en merkte ik hoe erg ik mijn vader mis. Het valt niet verder te omschrijven maar vanaf dat moment viel er iets triests over me heen. De champagne smaakte, maar smaakte anders. De omhelzing met mijn vrouw was er, maar was anders dan andere jaren. Vorig jaar wenste ik mijn vader nog het allerbeste, nu is hij dood.

Met die gedachte werd ik vanmorgen ook weer wakker en om mezelf hier uit te trekken helpt niets beter dan een Mortelbezoekje. En dat komt er dan ook.

Er zijn veel wandelaars, maar geen valkenspotters. Vanaf het spottersveldje zie ik hoe de eerste slechtvalk op de rechterlamp zit. Zonder het te proberen controleren maak ik de plaatjes. Het is veel kouder dan ik had gedacht. De wind is daar de oorzaak van. Ik wil uit mijn auto mijn das pakken en zie dan hoe een prachtige mannetje vink op het voerplankje zit en daar de zaadjes oppikt. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om het vogeltje te storen tijdens zijn nieuwjaarslunch en wacht nog even. Een auto passeert en de vink vliegt weg. Nu loop ik naar mijn auto en pak mijn das. Meteen denk ik aan een nieuwe gadget: een zonneceloplader voor mijn mobiele telefoon. Ik leg hem achter het raam en besluit tot een wandeling.

Nieuwsgierig loopt de hond van achter het gaas met me mee. Ik spreek hem rustig toe en dat zorgt ervoor dat de hond gaat liggen en me nakijkt hoe ik verder loop in de richting van de toren.

Door het kale bos hoor ik wel wat kleine vogeltjes, maar ik kan er geen ontdekken. Hier en daar liggen nog wat smeltende sneeuwrestanten in het bos. Ik kijk omhoog en zie dat de lamp aan de achterkant onbezet is, ik weet daardoor dat ik niet over het bruggetje hoef te gaan om de andere valk te kunnen zien. Langs de Snelle Loop gaat het verder naar de achterkant. Ik zie de kudde koeien weer verspreid staan aan de rand van het bos. Uit de wind, dus uit de ergste kou. Een paar koeien staan er heroïsch bij. Hoe dat nu? Langs hen ligt een flinke nog vers gerafeld afgebroken tak, het boompje heeft een grote wond en dat tafereel probeer ik vast te leggen. Verder gaat het. Altijd weer op zoek naar het kleine oranje-blauwe wondertje dat ijsvogeltje heet. Helaas, geen spoor van het vogeltje en geen kans ook, want wandelaars naderen langs de Loop.

Ik struin verder over de smeltende sneeuw om bij Piet zijn bankje midden in het veld nog eens naar de achterkant van de toren te kunnen kijken. Daar zit zoals ik al een beetje hoopte de andere valk. Ik gok er op dat dit VV is. Verder is het alleen maar kouder aan deze kant, dus ik besluit terug te wandelen naar het bruggetje. En daar zal ik dan bezien of ik verder kuier of dat ik retour zal gaan naar de auto.

Bij het bruggetje heeft mijn geest al een beslissing genomen: zonder er bij stil te staan loop ik er overheen en bij het poortje zie ik opnieuw dat de ophanging meer dan kritisch is. Er is niet veel meer nodig om het laatste stukje weerstand te doorbreken en dan zal het poortje een klappoortje zijn. Weer bekijk ik of ik iets kan improviseren en weer ontdek ik dat ik daar geen middelen voor bij me heb.

Op het veld verbazen mij de autosporen. Er heeft recent een auto gereden en die is hier gekeerd. Er staan ook wat voetstappen in de sneeuw en ik ontdek de sporen van een wat grotere hond. De grote poel is dichtgevroren. Nu zie ik ook dat het slootje dat naar de plas gaat ook behoorlijk vol water staat. Ik loop langs de rand van het bos en ontdek nieuwe poelen die ontstaan zijn door het overtollige water. Op een plek waar het slootje droog staat (en waar duidelijk een koeienpad loopt) ga ik omhoog het bos in. Vogeltjes hoor ik, vogeltjes zie ik niet. Aan de kant van het trekkertrekveld heeft de auto ook gereden. Ik vermoed dat de eigenaar van de koeien ze heeft gezocht om bij te voederen.

Door het diepe spoor loop ik me vast wanneer ik over het pad terug naar de poel wil. Een tocht door het bos is onvermijdelijk wil ik met droge sokken terug keren. Een grote groep wandelaars vermaakt zich. Ik besluit naar het achtuurboompje te gaan waar de rust groter is. Ik zie wat watervogels verderop in de Loop zwemmen. Een foto maken is wat lastig omdat allerlei takken en paaltjes de focus trekken. Het water stroomt sneller door de wind. De toren weerspiegelt er gebroken in. Ik moet er een plaatje van maken. Verder gaat het weer. Ik loop nu naar het stenen dammetje achter de zandhoop. Hier word ik zoals altijd getrokken door het water dat zich tussen de stenen doorperst waardoor er een miniatuur Niagara Falls ontstaat.

Ik merk niets van de komst van een bekende die me opeens op enkele tientallen meters genaderd is. Bas, de hond van jachtopziener Jan, trekt zijn baasje naar me toe. Ik hoor hoe Jan tegen hem roept dat Basje naar een bekende van hem gaat. Basje is ooit door mensen in het bos achtergelaten en is sindsdien wantrouwig tegen mensen. Maar mij schijnt ie dus wel te vertrouwen en dat vind ik erg leuk. Het zijn deze kleine dingen die mij zo eenvoudig uit een zwaar gemoed kunnen halen. We praten wat en lopen samen terug naar de auto. Ik denk dat het inderdaad PA is, die nog steeds op zijn stekje zit.

In mijn auto sluit ik voor proef mijn mobieltje aan op de lader. Eer ik thuis ben geeft de batterij toch mooi 15 procent meer aan. Leuke gadget.

Mijn vaste lezers hoef ik het niet uit te leggen dat ik maar weinig Morteltijd heb gehad in de afgelopen weken. En als ik dan toch even de kans had om te gaan was er geen ruimte meer voor het maken van een verhaaltje.

Toch valt er best wel wat te melden, al zul je zien dat het bitterweinig over de slechtvalken zal gaan. Waarom niet? 

Dit nest is het minst interessante dat ik in al die jaren dat ik ze volg heb meegemaakt. Vier kids, dus zes valken en wat krijgen de spotters voorgeschoteld? Helemaal niks. Zelfs het kuikenloze jaar bood meer. 

Ben ik dan telkens op het verkeerde moment gaan spotten? Neen, zeggen mijn collegaspotters. Ze zijn gewoon veel minder zichtbaar en als ze er al zijn, zitten ze meestal of op het dak of ergens anders buiten beeld van de spotplaatsen.

Verwend als we zijn rekenen we ook op minstens zoveel moois als vorig jaar en liefst nog een beetje meer, maar dit jaar is het ronduit *** (dit is een interactief verhaal, dus vul op de sterretjes maar een eigen drieletterig woord in).

Uitgemopperd? Ja, ik ben mijn frustraties alweer kwijt.

Ik zal mijn waarnemingen van donderdagavond, vrijdagmiddag en zondagmiddag in dit verhaaltje bundelen. Waarbij ik het me makkelijk maak door het facebookverslagje van de donderdagavond hier klakkeloos in te kopiëren.

"Dit heeft me geraakt: eerst die prachtige zwanen in de Snelle Loop en dan boven hen zwaar geronk van een overvliegend militair transportvliegtuig met vier motoren en twee extra brandstoftanks die oostwaarts vliegt.... een hercules dus."

Het gaat er over dat ik donderdagavond staande op het spottersveldje plotseling een statige witte gedaante in de Snelle Loop zag zwemmen, het bleek een prachtige zwaan die nabij het "achtuurboompje" ronddobberde en opeens onder het prikkeldraad door terugzwom naar het deel dat vanaf het spottersveldje niet te zien valt. Ik besloot voorbij aan de toren naar de poort van het veld te lopen om te zien of ik de zwaan in de verte nog zou kunnen zien. Wat ik toen zag was niet alleen moederzwaan, maar ook nog eens zeven prachtige grijze jonkies. Het werd allemaal nog meer bijzonder toen de zwanen omkeerden en over hen heen het zware geronk van de hercules klonk die de volgende lading met stoffelijke overschotten van vlucht MH17 ging ophalen.

Filmpje van donderdagavond:

Vrijdagochtend besloot ik me een beetje rust te gunnen voordat zaterdag de grote containerstortactie zou gaan beginnen bij het ruimen van mijn ouders' huis.

Het zou een flinke wandeling gaan worden met een opvallende rol van met name een zilverreiger en een zwarte kat die op strooptocht was en opeens die grote menselijke gestalte waarnam, waardoor hij het op een rennen zette. Opnieuw konden de slechtvalken me niet tot opwinding brengen. Des te opvallender de diverse plukplaatsen die ik in de bossen rond de toren aantrof. Steeds sterker is het vermoeden dat de valken veeltijds in de bossen verblijven, vooral als het erg warm is.

En tenslotte de dag van vandaag. Waarbij ik opvallend genoeg wel eerst het spottersveldje betreed, de omgeving scan, maar waarbij ik (achteraf toch ook tot mijn eigen verbazing) vergeet om de toren in de speurtocht mee te nemen. 

Ik stap in mij auto om die een stukje verder (bij de toren) te parkeren. Ik neem wel mijn rugzak mee, maar het stoeltje laat ik in de auto en mijn statief heb ik geeneens bij me. Bij het wildpoortje aan de achterkant ligt een groot betonblok en daarbij staat een bankje. Omdat ik niet ver van me vandaan minstens één buizerd hoor, besluit ik daar voorzichtig naar op zoek te gaan. Tot mijn grote vreugde ontdek ik hem in de kale boom waar eerder al een paar keer juveniele slechtvalken hebben gezeten. Nog groter wordt mijn vreugde wanneer een tweede buizerd in dezelfde boom landt. Mijn camera schiet gehaast enkele plaatjes. Dan klapwiekt de bovenste buizerd. Blijft ie zitten? Even lijkt het daar op, maar dan zoeft de groe roofvogel met twee machtige klappen om in een boom ietsje verderop te gaan zitten. Ik heb onthouden waar dat is, maar zelfs met de kijker in de hand is het moeilijk om hem tussen het gebladerte te zien zitten. Dan zie ik hoe ook de tweede buizerd in dezelfde boom vliegt en weer onthoud ik de plek. De plaatjes maak ik bijna blindelings, maar ik heb ze er wel degelijk op staan. Dan vertrekken de twee buizerds om ergens achter hetzelfde bos te gaan zitten.

Een reiger in de Loop trekt mijn aandacht evenals twee beekjuffertjes die vlakbij me onophoudelijk achter elkaar aan dwarrelen. Door hun vlugge vleugelslag lijkt het wel of er vliegende kruisjes boven de Loop hangen. Buizerds schijnen boven het bosje van het eilandje voor me te hangen want de reiger houdt hen scherp in de gaten. Dan opeens zegt er iemand achter me wat. Ik schrik me een hoedje en vertel Piet (hij is het) dat ie geluk heeft gehad dat ie niet op een metertje achter me heeft gestaan omdat ie geheid een klap tegen zijn kop gekregen had. Niet omdat ik zo agressief ben, maar omdat dit - al vaker gebleken - een schrikreactie van me is.

Piet vraagt of ik de buizerds gezien heb, want die heeft ie gehoord. Ik begin te lachen en vertel over de plaatjes die ik zojuist gemaakt heb. Of ik soms ook het ijsvogeltje heb gezien, want ook dat meent Piet gehoord te hebben. Dat moet ik helaas ontkennen, ik heb geen ijsvogeltje gezien en ook niet gehoord. Maar dat wordt snel anders. Ik zie een oranje met blauw vogeltje op ons af komen, het zwenkt komende vanaf rechts over de linker loop langs ons heen richting het bruggetje. Wat later komt het terug en gaat zelfs heel even op een tak vlakbij ons zitten. Dan ziet het ons en vliegt het een stukje verder waar we het op een takje zien zitten.

Om het verhaal compleet te maken is daar dan ook nog de grote bonte specht die in een berkje vlak voor ons gaat zitten en zich in alle rust op de foto laat zetten.

De slechtvalken schijnen nu jaloers te worden en proberen onze aandacht te trekken. We nemen niet eens de moeite.....

Toen ik gisteren het Gemerts Nieuwsblad las schrok ik enorm. Er stond een overlijdensadvertentie in van iemand die ik onmiddellijk dacht te kennen. "Sjaak, het Skreeverke, hoe heet Sjaak ook alweer met zijn achternaam?"

Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden via Google naar hem op zoek ben gegaan omdat we hem al een hele poos niet meer gezien hadden bij de Slechtvalken van De Mortel. We waren er niet gerust op, maar wisten van Sjaak alleen dat ie uit Bakel kwam en Sjaak of mogelijk Jacques heette. 

Maar Sjaak was een gezellige man die graag ronduit vertelde en bij een te vertellen grap al in de lach schoot nog voordat hij zijn verhaaltje begon. Een aanstekelijke lach, want we lachten vanzelf mee, best wel dom, om te lachen om een grap die nog moest beginnen. Het geeft een klein beeldje van hoe Sjaak was. Hij vertelde over zijn kinderen, zijn kleinkinderen en met heel veel bedroefdheid over zijn overleden vrouw. Maar hij vertelde ook over zijn liefhebberij: schaken. Eerst in Gimmert en later vooral nog bij de club in Deurne.

Dat laatste was indertijd voor mij de kloe om op zoek te gaan op het internet. En ik vond hem... Sjaak Vermeulen uit Bakel had meegedaan aan een veteranenwedstrijd bij Schaakclub Deurne. Dat moest hem zijn. 

Nu kwam deze naam dus terug in een overlijdensadvertentie. Geschokt nam ik het nieuws gelaten tot me. Een generatiegenoot van mijn vader, die ik nog maar net begraven heb, met hetzelfde gezellige kenmerk is er ook niet meer. Nooit meer het typische aan komen rijden, voorbijrijden, keren bij de toren en parkeren in de berm bij het spottersveldje. "Goedemiddag heren". 

Dan wat plagerijtjes meestal van mijn kant en het onmiskenbare stoepkrijtje, haagse hopje of anta-flu snuupke. Het hoort voortaan allemaal tot het verleden.

Zelf ben ik al even goed ziek van een chronische darmziekte die plotseling na jarenlange rust weer de kop heeft opgestoken. Ik ben alweer even vaste klant in het ziekenhuis en sinds een paar dagen met hele kleine beetjes weer thuis aan het werk. Vanmiddag ben ik doodop maar het zit in mijn kop dat ik heel even naar De Mortel moet. Ik ga, al is het maar even.

Er is niemand op het spottersveldje en ook bij de toren staan geen auto's. Een snelle blik op de toren laat geen valken zien. Bij de Loop zit de hele familie Nijlgans en een stukje verder door zit een blauwe reiger. Op de zandhoop zit een kleine vogel. Ik kan hem niet herkennen. Het bankje is leeg. Heel symbolisch leeg. Ik knip er een foto van en neem op deze manier met respect afscheid van het Skreeverke. Sjaak verdiende deze naam door zijn uitleg over het Geelgorsje dat in de volksmond zo genoemd werd vanwege de fijne streepjes op de eitjes die wel lijken geschreven te zijn. Dat verhaal klopt, zoals waarschijnlijk alles wel wat Sjaak vertelde. Sjaak was belezen maar hield ook van mijn proza. Nu ben ik daar opeens best wel trots om.

Omdat de laatste tijd heel emotioneel is geweest besluit ik het spottersveldje letterlijk maar ook figuurlijk te verlaten en ga ik op pad. Op zoek naar de slechtvalken, op zoek naar alles wat verder nog op mijn pad komt.

De wandeling valt me tegen. Vanzelf gaat mijn rechterhand naar mijn buik alsof deze ondersteuning helpt, misschien helpt het zelfs wel een beetje. Het valt me op dat er nu heel andere paddenstoelen staan en de paadjes zijn geplaveid met eikels.

Bij de splitsing van de Loop ligt de kudde koeien voor het poortje. Ik ben niet bang van de runderen, maar ik durf geen stootje in mijn buik te riskeren en dus ga ik door het bos verder. Waar de boomtoppen het toelaten bekijk ik de ringen en de lampen van de toren. Het moet PA zijn die daar op de lamp zit. Het is zeker een volwassen slechtvalk. Ik banjer verder. Het loopt niet gemakkelijk en ik heb er een beetje spijt van dat ik deze route heb gekozen. Dan opeens hoor ik gekrijs boven me. Het klinkt weer als een onwelkome gast. Ik zie helemaal niets en ik beklaag me dat ik geen tempoversnelling aankan. Wanneer ik later op de onverharde weg sta zie ik dat er een tweede valk boven de valk op het raampje zit. Het lijkt me een vrouwtje, omdat de valk groter lijkt, maar ik zie onvoldoende van de kop om geel dan wel grijs aan de snavel te kunnen onderscheiden, dus weet ik niet of dit een volwassen dan wel een juveniel vrouwtje is. Ik ben ook te moe om me er verder nog druk om te maken en dus sjok ik verder naar het spottersveldje.

Daar leg ik nog wat vogelvoer op de plankjes en voor de symboliek gaat er een "heffelke" op de grond bij de plek waar Sjaak vaak zat. "Dag Sjaak, doe mijn Pa de groeten, jullie zullen elkaar vast wel mogen."

Het zuiden is in de ban van Carnaval en het moet gezegd dat ik, wat minder dan in onze jonge jaren, nog altijd graag van de partij ben. Toch ben ik niet zo van het uitslapen, dus vanmorgen was ik er vroeg genoeg bij om ten eerste te zien hoe V voor de eerste keer in de nestkast overnacht heeft, en hoe (wat aan de late kant) een speciale wipwap op de wiphoek gemaakt werd, waarbij de wiphoekcam keurig registreerde hoe M in een fraaie achteruitgang na zijn daad weer wegvloog.

Ik voel me topfit en het is meer dan twaalf uur geleden dat ik gedronken heb, ik heb goed gegeten en geslapen dus ben ik ook fit genoeg voor wat uitwaaien in De Mortel. Wisky heeft zijn ochtendwandeling al lekker gemaakt en ligt languit op de bank. We voelden onderweg nog wel wat druppeltjes maar het was de harde wind die overheerste.

Na de auto bepakt te hebben en de das die er nog in ligt netjes op de voorbank te hebben gelaten vertrekken we naar de Mortel. Mijn auto blijft geduldig wachten terwijl ik het veldje betreedt.

Ik zie een valk in de lucht. Waar deze valk blijft weet ik niet zeker, maar even later ontdek ik een valk op het rooster en een valk in de hoge antenne op een vreemde plaats op een krul in een kabel. Hoewel goed in beeld, toch ook makkelijk te missen dat er daar een valk zit.

Opeens verlaat de nestvalk het rooster en zie ik opeens twee valken in de lucht, meteen gaat mijn blik naar de antenne: drie stuks. Ik zie nog één valk vliegen en die volg ik: naar het rooster. De ander ben ik kwijt. Dat moet juist de vreemdeling zijn geweest. Het ging zo snel dat de derde ongetwijfeld meteen gevlucht is.

Ik loop nu richting de toren. De kou valt me wat tegen, de wind waait tussen de kraag en de rits door en maakt mijn keel koud. Ik wil proberen te ontdekken wie de valk op de krul in de antenne is. Ik vermoed dat het V is.

Het weer is te grauw en maakt de valk te zwart. Dan valt me het boompje op: De stam is gespleten en een van de twee uitlopers is volledig gebroken. Het staat overeind maar kan zo maar naar beneden schuiven. Je moet daar dan bepaald niet onder zitten te poepen!  Ik loop naar het bruggetje en probeer nogmaals om een berichtje naar de chat te sturen. Geen internet. Staat het uit? Is er een storing? Ik heb geen zin om dat hier uit te zoeken en ga nu eerst het bruggetje over. Een paar eenden zijn het daar niet mee eens. In het bos hoor ik een buizerd die het aan de stok heeft met kraaien. Ik loop naar het achtuurboompje en zie hoe vermoedelijk M op het rooster zit. Dat valk in de krul is weg.

Ik loop door naar de achterkant van de toren. Zie eerst hoe de kudde Angussen met een paar kalfjes uitgebreid is. Ik tel alles bij elkaar ongeveer 16 Angussen waarvan zo'n viertal kalveren waaronder twee nog ongenummerde kleintjes. Opvallend is er slechts één rode Angus de andere zijn met recht Black Angussen te noemen. Even denk en hoop ik een ijsvogeltje te zien zitten maar een wiebelend verdord plukje bladeren neemt me in de maling. 

Ik draai me om naar de toren en speur. Mijn ogen glijden van ring naar ring omhoog. Op de betonnen dakrand zit ze, het moet haast V zijn. Precies voor een paaltje van de omheining bij de kleine antenne aan de linkerkant (waar de grote antenne rechts is)

Na een paar foto's gemaakt te hebben ga ik terug langs de Loop. Een vliegtuig overstemt het gehak van de bonte specht, die kan ik zo echt niet vinden. Ik loop door. De buizerd heeft het druk met de kraaien. Verder gaat het. Onder de toren kijk ik omhoog. Hier kan ik nog niets zien, terug naar het spottersveldje. Gadmegaar, het is fris hoor. Ah de valk op het rooster zit er nog. Dus zal V nog wel aan de achterkant zitten? Hee, daar zit er weer een in de krul van de hoge antenne. Dan zal V zich toch verplaatst hebben. Ik loop even naar de paddenemmers. Behalve een paar blaadjes en een "krôtje" (denneappel) niks te vinden.

Dan maar weer een blik op de toren. Daar is opeens een hoop actie: de valk op het rooster (M?) gaat zo te zien op jacht richting De Mortel. Het duurt even en dan is de valk opeens weer terug. Opnieuw vertrekt hij, ditmaal feller, vanaf het rooster, nu de andere kant op (zeg maar Helmond), en dan is daar nog een valk. Is het baltsen? Schoonvliegen? Nee, niet helemaal. En wat is dat dan? Mijn kijker vangt opeens nog een gestalte op: dat is er ook een. Drie valken? Jawel, het zijn er weer drie. Opnieuw wordt er uitgeleide gedaan zonder dat er sprake is van strijd. Wandelaars passeren me en leiden me net een seconde af. Weg zijn de drie valken. Ik kan ze niet meer vinden. Dan wint de frisse wind het van de wil om nog even te blijven....

Het kleine cameraatje weet niet de kwaliteit beelden te maken die ik hoopte dat het zou doen. De opnames bij nacht lukken niet met de IR omdat de buitenlamp naast de voordeur maakt dat het daar te licht voor is. Maar ik heb hem! De hond die op de stoep schijt blijkt een golden retreiver(bastaard). Helaas heb ik zijn baas niet genoeg herkenbaar in beeld, maar de combinatie van hond en donkere kledij laten wel wat belletjes rinkelen. Ik heb je maat!

Ik wil mijn vrije koningsdag voor een stukje besteden bij de toren. Niet lang, want ik heb mijn zoon beloofd met hem mee te rijden naar de garage. Onderweg valt me op dat de fietspaden langs de weg richting Beek en Donk afgesloten zijn. Niet moeilijk te raden waarom. De corona-nertsen zullen hier mee van doen hebben vermoed ik zo.

Het is druk in de nabijheid van de toren. Gelukkig niet op het spottersveldje maar bij de Loop zijn twee gezinnen met kleine kinderen bezig met een vangnet. De onderlinge afstand lijkt me niet aan de voorwaarden te voldoen. Erger is het wanneer twee stellen oudere fietsers hun rijwiel bij het bankje bij de toren parkeren en de heren zich kop aan kop buigen over een van de banden van één fiets.

Buurman komt voorbij met de hond. Een groet is voor de hond niet voldoende. Baasje laat de lijn wat vieren zodat zij een hondenkoekje van me mag aannemen. Wij zijn al jarenlang, vanaf dat ze pup was  allerbeste maatjes. Voorzichtig legt ze een van haar poten op mijn arm. Ja hoor, vriendschap.

Ook de buurvrouw komt even gelopen. Op mooie afstand laten wij zien hoe het ook kan om even verbaal contact met elkaar te hebben.

Het kleine vogeltjesspul laat zich vandaag meermaals goed zien. Van spreeuw tot roodborst en van roodborsttapuit tot geelgors. De witte kwikstaart komt even bij me poseren al is het maar heel kort.

Gaaien hebben de grootste ruzie met elkaar, toch lijken me dit nog jonge herriemakers. Twee houtduiven balanceren op een tak vlakbij me. "Kôldeuf" zo noemen we ze hier. Zoals we hier een Gaai kennen als "Malkeurf".

En op de toren?

Daar moeten we het vandaag niet van hebben. Ik vermoed er eentje in de nestkast die de andere roept. Niet lang daarna komt die dan ook aangevlogen en landt op het tweede kozijn rechts van de toren onder de ringen. Met prooi of niet kan ik niet zeggen. Weer even een schreeuw uit de kast. De valk vliegt nu op, maar ik raak hem meteen uit het oog omdat ik even afgeleid word. Is hij de kast in? 

Meteen hoor ik weer wat aan de overkant van de Loop (waar de Angussen grazen) en kijk ik heel even weg. Dan zie ik de valk in de lucht. De landing gaat naar de kleine antenne bij de wiphoek. Maar dat is van korte duur. De valk hupt op en wanneer ik denk dat deze naar de hoge antenne zal vliegen duikt ze wat naar beneden. Daar schrikt een andere vogel zich een hoedje. Is het een andere valk? Is het een kamikazeduif? Het gaat te snel om daar iets zinnings over te kunnen zeggen. Het gaat achter de toren razendsnel omlaag en dan is het verder voor mij een raadsel. De toren is wat te breed om het vervolg te kunnen zien.

Ik open heel even de bdl-chat om dit geval te melden, niet wetend dat het komende uur verstoken zal blijven van enig vervolg en mijn geduld me nu dus niet beloond wordt.

Dan denk ik opeens aan het Achtuurboompje, de lezers die mijn verhalen alle lange tijd volgen kennen het boompje. Nieuwere lezers verdienen wat uitleg. Omstreeks acht uur 'savonds staat de zon dusdanig dat het de schaduw van de toren precies op dit boompje werpt. Met alle webcams uit het verleden was dit soms ook thuis te zien, vandaar dat ik dit boompje deze bijnaam bezorgde.

Hoewel er voldoende te genieten valt van de rest wat geboden wordt, besluit ik toch maar huiswaarts te gaan.

"Gekke koeien maar geen ziekte", ik heb bedacht dat dit de titel gaat worden en dan moet er al heel iets bijzonders gebeuren wil ik daar van afwijken. Dus... de titel is gemaakt, nu het verhaal nog.

Ik verveel me vanmiddag en ondanks het feit dat buienradar vertelt dat het gaat regenen besluit ik het er toch maar op te gaan wagen. Liever een beetje regen dan een verveelde middag. Een goed besluit zo zou blijken, want ik heb geen druppeltje gevoeld vanmiddag.

Ik blijf maar even op het spotttersveldje, want ik kan geen valk ontdekken, behalve dan de valk die op mijn mobiel in de nestkast te zien is. Het licht is niet fijn voor een fotomiddag, maar alles is beter dan niets en dus hoop ik een breed scala aan vogeltjes te zien tijdens de ingezette wandeling. Er loopt een stelletje verliefd te wezen en ik ben dan ook blij wanneer ik ze gepasseerd ben. Het is meer hun probleem maar toch voel ik me bezwaard om zoiets aan staan te gapen. Ik verdwijn in het bos en zie de kieviten nabij de zandhoop. Een paar eenden in de loop en een erg witte blauwe reiger er vlakbij. De reis gaat eerst naar de achterkant om de eventuele tweede valk te zoeken. Ook bij het bankje bij het betonblok zit een stelletje. De jongen groet en de jongedame voert een druk gesprek aan de telefoon. Althans zo vermoed ik, want als ze tegen de jongen praat dan raakt ze hem niet helemaal :)

Aan de achterkant bekijk ik de jonge aanwas bij de runderen in het veld. Diverse jonkies zijn al voorzien van oorhangers met levensnummer. Op de toren geen valk te bekennen. Ik draai weer om en zie aan de overkant van de Loop een paar met camera. Ik ken deze mensen die vorig jaar met heel veel geduld de groene specht hebben gevolgd. We maken een praatje en bespreken het feit dat de zwarte specht ditmaal op het speciale lijstje staat. We horen hem ondertussen, maar zien hem niet. Een gaai zie ik wel en die gaat precies op de goede plek zitten, met de grijze toren tussen de bomen door op de achtergrond staat de Gaai mooi in contrast. Klik klik.

En verder gaat het weer. Wanneer ik over het bruggetje ben en door het klappoortje het veld op ga, hoor ik de valk in de nestkast. Ik zie hoe de andere valk nadert, maar ik ben er nog niet zeker van of dit PA is of een juvie. Het geluid uit de nestkast klinkt me wat als een alarmkreet. Het schuifje gaat snel op filmen. Ik sta wat verder van de Loop vandaan omdat ik niet te dicht bij de kieviten wil komen. De valk doet er even over voordat ie besluit om op het rooster te landen. Mijn armen worden zwaar. Ik verwacht een wissel als het inderdaad PA is. Even later vliegt een valk van het rooster weg. Ik denk dat deze iets groter is, maar ik ben niet zeker. De valk verdwijnt uit mijn zicht.

Ik ga verder langs de rand van het bos en ga langs de prikkeldraad tussen wei en veld naar de Loop. Op deze manier heb ik een omtrekkende beweging gemaakt om de kieviten heen. Die krijgen het aan de stok met alweer die lastige kraaien. Het gaat weer even op film.

In de wei staan de koeien, die vandaag of misschien eerder dit weekend voor het eerst weer buiten zijn. Nieuwsgierig rennen ze op me af en stoppen abrupt wanneer ze bij het prikkeldraad zijn. Ik moet er half om lachen maar krijg daardoor een hoestbuitje. Een paar van hen schrikken en maken dolle sprongen. "Gekke koeien, maar geen ziekte", bedenk ik.

Wanneer ik door het bos wil gaan om de reetjes te gaan zoeken hoor ik kindergeschreeuw in het bos. Een gezin is er aan de wandel en de kinderen doen wat kinderen nu eenmaal doen. Lachen en huilen met flink wat volume. "Daag kans op reetjes", bedenk ik. Ik draai me maar om en besluit langs de bosrand terug te lopen naar de poel. Daar ontdek ik de twee schildpadjes waarvan er eentje best goed zichtbaar is. Klik. 

Nu loop ik terug naar het klappoortje om nog even op het spottersveldje te gaan zitten. Daar zitten ondertussen twee echtparen. Vlak voordat ik bij hen ben hoor ik weer een schreeuw uit de nestkast. Snel draai ik me om, maar ik zie nog niets. Pas wanneer ik de mensen gepasseerd ben, zie ik nog net een valk boven het bos. Het lijkt me een grote valk, maar wederom ben ik niet zeker of het VV, of toch PA of toch een ander is.

De valk draait dan weer naar de toren, en dan weer een heel stuk van de toren af. Uiteindelijk gaat de valk ergens aan de achterkant zitten, zo lijkt het me.

Het laatste stukje van mijn mortelbezoekje wordt ingenomen door de kieviten, maar ik laat geen foto's zien van de precieze plek van hun nest. De reden zal bekend zijn.

Wie kent het niet. Je neemt iets waar, neemt het voor lief, maar iets zegt je dat er iets niet klopt. Ik en mijn stemmetje dus!

Ik heb vorige keer genoten van mijn visite aan De Mortel. En het zien van beide valken terwijl je het gevoel hebt dat ze mogelijk wel vertrokken zijn stelde me op een of andere manier gerust. Ik vond dat het grootteverschil tussen man en vrouw wel behoorlijk groot is en Margo merkte terecht op dat de man wel wat bruin oogde. Beide zaken constateer je en beide zaken neem je ondanks dat stemmetje toch maar voor lief.

Ik wist dat ik een paar dagen geleden Corinne op een haar na had gemist en wanneer ik dan lees dat ze vanochtend ook weer even gaat Mortelen dan probeer ik ondanks mijn hardnekkige hoestje toch even te gaan kijken. 

Zie daar de aanleiding is gevonden en de inleiding is geschreven.

Iets na negen uur sluit ik aan in de rij. Behalve de hondjes zitten Corinne, Ciryon en Margo op het veldje. Valken laten zich niet zien maar een koppeltje tapuitjes wel. In de verte zie ik de kudde Aberdeens staan. Verder is het niet hoogstaand wat er te zien valt. Maar in goed gezelschap vliegt de tijd vanzelf.

Een korte traktatie van een passerende valk en het wegblijven van een vervolg maakt dat Corinne en Margo toch even naar het onverharde deel van de weg wandelen om daar poolshoogte te gaan nemen. En wanneer ze even later terugkomen merk ik aan hun enthousiasme dat er vast wel een valk zal zitten.

Het is in een van de kozijntjes. En omdat ik die dan toch ook wel even wil zien besluit ik samen met Ciryon de wandeling ook maar te maken. Helaas blijkt de vogel gevlogen. Nu ik eenmaal aan de wandel ben geraakt besluit ik dan toch maar even naar de achterkant te wandelen. Ciryon loopt terug naar het veldje.

Ik schrik een beetje van de gedaalde waterstand na het sluisje bij de brug. Het is zichtbaar enkele centimeters lager. Ik ga verder, zonder al te veel vogels en andere beestjes waar te nemen. Ook aan de achterkant is geen valk te ontdekken. Dan opeens zie ik een gestalte vliegen over wat ik inschat als boven "de overkant van de Loop" nabij het spottersveldje. Het blijken zelfs twee slechtvalken te zijn die zelfs wat speels naar elkaar toe vliegen. Een voorzichtige vloek kan ik niet tegenhouden. Was ik nou nog maar meteen teruggelopen naar het spottersveldje. Ik ga terug en ben benieuwd naar de verhalen...

Het lopen gaat vandaag best goed, zo merkt ook Margootje op. Op mijn vraag over de afloop van de vlucht van de twee slechtvalken krijg ik verbaasde blikken. Het is niet waar. Ja toch! De dames waren in een diep gesprek geraakt en hebben tot hun spijt het avontuur bijna boven hen gemist.

Corinne voorspelt een deel van de inhoud van mijn blog van vandaag ;)

Maar dan hoor ik dat er wel degelijk iets is voorgevallen bij de valken. Dit is niet het vertrouwde koppel dat al weer enkele jaren de toren in bezit heeft genomen. De vrouw is groot, lang vooral, en is geringd. En de kleinere man, die inderdaad nog wat beige oogt is een tweede kalenderjaars. Mijn stemmetje blijkt dus inderdaad gelijk te hebben gehad.

En nu worden we opnieuw verwend. Beide valken in de lucht. En terwijl ik van de een een paar vliegende prentjes probeer te schieten, wil mijn nek niet langer meewerken. Ik ga op zoek naar de andere die rechts op de tweede ring landt. Er klopt iets niet aan hetgeen ik zie. De vorm klopt niet. Zitten er dan twee bij elkaar? Of... ligt daar een knots van een prooi bij?

Ht laatste is het geval. Heel even mogen we van dit beeld genieten, maar wanneer ik vanuit een iets betere hoek een plaatje probeer te schieten blijkt valk en prooi verdwenen. De valk zal de prooi iets verder op de ring hebben getrokken.

Dan komt de andere valk terug en zet aan voor een landing op de koektrommel. Het wordt heet en wanneer Corinne besluit terug te keren naar Vlierden, maak ik ook aanstalten te vertrekken en met mij de andere dames ook. Ditmaal binnen een half uur voeg ik daad bij het woord.

Ik kan niet anders beginnen dan met: wat is dit lang geleden!

Je hebt het geluk dat je een enge ziekte mag overwinnen, maar daarmee is het herstel er nog lang niet. Het is dus thuiszitten zonder al te veel kunnen doen. En dat terwijl het zo kriebelt om weer allerlei zaken op te pakken.

Wanneer zelfs TV kijken al niet lang vol te houden is, dan begrijp ik steeds meer hoe mijn arme moedertje zich gevoeld moet hebben na het overlijden van mijn pa. Niet goed horen, niet goed zien, niet goed ter been, vergeetachtig zijn. Ik kom er ook niet helemaal ongeschonden vanaf, maar mijn wandelingen met Wisky zijn gelukkig alweer wat langer aan het worden. En mijn PC-tijd begint ook weer wat aan te groeien. Daardoor kijk ik af en toe ook even naar de refreshbeelden en het toeval wil dat ik daarbij al een paar keer een afdrukje heb kunnen maken met... jawel... slechtvalken er op.

Het kriebelt enorm om weer eens te gaan kijken. Maar de chemo's hebben er voor gezorgd dat ik lange tijd nogal duizelig was. En dan is er geen haar op mijn hoofd (er staan er weer wat) die er aan denkt om achter het stuur te gaan zitten. Maar sinds een paar weken valt het met de duizeligheid erg mee. Steeds meer dagen heb ik er zelfs helemaal geen last van. Vandaag is zo'n dag. 

App-verkeer van gisteren heeft mijn zin om te gaan kijken weer aangewakkerd en wanneer ik vandaag alweer door toeval een screenshot met slechtvalk kan maken besluit ik een laatste test te doen: ik buig een paar keer zo diep ik kan naar beneden. Geen duizeligheid. Ik waag het!

Ik beloof mezelf om echt niet langer dan een half uur te blijven en wanneer het me zal tegenvallen dan ga ik gelijk terug naar huis.

Op de Hemelsbleekweg zie ik hoe buurman Hans met een ander bezig is om de paddenschermen te plaatsen. Herinneringen komen op. Ik zet mijn auto in de berm en zie meteen een slechtvalk in de lucht. Ik maak zo snel ik kan een paar plaatjes. Ik verwacht er niet veel van, maar ik hoop te zien dat er ook een in de krul van de grote antenne zit en ik hoop beide valken op één plaatje te hebben. De foto hoeft niet prijswinnend te zijn, als ze er maar op staan.

Dan kijk ik even rond, zoals ik eigenlijk altijd al doe. Het valt me op dat de boompjes op de voormalige velden niet veel hoger zijn geworden. Dat kan niet gezegd worden van de berken langs de Loop. Ik vervloek ze. Ze halen heel veel zicht op de "overkant" weg. De hooglanders die er voorheen graasden vraten die wel op, maar de aberdeens zijn kieskeuriger. Het gevolg: een dichte wal met berken.

Het achtuurboompje is nog wel in het zicht en ook de zandhoop is er nog. Het boompje op het spottersveldje is wel wat gegroeid zo zie ik tevreden. Bij het bruggetje wordt gewerkt door iemand van het waterschap. Durf ik de wandeling er naar toe aan? Ik waag het er op. Verder dan het bruggetje ga ik niet. Ik ga de goden niet verzoeken.

In de verte zie ik iets in de Loop liggen. Mijn ogen kunnen het niet goed onderscheiden maar er lijkt iets in de Loop te liggen. Met de kijker wordt het luguber: is dat een geraamte? De zoom op mijn camera helpt me. Ik schiet in de lach: ik ben geloof ik meer bijziend dan ik dacht.

Bij het bruggetje is de hoge waterstand goed te zien. Heel even twijfel ik om nog een klein stukje.... nee, moet ik niet doen.

Dan keer ik om en merk dat het lopen moeilijker gaat. Was het toch een "brug te ver"? In de verte zie ik een bekende auto naderen. Het is Piet. We zijn blij elkaar weer te zien na die lange tijd. 

Lang blijf ik niet. Het half uur is voorbij en ik krijg het weer behoorlijk koud. Ook dat is een gevolg van de ziekte. Misschien gaat dat nog wel voorbij is met verteld.

Best wel moe, maar o zo voldaan stap ik in de auto. *Home*

De vakantie is zowat voorbij, ik overdenk alle gebeurtenissen en concludeer dat het allemaal heel anders is gegaan dan ik had gehoopt. De Mortelbezoekjes waren uiterst miniem, het voelt alsof het slechtvalkenseizoen voor mij mislukt is. Het was erg weinig wat de jonkies ons hebben laten zien en of dat aan de vreemde winter en zomer ligt? Het zou natuurlijk kunnen. Desalniettemin kriebelt het altijd om even een onderzoekje te kunnen gaan doen. Het is iets over tienen wanneer ik besluit om zonder al te veel verwachtingen toch maar te gaan Mortelen.

De Hemelsbleekweg is leeg. Geen auto's in bermen, geen auto's bij de toren, geen fietsers op het spottersveldje en geen wandelaars op het bankje onder de toren.

Een gedeelte van de kudde Angussen staat aan deze zijde van de Loop te grazen. Een houtduif zit op een leeg voerplankje. Veel kraaien zitten in het veld, opmerkelijk, want kraaien zijn toch niet zo'n kuddedieren. Op de toren? Wat denk je? Aan de voorzijde: helemaal niks natuurlijk. Ik weet al dat ik niet lang op het spottersveldje zal verblijven. Er waait een stevige wind. Ik besluit een windjackje aan te trekken want ik heb geen zin om maandag met een koudje de werkweek weer te gaan beginnen.

Ik besluit meteen door te gaan naar de achterkant. Ik hoop daar toch een paar valken te kunnen zien. Het zint me niet dat er zo weinig gezien worden, hoeveel zullen er nog leven? Zijn PA en / of VV nog wel gezien? 

Peinsend loop ik langs het hoge waterpeil in de Snelle Loop. Het voelt als herfst, en tot mijn verbazing ziet het er ook uit als herfst. Diverse soorten paddenstoelen hebben zich al door een laagje naalden en dorre blaadjes omhoog gewerkt, sommigen zijn al geknakt door nietsvermoedende voorbijgangers en mogelijk hun honden. 

Ik merk dat mijn hoofd vooral omlaag kijkt, zoek ik in mijn onderbewustzijn naar de overblijfselen van dode slechtvalken?

Aan de achterzijde bij het betonblok valt me op hoe hoog het water staat. De stenige dam die ik nog maar een paar weken geleden gebruikte om de Loop over te steken is overspoeld met het water van de Loop. Ik ga verder door het poortje en een eind verder in het veld speur ik tevergeefs naar elk bekend plekje waar zich wel eens een slechtvalk op de toren begeeft. Ook de bomen waar wel eens een slechtvalk is gezien ontgaan me niet. Geen enkele slechtvalk te zien.

Ik besluit mijn wandeling om het bos voort te zetten. Pas wanneer ik naar het poortje loop hoor ik de kreten van twee vogels die het hoogste alarm gillen. Het zijn vermoedelijk twee jonge gaaien die dit geluid produceren. Ik kijk, maar ik kan ze niet ontdekken. Verder gaat mijn wandeling. Dieper in het bos zie ik een stuk voor me een witte plek die de bruine bodembedekking breekt. Het is een plukplaats. Het zijn de veren van een duif, maar het karkas ontbreekt. Voor mijn gevoel wijst dit op de aanwezigheid van tenminste nog één juveniele valk, die het laatste stuk duif ter oefening meegesleurd heeft. Een stukje verder, wat dieper in struiken ontdek ik nog een verenplek. Een flinke veer valt me op, erg lang voor een gewone duif. Ook de plek oogt wat vreemd. Slechtvalken willen de ruimte om overzicht te houden. We hebben al gezien dat de juvenielen best wel eens in het bos een prooi nuttigen maar meestal is dat in wat open plekken, zoals de eerste plek die ik daarnet vond. 

Ik kijk omhoog alsof ik de juveniel zoek die in een boom op me neerkijkt. Onzin natuurlijk. Ik kuier verder.

Het is opvallend stil. Het is naseizoen, de vogeltjes hebben al voor hun nageslacht gezorgd en hebben geen reden meer voor het te berde brengen van hun hoogste lied. En omdat alleen mensen vreemd afwijkend en nutteloos gedraag vertoont, doen vogels dat niet. Niks doen wat geen nut heeft. Slimme beesten.

Helaas is er ook geen spoor van een ijsvogeltje. Meestal een fantastisch alternatief wanneer de valken zich verstoppen.

Peinsend ben ik bij het bruggetje voor ik er erg in heb. "Strekpootje", het stiertje met de aangeboren pootafwijking staat vlakbij een andere stier. Deze is een stuk forser, maar het in groei wat achtergebleven dappere stiertje laat zich niet wegjagen. Het is het instinct van het beest dat het zich weert tegen de concurrentie en naar het zich laat aanzien sta ik op het punt om getuige te zijn van zo'n mannengevecht.

Het gaat er niet erg fel aan toe. Er zijn geen horens die voor bloedende wonden kunnen zorgen. Het zijn kopstoten die hooguit wat dof klinken. Dan realiseer ik me dat het zeer waarschijnlijk is, dat ik bij het ontvangen van zo'n kopstoot totaal knockout zal gaan. Ik zal het niet uitproberen. Strekpootje deelt uit en ontvangt. Een keer of tien haalt de een of de ander uit. Strekpootje moet de kracht uit drie poten halen, maar aan de reactie van de ander te zien komen zijn beuken toch ook behoorlijk aan. Dan zet de ander nog een paar keer flink aan. Het lijkt of Strekpootje er niet helemaal op bedacht was. Dan zakt zijn kop en begint hij te grazen. Het lijkt het teken voor de ander dat Strekpootje zich gewonnen geeft. Deze staakt dan ook het gevecht en blijft nog even triomfantelijk staan te kijken. Ik merk dat ik eigenlijk partij heb getrokken voor Strekpootje. Dan moet ik lachen: Robin Hood de redder van de zwakken.

Het lijkt me niet verstandig om tussen de twee stieren door mijn pad te vervolgen en dus besluit ik om te draaien en terug te gaan naar het spottersveldje. Een goede keus, zo zou even later blijken.

Ik sta nog niet op het spottersveld wanneer mijn oog valt op beweging in de lucht. Het is een kleine valk en meteen vermoed ik PA. De valk lijkt iets mee te dragen. Dan zet hij de landing in op de lamp aan de voorzijde van de toren. Een typische plek voor PA. Met mijn kijker zoek ik naar het raampje met de lamp. Het is PA en hij heeft een kleine prooi bij zich. Ik loop wat dichter naar de toren toe en maak ondertussen wat plaatjes. Dan besluit ik het knopje ook maar even op filmen te zetten. Bewegende beelden zijn er momenteel niet veel, dus wellicht is dit een mooie aanvulling.

Ik hoor het geknor van het dieseltje van Piet. Hij rijdt me een stukje voorbij en parkeert het wagentje dan in de berm. Samen bekijken we hoe het prooitje genuttigd wordt. We bespreken de afgelopen week en ik leer daarvan dat de valken zich inderdaad nog steeds weinig laten zien, en dat een van de betere momenten in de vroege avond ligt. Piet heeft de twee oudervalken met nog minimaal één, maar mogelijk twee jonkies gezien op een avond eerder in de week.

We horen de groene specht en ik zie waar hij landt. Mijn camera heeft daar meer moeite mee, op de gok schiet ik een plaatje en hoewel het niet scherp is: ik kan weer een vinkje plaatsen achter de soort: groene specht 2014.

Veel valt er niet meer waar te nemen en we besluiten allebei weer te vertrekken. Terwijl we naar de auto's lopen stopt er een auto bj het spottersveldje. Wanneer ik er even later aan voorbij ga zie ik hoe een fotomodel door haar man op de foto gezet wordt :)

De meimaand is net begonnen en uiteraard hoop ik op prachtig weer en een mooi Mortelbezoek. Helaas ontbreekt het een en ander om dit mooie voorgenomen plan uit te kunnen voeren.

Het begint al dat ik op een ongelukkige tijd een afspraak heb. Te laat in de ochtend voor een ochtend Mortelgang, maar ook weer te ver in de middag om een middag Mortelgang. Vanaf drie uur zo'n beetje kan ik even weg.

Het voorjaarszonnetje is er vandaag niet, het ziet er wat druilerig uit alsof het elk moment kan gaan regenen. Niet lekker voor het experimenteren met mijn nieuwe camera, al besef ik wel dat wanneer het nu redelijk is, het later met een mooi zonnetje alleen maar beter kan worden.

De poort bij de toren staat open en een snelle blik op de toren leert me dat de stellage op de derde ring nu twee schotels bevat. Er wordt nog gewerkt al zie ik niemand meer op de toren.

Het duurt even voordat ik de eerste valk zie. Die lijkt naar het rooster te gaan en of daar een wissel plaats vindt weet ik niet. Het lijkt me allemaal niet helemaal lekker. De valk vliegt weg van de nestkast maar lang en goed kan ik hem/haar niet volgen. Mijn camera heeft een reusacthige zoom, maar heeft wel wat tijd nodig om te stabiliseren. De valken wachten daar echter niet op.

Heel erg goed let ik niet op de toren. Ik probeer met mijn camera te spelen. Aan de andere kant van de Loop mis ik de kieviten. Ik was er al bang voor. De kauwen, kraaien, maar ook mensen hebben teveel belangstelling gehad voor dit nestje, vrees ik.

Ik probeer aan de andere kant van het trekkertrekveld een verkeersbord op de foto te zetten. Dit is gigantisch ver weg. De bonus is een tweetal wandelende mensen, die zowaar herkenbaar zijn. (Ik ken ze niet, da's ook herkenbaar).

Dan hoor ik de valk weer. Die nadert de toren, maar ik weet niet of dat met prooi is. geklungel met mijn camera, dan maar door de kijker kijken. De valk landt vlakbij de buitencamera. Ik zie een koppie en wat later ook het lijfje. Zoom zoom zoom. Zonde van dit licht want ik zie de valk nu toch heel wat beter dan voorheen en met wat beter licht....

Hee, wat is dat dan? Er komt nog een valk richting de toren. PA (?) bij de buitencam kijkt op, draait zich en gaat er dan als een speer achteraan. De vreemdeling maakt zich meteen uit de voeten en schijnt de confrontatie niet aan te durven.

Dat was het... 

Wie een uitgebreid verhaal verwacht moet ik helaas ook vandaag weer teleurstellen. Ut gut em nie worre.

Ik sta alweer op het punt om het huis te verlaten, de laatste thuiswedstrijd van mijn club wordt zometeen gespeeld en daar hoor ik ook als sponsor bij te zijn.

Toch even geMorteld nadat ik de hond al uitgelaten had en mijn gsm weer wat geladen was. Op het spottersveld zit Gerrit al paraat. Hij heeft al een hele slechtvalkenroute gemaakt, met eerst een visite aan Ittervoort waar ook vier kids zijn.

De ouders zijn vermoedelijk allebei aan deachterkant met een prooi. Het duurt al best lang voordat ze er mee op komen dagen. En wanneer nog meer tijd verstrijkt, beginnen we toch wat twijfels te krijgen of de valken nog wel aan de achterkant verblijven. 

Mijn mobiel vertelt me dat de nestkast leeg is, behalve de vier kids dan natuurlijk. Een grote roofvogel passeert op grote hoogte de toren. Er komt reactie! Meer dan fel reageert een valk die inderdaad ergens van de toren vandaan schijnt te komen op deze toch redelijk onschuldige passant. Buizerds vormen niet echt een bedreiging voor de kids.

De buizerd verdwijnt en de valk zien we even later ook niet meer.

Uit het bos komt de kudde koeien. De stier gaat sneller dan de rest en komt al loeiend in de richting van het aangrenzende weiland gestormd. Roept ie de gecultiveerde koeien van de boer? Wanneer er maar geen antwoord schijnt te komen stampvoet ie en werpt ie zandmassa's op. Verdrijft ie de vliegen, is ie kwaad? Ik weet het niet.

Wanneer het me te lang gaat duren voordat we zekerheid hebben waar de slechtvalken zijn, besluit ik naar de achterkant te lopen. Onderweg er naar toe ontmoet ik wat mensen die kennelijk een vreemde vossenjacht opdracht aan het uitvoeren zijn. Een jongedame ligt uitgestrekt over het bruggetje en is de ruitjes aan het tellen waaruit het ijzeren rooster van de brug over de Loop uit bestaat. Een stukje verderop ligt op wat onnatuurlijke wijze een petje en is er een schaartje in het pad gestoken.

Aan de achterkant ligt de kalvercreche van de koeien dicht bij elkaar. Andere kalfjes heb ik bij de grote groep tegenover het spottersveld gezien. Op de toren zie ik de valk in de hoge antenne zitten. Verder niets. Daar had ik niet voor hoeven te gaan wandelen. Die moet er zijn komen zitten terwijl ik onderweg was. Ik loop weer terug en ga even bij het betonblok staan om naar de koeien te kijken en om de zwarte specht te volgen, die veel te snel is om op de foto te zetten, maar nu zijn vermoedelijke verblijfplaats wel verraden heeft.

De mensengroep nadert en heeft nu als opdracht het oppervlak van het betonblok op te meten. Ze zijn voorbereid want uit een rugzak wordt meetmateriaal gehaald. Ik lach een keer en loop weer verder. Wanneer ik voorbij ben aan het bruggetje valt me een klein kalf op. Het is een bruintje met oormerken in. Het oormerk kan ik gemakkelijk aflezen en het zal niet veel moeite kosten om het hele levensnummer te kunnen aflezen. Verderop staat een koe op de zandhoop, het zwarte kalfje valt me dan pas op. Het kleintje heeft nog geen oormerken. Leuk! Een kalfje puur natuur dus. 

Ik loop terug naar het spottersveldje. Een buizerd wordt belaagd door iets anders. Geen slechtvalk. En dan is daar een derde vogel en dat is... wel weer een slechtvalk. Een keer een uitval die wat op een aanval lijkt en de oorlog is al afgelopen. De grootste druipt af. De andere (sperwer misschien) is al eerder uit mijn beeld. 

Eindelijk zien we dan de prooi. Volgens Gerrit de prooi van voor mijn aankomst. Hij wordt via een omweg naar het rooster gebracht. Eindelijk krijgen de kids weer wat te eten en bezoek van een van hun ouders. En omdat de roodborsttapuit die heel even tot tweemaal toe op het hek gaat zitten en evenzovaak verjaagd wordt door passerende mensen weet ik dat mijn kans voorbij is om hem op de foto te zetten. Morgen een nieuwe ronde met nieuwe kansen?

Op herhaling

De komende dagen / weken zal het Mortelen niet aan mij besteed zijn. Het hoogtepunt van het slechtvalkenseizoen zal ik helaas voor een groot deel moeten missen. En omdat ik mezelf daar erg om betreur ben ik vandaag, nu het nog even kan, maar liefst twee keer naar De Mortel gereden.

Een groot verhaal kan ik er niet van maken. Ten eerste omdat er niet zo heel veel te vertellen valt en ten tweede omdat de tijd me alweer ontbreekt om er veel over op te schrijven.

Het ochtend bezoek (van elf tot twaalf) is toch wel bijzonder, want het verblijf op het spottersveldje zal niet veel meer dan vijf minuten bedragen, maar daarna begint een voettocht die me zeker geen spijt zal opleveren.

Om één of andere reden besluit ik dus vrijwel meteen naar de achterkant te lopen. Bij het bruggetje ben ik even voorzichtig en tuur ik naar het einde van het bos waar we het ijsvogeltje met regelmatig zien. Dit keer ontbreekt het en ik stap met versnelde pas voorwaarts. En dan opeens raast er een blauw figuurtje over de Loop. Het ijsvogeltje zat er dus toch en ik heb het onbewust op doen schrikken. Ik zie hoe het ijsvogeltje de kronkels van de Loop volgt en in de verte verdwijnt. Verder gaat het, en opnieuw stop ik voorzichtig bij het betonblok vlakbij het wildpoortje aan de achterkant. Ik scan het veld en automatisch neem ik ook even de kale boom onder de loep. En terecht zo blijkt, want een juveniele valk zit in de boom. Mijn camera lijkt het te vertikken om scherp te stellen en daarmee verstrijkt kostbare tijd. Ik schiet een plaatje van de valk in de boom en meteen zie ik de rug iets inzakken. Dan gaan de vleugels wijd en nog net kan ik er één fotootje van maken en dan is de juvie verdwenen. Het verbaast me als de juvie van mij geschrokken kan zijn, want de afstand is behoorlijk. 

Dan loop ik het veld op en bekijk de toren van de achterzijde en ik start mijn telling. Eentje op de betonnen rand, eentje op de antenne, twee op de tweede ring. Eentje op de lamp. "Da's vijf en dat is vermoedelijk incluis de valk uit de boom", constateer ik. 

Maar dan klinkt er een schreeuw. Het lijkt het commando om in actie te komen, want ik zie opeens hoe de twee die naast elkaar zaten verdwenen zijn en het volgende ogenblik zie ik drie valken schreeuwend en krijsend achter me opdoemen. En van de andere kant naderen er nog twee. En dan zie ik in een ooghoek dat ook de valk van de lamp (PA?) vertrekt. 

Binnen een minuut zie ik dan zes luchtdansende slechtvalken om elkaar heen cirkelen. Het is bijna niet bij te houden en mijn camera weet er uiteindelijk vier op één plaatje te zetten. Ondertussen staat Jan de jachtopziener bij me en ook hij geniet van het moois wat de valken even laten zien. Maar zoals het gaat met het versje van de tien kleine negertjes: ze komen per stuk en verdwijnen ook weer per stuk. Ik heb het idee dat ze ditmaal vooral aan de voorzijde (zichtbaar) zijn geland en dus wandel ik terug. In de verte nadert een bekende gestalte. Niet te lang, beetje stevig, pet op, statief met scope op de schouders. Het is Piet uit Lieshout, die mijn auto heeft zien staan en vermoedt dat de actie aan de achterkant is. Hij denkt dat een valk een prooi heeft laten vallen en hoewel ik dat niet kan rijmen met onze waarneming loop ik wel met hem terug. Ook Piet wacht bij het betonblok om eerst de boel te scannen voordat hij verder gaat. En terwijl hij tevergeefs zoekt naar juvie met prooi zie ik tussen een paar boompjes door hoe in de verte een bruine gestalte uit het bos komt. Het is een ree. Ik neem een aantal foto's en vertel ondertussen hoe de valk uit de boom verdween en hoe even later zes valken bij elkaar boven me aan het spelen waren. Ik maak daarbij wat wijdse bewegingen met mijn arm en kennelijk schrikt het reetje hiervan. Het snelt weg. 

We checken nog even de achterkant van de toren en lopen dan terug. Iets voorbij het bruggetje zien we een bekende uit het bos komen met zijn hondje. Hij zwaait met zijn arm, maar we hebben niet de indruk dat dit aan ons gericht is. Dat is het echter wel. We wachten even en even later vertelt de man dat er een kalfje bij haar moeder ligt dood te gaan. Of ik even de eigenaar wil bellen. Ik doe dat maar krijg de voicemail. Ik spreek die in en zie dan dat het de hoogste tijd is om te vertrekken.

Wanneer ik wat later met Wisky aan het wandelen ben, gaat mijn telefoon. Het gaat over mijn berichtje. Ik leg uit dat ik de waarneming niet zelf heb gedaan, maar waar de man aangaf het kalf in nood gezien te hebben. De andere kant bedankt me voor het belletje en men zal gaan kijken wat er is.

Aan het eind van de middag kriebelt het nog steeds om even terug te gaan, nu kan het nog een keer. Het is maar de vraag of ik morgen nog even tijd heb. Dat is teveel voor me. Even later zit ik al in de auto.

Bij dit tweede (herhalings)bezoek zet ik mijn auto direct bij de toren neer en ik zet meteen koers naar de achterkant. Opnieuw verlaat ik voorzichtig het bos en bij het bruggetje zet ik mijn kijker aan mijn hoofd: bingo !!! Het is blauw en het vliegt naar het prikkeldraad: ijsvogeltje.

Wanneer dat na een paar fotootjes besluit niet langer te willen poseren, loop ik verder. Aan de achterkant valt helaas niet veel te beleven en dus ga ik terug. Ik steek de Loop via het bruggetje over en loop dan tussen de koeien door naar de poel. 

Ik zie één valk op de tweede ring op de stellage zitten en een ander zit steeds te krijsen. Die zie ik niet. Ik wandel een stuk door het bos, schiet nog een plaatje van een grote bonte specht en kom dan vervolgens weer door het bos uit bij de scheiding tussen wei en veld. Ik loop naar HET boompje, waar ik een geelgorsje denk te zien wegvliegen. In het water, dat vrij laag staat en daardoor troebel is, zie ik de contouren van een grote vis. Verder is er niet veel te zien en dus loop ik terug dwars door de grazende koeien heen om zo weer naar het bruggetje te gaan en mijn auto op te zoeken.

Na het zoveelste feestje kort na elkaar is de verhouding nachtrust en wakker zijn de laatste dagen wat verstoord. Of het vannacht hard gestormd heeft? Ik heb geen idee want ik behoor tot de gelukkigen die doorgaans nog voordat het hoofd het kussen heeft geraakt al slaapt. Heel veel slaap heb ik ook niet nodig, maar ik merk dat ik meer slaap nodig heb dan een paar jaren geleden. "Je wordt ouder pappie". bezong Peter Koelewijn dit fenomeen ooit. En het feit dat ik dat weet zegt al iets over mijn leeftijdscategorie. Inderdaad die van de verlopen jonge god :)

Vanmorgen is het rondje met Wisky wat korter, maar nog steeds genoeg voor bijna drie kwartier. Zowel ikzelf als de hond zijn blij thuis te zijn. Het is drukkender dan gisteren. Is een Mortelgang vandaag zinvol? Volgens buienradar kan ik er gerust nog even op uit trekken en dat is voor mij voldoende aanleiding om dan ook te gaan.

Iets later dan gisteren, maar nog steeds behoorlijk vroeg, ben ik de eerste die bij de toren parkeert. Ik pak mijn camera en verrekijker en loop van de toren naar het spottersveldje. Erg warm is het nog niet en een heerlijk briesje maakt het er zelfs zeer aangenaam. Er is echter van hier uit maar één valk te zien en ik hoor dat er meer zijn. Dit ga ik niet lang volhouden, weet ik dan van mezelf. En inderdaad ga ik een kwartiertje later op weg naar de auto, loop die voorbij en ik ga door het bos naar de Loop toe, ik laat het bruggetje links liggen en kuier verder langs de Loop naar het veld achter de toren. Een gaai schrikt op, ondanks het feit dat ik behoedzaam door het wildpoortje ga. Geen andere exoten vliegen op en dus stap ik rustig verder naar een punt waar ik de toren ondanks het tegenlicht goed kan overzien. Het tegenlicht zet de toren in een heiig omhulsel. Het kost me moeite om de eerste valk te zien zitten op de tweede ring. Ik heb de foto al gemaakt wanneer ik controlerend met mijn kijker pas zie dat een tweede valk pal naast de ander zit. En thuis zal blijken dat vermoedelijk ook de rug van nummer drie al op de foto te zien is. Samen met de valk op de hoge antenne zie ik hier dus vier valken. Het al genoemde tegenlicht maakt het verder spotten aan deze kant van het torengebied onaantrekkelijk. In het bos trekken een paar vogelgeluiden mijn bijzondere aandacht. Ik besluit op pad te gaan om tenminste één van de bijbehorende vogels te gaan ontdekken. Ik moet zelf lachen om de onmogelijkheid van de opdracht die ik mezelf gesteld heb. Maar je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.

Ik stap langs de loop en ik hoor het vogeltje waarvan ik het geluid wel herken, maar niet de naam bij weet te plaatsen. Het is een bekend geluidje, maar ik weet het dan nog steeds niet te plaatsen. Tussen twee bomen door zie ik een klein vogeltje op een takje zitten. Het vogeltje ziet er als een zwarte schim uit, maar dan werkt de zoomfunctie van mijn camera fantastisch. Het is een winterkoninkje dat zijn schoonste lied zit te zingen en me in de gelegenheid stelt om wat te experimenteren met mijn camera. 

Wanneer ik alles compleet wil maken door het fraai fluitende vogeltje ook nog eens te filmen, blijkt de pose slechts nog enkele tellen in tact te blijven. Dan is het vogeltje letterlijk gevlogen.

"Dat is één", tel ik met een grijns. Maar de volgende opgave zal veel moeilijker zijn: ik heb de koekoek gehoord en wil hem nu ook vinden. Het zal niet verder dan een bescheiden poging worden, bedenk ik, wanneer ik de koeien die eerst massaal de zandhoop lijken te willen slopen zie afreizen in de richting van het geluid van de koekoek. Dat kan echter ook een voordeel zijn, overzie ik. De koeien breken met hun gewicht een hoop takjes in het bos. Hun geluid zal het mijne overstemmen en de koekoek zal niet wegschrikken door de komst van het rundvee.

Ik heb het nog maar net allemaal bedacht of ik zie een vogel naar een lage tak bij een boompje niet ver van me vandaan vliegen. Met mijn kijker zoek ik hem op en..... het is de koekoek!!!! Niet te geloven dat ik hem nu te pakken heb. Maar nu moet ik hem nog op de plaat zien te krijgen. En dan gebeurt er iets dat tot de geheimen van de natuur zal behoren. De zoeker van mijn kijker vertikt het om de plek van de koekoek te laten zien. Ik doe de camera omlaag, zie de koekoek met het blote oog nog steeds zitten en doe een nieuwe poging. Geen koekoek te vinden. Ik besluit nu eerst maar eens lukraak mijn plaatjes te schieten, want het zal me toch niet gebeuren dat ik die koekoek weet te vinden en dan niet op de foto krijg.

Nog een poging. Ik zet de kijker aan mijn hoofd, zoek de koekoek, doe de kijker zo recht omlaag als ik kan en ik vervang deze door de zoeker van mijn camera, nu moet ik hem toch hebben. "Hehe, daar zit ie, toch nog iets hoger dan ik dacht, maar nog steeds vrij laag bij de grond. Klik, klik klik. Ik probeer de koekoek te filmen en hoop op zijn kenmerkende roep. De koekoek verroert zich niet, maar maakt ook geen enkel geluid. En dan opeens is ie weg. Met een brede grijns op mijn gezicht draai ik me om. Na enkele jaren is het me dus opnieuw gelukt om een koekoek te kieken. Mijn dag kan al bijna niet meer kapot. 

En op de toren dan? Nog steeds maar één valk in beeld. Deze zit nu op een andere vertakking maar verder geen wijzigingen. Ik loop terug naar de auto om een slokje te drinken. Daarna zal ik eerst weer naar de achterkant wandelen om daar de valken op te gaan zoeken, want ik verwacht dat de neveligheid nu wat verdwenen zal zijn. Ik ben al weer in het bos wanneer ik de auto van Piet hoor aankomen. Het plan wijzigt onmiddellijk want blij als een kind wil ik Piet het hoogtepunt van mijn waarneming van de dag laten zien en dus keer ik me om en stap ik naar hem toe.

Samen lopen we over het bruggetje en gaan we in de schaduwzone een plekje uitzoeken, dat in elk geval moet voldoen aan de voorwaarde dat er geen mierennest in de buurt mag zitten. We vinden de plek en stellen onze observatiepost zo luxe mogelijk in.

Eenmaal zittend zien we een behoorlijke groep duiven passeren. Deze gaan in de richting van Helmond. Hoopvol kijken we naar de toren en wachten op een reactie. Die blijft echter volledig uit. De hele supermarkt komt voorbij, maar er is geen enkele actie, we zien het somber in voor vandaag. Buienradar geeft ondertussen geen hoopvolle beelden.

En dan totaal onverwacht zien we hoe twee valken de toren naderen. "Prooi", roept Piet. Ik zie het ook en zoom snel in om de valk met de prooi op de plaat vast te leggen. Dan hoor ik Piet roepen dat de andere valk ook een prooi heeft. Ik probeer snel te switchen en daardoor raakt het beeld totaal onscherp. Jammer, maar zeker is dat beide valken op de onderste ring landen en dat ze allebei een stevige duif met zich mee torsen.

Het schooiende geluid komt van de tweede ring en dat sluit aan bij mijn eerdere waarneming van de twee (drie dus) van eerder die ochtend. We wachten geduldig af wat er met de prooien gedaan zal worden. We hopen op prachtige acties, maar voorlopig is daar geen sprake van.

Een paar jonge stiertjes loeien naar hun ouders maar die antwoorden niet. Een eenjarig rund staat een stukje verderop en geeft commentaar. De stiertjes rennen er heen. Piet denkt dat de eenjarige het rund is dat hem recentelijk leek te willen aanvallen. "Deze koeien zijn veel lastiger dan de hooglanders van voorheen", menen we allebei. Birgit en YvonneM naderen ons. En ook Gerrit heeft ondertussen zijn auto geparkeerd. De eenjarige stapt op ons af en gaat zich even verkoelen in de poel naast ons.

Ik vertrouw het niet helemaal. Ik ben niet bang van koeien, maar ik weet dat runderen toch beesten zijn om rekening mee te houden. Ook al hebben ze dan geen horens, een beuk met hun kop zal ik ondanks mijn stevige bouw niet kunnen tegenhouden.

En verdorie daar komt het beest eigenwijs recht op me afgestapt. Snel haal ik mijn camera van mijn statief. Nog dichterbij komt het rund. "Hey weg", roep ik, het maakt geen enkele indruk. Met mijn statief probeer ik de kop van het beest tegen te houden. De kop schuurt zich aan het statief. "Pas op  dat de pootjes niet breken", hoor ik Piet zeggen. Het rund snuffelt aan de draagzak van mijn stoeltje. Birgit trekt de tas met een ruk weg. Dan mijn stoeltje maar. Verdommes lastig beest, ik begin nu een beetje boos te worden, maar ik weet geen manier te bedenken om het beest weg te jagen zonder het pijn te doen en toch effectief te zijn. Dan stapt de koe naar Piet. Die maakt zich breed en probeert met een flinke schreeuw om het rund te laten schrikken. Ik zie een grijze waas op het oog van het beest. "Ziet deze soms ook niks", vraag ik me af. Dan ramt Piet als een rugbyspeler de flank van het rund en geeft hem gelijktijdig een zet tegen de kop. Daarmee draait de eenjarige en protesterend verdwijnt het in het struikgewas. De drie stiertjes volgen.  

WeerOnline voorspelt niet veel goeds. Om 13:00u zal een hevige onweersbui over ons heen trekken. Die tijd komt steeds dichterbij en bovendien wordt het steeds donkerder. Ik heb beloofd om een partytent mee af te breken en wacht op een appje. Het appje komt, maar nu gaan afbreken zal vermoedelijk in de regen zijn en dat is niet goed voor het zeil. Toch besluit ik op te breken. Ook de anderen besluiten dat het spottersveldje nu een betere plek is, die bovendien ruimte geeft om de auto's vlakbij te stallen zodat schuilen binnen enkele tellen gerealiseerd kan worden.

Het gaat harder waaien, de buien naderen nu snel en de eerste flitsen zijn in de verte te zien. En juist nu worden de valken actief. Ik maak diverse plaatjes in vijftig tinten grijs. Het is een schimmenspel, maar daarom niet minder fraai. Opnieuw een appje. "Kom nu maar naar huis", geeft het appje de ongerustheid van mijn eega weer. Ik geef er gehoor aan, want het gaat nu echt binnen enkele tellen gebeuren. Ik vertrek en nog voordat ik de weg verlaten heb vallen de eerste spetters op mijn ruit. Voorbij de bos links en rechts van me steekt een harde wind op. Ik zie hoe links van me een enorme stofwolk ontstaat van opgewaaid zand. Ik heb medelijden met een jonge vrouw die ik voorbij ga, in mijn spiegel zie ik hoe ze de oprit van een huis op gaat. Nog meer fietsers zie ik. Ze slingeren over de weg. Het regent nu niet meer zachtjes. Mijn ruitenwissers gaan naar de hoogste stand. Thuisgekomen wordt de voordeur al voor me opengezet. Ik ren naar binnen, ik heb het nog net droog gehouden.....

Binnen lach ik: "het was een overrompelend succes vandaag. Eerst twee vogels op de foto weten te krijgen wat ik niet verwacht had en vervolgens bijna door een rund omver gelopen".

Vandaag heb ik geen tijd voor een uitgebreide beschrijving van mijn Mortelgang. Maar met wat plaatjes en een facebook-citaat krijgt mijn vaste publiek toch een kleine tegemoetkoming :)

Wellicht later nog een filmpje van de reeën en een fragmentje van de valken.

Op facebook schreef ik:

"Een fijne lange wandeling gemaakt bij de Morteltoren. Voor de derde week op rij op dezelfde plek reetjes gezien. De valken waren er ook. Ook een derde die zich even in de buurt van de toren waagde.
Zonder al te veel ophef werd die kenbaar gemaakt dat het geen open huis is 

Piet uit Lieshout en Gerrit zonder E waren voor een deel mijn medespotters totdat ik toch ook wel een beetje vanwege de kou naar huis ben gegaan."

Zou het niet te druk worden op spottersveld, nu het ringdag is, en we nog steeds leven onder de regels van de Coronamaatregelen?

Wanneer ik ietsje later dan gepland, het sporten en douchen erna is wat uitgelopen, naar De Mortel kar, zie ik iets wat me wel eens vaker gebeurt: ik zie iemand fietsen die overleden is, maar de fietser lijkt sprekend op. Ik denk dat mij dat niet als enigste wel eens overkomt. Ditmaal meen ik Mieke te zien fietsen. Grijzend haar, lichtblauw jasje, oud fietsje. Het is haar (uiteraard) niet. Misschien doe ik er iets mee in de titel van mijn verhaal of toch maar niet.

Er staan veel auto's in de berm van spottersveldje tot bij de toren. Wanneer ik langzaam langs rijdt probeer ik snel even koppen te tellen. Minstens een stuk of zes denk ik. In een split second besluit ik door te rijden tot bij de toren en daar linksaf naar het bruggetje te lopen, dat over te steken en een plekje uit te kiezen bij het achtuurboompje. Het zicht is hier prima en dus is het wel eventjes vol te houden. Maar dan kruipt er even een wolkje voor de zon en heb ik spijt dat ik mijn vest in de auto heb laten liggen. het waait best wel fris. Dat gaat voor de ringers nog veel frisser worden daar boven op de bovenste ring.

Zover ik kan na gaan is er nog niemand in de toren. Wel stonden er een paar mensen verwachtingsvol bij het bankje bij de toren te kijken. 

Onderweg neem ik de tijd om een vlindertje en waterhenneke en dergelijke op de foto te zetten, ook de visjes in de Snelle Loop mogen even poseren. Het lukt me maar niet om een vogeltje dat op een paaltje zit scherp te krijgen, de brem op de achtergrond blijft de focus maar trekken en dus besluit ik het maar op te geven. 

En dan is daar dat geluid van een naderende valk: prooi. Ik zie dat er een prooi onder de slechtvalk bungelt en deze wordt op de koektrommel geplukt. Ik kijk even naar de mensen bij de toren, er zal toch wel gewacht worden totdat de voedering heeft plaatsgevonden. Zo'n groot avontuur dat er aan staat te komen voor de juufjes kan toch niet met een hongerige maag?

Korte chatberichtjes en dan een message: databundel weer eens 100% op. Grr. 

Veertjes komen van de koektrommel gedwarreld, het plukken gaat ongestoord door. En dan is daar het moment van opbrengen. Maar dan gebeurt er iets onverwachts, de valk (ik denk dat dit M is met een flinke prooi) vliegt in het rond en begint dan opeens onrustig te schreeuwen. Hebben de mensen in de toren dit niet zien aan komen? Maar zijn ze wel al in de toren? Ondertussen draait de valk al heel wat rondjes met zijn prooi en vliegt dan zo ver van de toren weg dat ik even denk dat ie er mee vandoor gaat. Maar dan keert hij terug om nog even verder te gaan met plukken!

En de andere valk? Die lijkt ook wel een prooi te hebben en landt ergens op de derde ring. Ik zie niet waar. Omdat ik door mijn fototoestel kijk lijkt alles grijzer dan het is waardoor je niet precies ziet wat er te zien valt. 

De angus koeien staan precies tegenover me aan de andere oever van de Snelle Loop naar me te staren. Een ongenummerd kalfje staart me ook aan, maar besluit dat de graspol die precies aan de watergrens staat toch wel het allerlekkerst moet zijn. Hij stapt het water in. Van moeders krijgt ie een por, maar een kalf is nu eenmaal kalf om nog eigenzinnig te mogen zijn. De andere koeien komen ook eens een kijkje nemen en even later liggen ze met een stuk of achten in de verse begroeIIng aan de rand van de Loop.

Weer een paar frisse windvlagen. Mijn armen vertonen kippenvel. Ik zoek naar een iets beter plekje om me wat tegen de wind te beschutten. Tussen wat jonge scheuten van een metertje of wat hoog lijkt het iets beter te gaan, maar ook dat is maar voor even. Vest halen? Nee, da's me nu te ver teruglopen. Naar de rand van het bos dan maar? Ik ga met mijn eigen voorstel akkoord.

En dan vliegt de valk met zijn prooi weer op van de koektrommel. Hij lijkt nu vastberadener om de prooi bij de kids te gaan droppen, maar onrust is er nog steeds. Dan is daar ook V weer die hem lijkt te willen aanmoedigen. En dan gaat het ineens recht op de nestkast aan. Ja hoor, dat gaat goed komen bedenk ik tevreden. Ik zie nu ook dat Martien en Peter onder bij de auto's staan. "Ze hebben het gezien en ze hebben het door", concludeer ik tevreden.

Een poos later, ik heb ondertussen mooi plaatjes kunnen maken van een poserende roodborsttapuit, zie ik dat Martien en Peter de toren in gaan. Een minuutje later staan ze weer buiten. Het schot om voor de nestkastopening te plaatsen vergeten denk ik wanneer Peter met dat schot terug loopt naar de toren.

Even later is het dan wel raak: de valken die net even tot rust zijn gekomen schreeuwen weer op en vliegen rondjes om de toren. Figuren bewegen op de vierde ring.... het gaat beginnen. Daarstraks zijn ze voor mij juvenielen geworden, geredeneerd als een soort van Bar Mitswa, de eerste stap naar volwassenheid, bij deze valkjes gekenmerkt door het dragen van ringen om hun pootjes.

Van facebook:

"Na opnieuw een nachtje van slechts drie uurtjes was de vroege en lange zit van vóór achten tot ná tweeën funest voor de slaapkijkoogjes. Bij het bekijken van de gemaakte foto's werden de ogen zo zwaar dat effe bankhangen uitmondde in een diepe slaap  De valkjes waren erg actief vandaag en de spelletjes met elkaar en met de ouders waren mooi om te zien. Hoogtepunt ongetwijfeld was het moment waar wij een klein licht vogeltje volgden dat in het veld achter ons zat (wat was dit voor een vogeltje vroegen wij ons af) één seconde later dook VV over ons heen en had het opvliegend vogeltje vijftig tot honderd meter van ons vandaan bijna te pakken. Het bekende zjoeff hebben we geen van allen gehoord. En PA had een specht te pakken die hij op de lamp oppeuzelde. GEEN VERHAAL vandaag".

Kerstavond heb ik de vernieuwde website online gezet. Dat de dag erna het weer allerminst geschikt was voor een Mortelgang zint me niet. "Morgen zal het beter zijn", stelt mijn vrouw me gerust. En morgen is vandaag. De ruiten van mijn auto zijn stevig bevroren. Het is koud, maar ik omschrijf dit altijd als een "eerlijke" kou. Ik zie op tegen het ijsvrij maken van de ruiten. Coriena haalt me via facebook over de streep. "Ja, ik ga".

De valken zijn vanmorgen steeds actief geweest, zo weet ik inmiddels. Dat staat me wel aan. Het ijsvrij maken van de autoruiten is minder zwaar dan ik vooraf vreesde. Een paar minuutjes later zit ik in de auto en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik heb er echt veel zin in.

Voor me rijd iemand in een wel zeer gestaag "zondags" tempo. Normaal kan ik me daar wel aan ergeren, niemand hoeft van mij te hard te rijden, maar ga wel in het voorgeschreven tempo mits de omstandigheden dat toelaten. Het verpest mijn bui zeker niet en ik blijf gewoon op afstand. In mijn spiegel zie ik dat een ander zich er wel aan ergert, maar deze achtervolger slaat in de dorpskern van de Mortel linksaf.

In de berm bij het spottersveldje parkeer ik mijn voiture. Er hangt wat nevel laag boven de grond die het lastig maakt (zeker met het tegenlicht van de zon) om de overkant van de Snelle Loop te bekijken. Op de toren heb ik de valk dan allang in de hoge antenne zien zitten. Is de ander ook thuis? Ik zie er maar eentje.

De bankjes zijn nat en nog aangevroren, niet echt "zitbaar" dus, of ik zal een kouwe en natte kont krijgen. Dat gaan we niet doen. Ik tuur wat om me heen en hoor duidelijk het geluid van ganzen. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat ze boven me vliegen. Ik verbaas me wat over de richting (noordwaarts) en wanneer ik even later het plaatje terugkijk schiet ik in de lach. Je zou zo maar kunnen denken dat er een slechtvalk juist in mijn richting komt vliegen, maar het is toch echt een gans die van me af vliegt.

Ik besluit om naar de toren te wandelen en dan te bepalen of ik een grote of een kleine wandeling aandurf. Het wordt een tusseninnetje. Ik steek via het bruggetje de Loop over. Helaas geen ijsvogeltje in het vizier. Het klappoortje lijkt niet veel meer nodig te hebben om een saloondeurtje te worden. Het hangt nog net tegen de portierpaal, maar er hoeft niet veel duwende vorst meer te komen of het poortje zal haar grip tegen de paal verliezen. Ik zie geen middelen om het provisorisch op te lossen en hoop maar dat het goed blijft gaan.

Vanaf het veld kan ik de valk op de grote antenne veel beter op de plaat vastleggen, maar het is er erg nat en drassig dus besluit ik mijn wandeling aan deze zijde van de Loop hiermee te stoppen en terug te keren naar gene zijde. Ik ga nu linksaf en zie in de verte de gestalte van de zilverreiger. Deze reiger zien we nu al zo lang dat we hem als vaste bewoner van het gebied beschouwen, iets wat een aantal jaren geleden een zeldzaamheid was. De mensen van natuurbeheer zijn dus wel degelijk bezig om resultaat te kweken met hun werk.

Opeens vliegt de reiger weg en ik verbaas me daar over. Ik heb me amper bewogen dus waarom zou ie van me schrikken? Maar dan zie ik opeens een kleine hond in de buurt van het bankje met het betonblok rondlopen. "Aha, ik ben dus onschuldig". Ik loop nu ook naar het bankje. Daar zie ik de wandelende baasjes van het hondje die me een goedemorgen wensen. Dat krijgen ze van me retour.

De zilverreiger strijkt neer bij een blauwe reiger en twee nijlganzen. De kudde Aberdeen Angus staat breeduit bij elkaar. Ik wurm me door het poortje, hmmm, ik ben wat aangekomen, merk ik en loop dan door naar een plek waar ik de toren aan de zijden die vanaf het spottersveldje niet te zien zijn kan bekijken. Ik kom niet verder dan één valk op de hoge antenne, maar die had ik al steeds in beeld.

Op een hoger deel van het eilandje tussen de gesplitste Loop is een recht stuk stijl afgegraven en er steekt een takje over. Een ideale plek voor een ijsvogeltje, bedenk ik tevreden. Dan draai ik om een maak aanstalten om terug te keren naar het spottersveldje. Er zit ondertussen een man op het betonblok, ik groet, maar krijg geen antwoord. Ook goed. Verderop herken ik Bas, de hond van Jan de jachtopziener. Jan blijft even op het bruggetje staan en lijkt me op te wachten. "Ik heb je lang niet meer gezien", begroet hij me. Ik leg hem uit dat ik inderdaad vanwege mijn gezondheid even verstek heb moeten laten gaan en hoe blij ik met trip van vandaag ben. We wandelen samen op naar Jan zijn auto, ondertussen vertelt Jan dat Piet ook gearriveerd is. Snel kijk ik naar het spottersveld en ben blij daar Piet te herkennen. Ik versnel mijn pas een beetje om naar Piet te gaan maar bedenk ter hoogte van de berk bij de brede poort van het veld dat het altijd zinvol is om daar even om te draaien om de toren te bekijken. Het blijkt een goede zet, want ik zie hoe er een slechtvalk op het rooster zit. Die zet er nog niet bij mijn aankomst. Zit de valk in de antenne ook nog op zijn plaats? Ja, dat wel, maar die klappert met de vleugels. Even opletten nu. Ik heb het teken goed geïnterpreteerd, de valk gooit de kont omhoog en.... vliegt weg. Onmiddellijk is daar ook de reactie van de valk op het rooster (ik vermoed VV) en beide valken verdwijnen noordwaarts.

De begroeting met Piet is hartelijk. We zijn allebei blij elkaar weer eens te zien. Piet wil me uitleggen waar de valken zitten, maar ontdekt dan pas dat de twee allebei weg zijn. Hij heeft teveel aandacht gehad voor het schillen van zijn appeltje en heeft alle actie daardoor gemist.

Maar we hoeven niet lang te wachten. Rap na elkaar naderen de twee valken de toren weer, waarbij de voorste uit ons zicht verdwijnt maar de tweede landt op de lage (nieuwere) antenne. Had die eerste prooi bij zich? we denken het wel. PA is de valk op de lage antenne en die laat zijn schooiende kreetje horen. We zijn er haast zeker van dat VV met prooi terugkeerde.

Het duurt even en dan schooit PA nog eens en vliegt vervolgens naar de achterkant waar VV vermeend met de prooi zit. Weer duurt het even en dan opeens zien we een valk via de achterkant naar de "hoek van de bovenste ring" vliegen. Het is PA die inderdaad met een prooitje of een deel van het prooitje op de ring zit. Zijn geschooi heeft kennelijk gewerkt. Mooie kerstgedachte toch?

In de bomen naast ons is opeens veel beweging. Er blijken wat staartmeesjes te zitten, maar ook koolmeesjes en nog wat ander klein spul laat zich zien. Ik ben zo dik tevreden met dit alles dat ik me betrap op een dikke smile. Toch wordt het tijd om huiswaarts te gaan. Dat doe ik met een vette glimlach op mijn tronie. Wow, heerlijk dit. Vrolijke Tweede Kerstdag u allen....

Vanwege Koningsdag deze keer een verhaalloos kiekjesverhaal met alleen de grote lijn:

10:15u Aankomst, valk in hoge antenne, PA (?). 

10:40u start wandeling, plaatje van de toren tussen het groen van de bomen door.

10:55u kievit niet blij met mijn wandeling naar het achtuurboompje

11:20u in de verte uitzicht op de kleuterschool van de koeien

11:26u valk verjaagt buizerd (wat een onzin), terugkeer spottersveldje

????u derde valk komt weer even vervelen, wordt na minutenlange achtervolging waarbij de achtervolger eerst maar eens op dezelfde hoogte moest zien te komen, uiteindelijk verjaagd

11:46u wow dat is even een klus: giga-prooi wordt op de dakrand achter de nestkast gedropt en voorgeplukt

12:44u sperwers voorbij aan de toren. Gevloek uit de nestkast.

13:15u Kuiko verlaat het spottersveldje

(aan vernoemde tijden kunnen geen rechtsgeldige rechten verbonden worden) :)

Het moet een van de twee jonge mannetjes zijn die op de hoge antenne zit, want de valk naast hem is zienderogen een stuk forser. Dat (b)lijkt VV te zijn. Omdat deze valk ongeringd is zijn we natuurlijk nooit helemaal zeker, vandaar de haakjes om de 'B' van 'blijkt'.

Het gaat vanmorgen een stukje beter met me, dat is per dag verschillend en ik ben blij met elke fitte dag die ik momenteel heb. Nog voordat ik uit mijn bed ben heb ik op de mobiele telefoon al gezien dat het mistig is. Ik weet dat het gaat optrekken, maar ik heb nie meegekregen of het eerst in het Noorden en daarna pas in het Zuiden optrekt of andersom. Ik besluit de ochtend heel kalm te doen zodat de energie vanmiddag nog optimaal is. Ik wil zo graag Mortelen, maar de ontstekingen in de buik zijn nog niet weg en vergen veel van mijn energie.

Na de lunch zie de lucht er blauw uit en ben k niet meer te houden. Al is het maar een half uurtje, ik zal er gelukkig mee zijn.

Er staat al een auto in de berm. "Fijn, ik ben toe aan wat geleuter over de valken", zoals Gerrit E dat meestal pleegt te zeggen. Het is nu echter niet Gerrit E die daar nu scoopt. Er zit een valk op het rooster en twee in de hoge antenne. "Twee zijn net aangekomen", verneem ik van Gerrit.

Zoals zo vaak blijken valken weer gevlogen tussen het knipperen van de ogen door. De twee in de antenne zitten er niet meer, de roosteraar nog wel.

We kletsen wat over (wat blijkt) drie kort na elkaar overleden vaders van spotters en uiteraard ook over het Skreeverke, die we zullen gaan missen.

We horen ook andere roofvogels,waaronder mogelijk een havik of sperwer en zeker een aantal buizerds die vandaag erg actief zijn, maar nu nog steeds op vrij grote afstand. Opeens is daar PA weer en die draagt een prooitje mee. Gerrit zijn scoop leert ons dat het om een spreeuw gaat. PA landt op de lamp onder de ring en start de plukkerij. Ik bedenk dat het wel leuk is om PA nog eens te filmen tijdens zijn lunch, maar dan kom ik toch even in dubio, want over het bos rechts naast ons vliegen de twee andere valken. VV mist een flinke vleugelpen. Ik probeer de twee vliegers te filmen maar dat mislukt, dus loop ik wat meer naar de toren toe om PA dan maar aan de lunch te filmen.

PA doet er zijn gemakkie over en ik stop de filmerij. Gerrit vertrekt en ik maak ook aanstalten om te gaan, maar dan stopt er een auto achter me. Het toeval wil dat dot de andere Gerrit (E) is. Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien, dus loop ik even met hem mee naar het spottersveldje.

Opeens horen we een doodskreet, het lijkt mij op een paniekkreet van een specht die geslagen wordt. We zien de slechtvalk met veel moeite met een flinke prooi torsen. De valk vliegt over het bos linksachter de toren (dus links van de Loop) en laat daar kennelijk de prooi vallen. Want we zien meteen daarna hoe een valk heel laag boven/onder de boomtoppen richting de toren vliegt. Voor mij is de wandeling te ver, maar Gerrit besluit het er op te wagen en wandelt in de richting van de gevallen prooi.

Over ons heen komt nog een valk, we twijfelen of het een slechtvalk is. Gerrit belooft me te mailen als hij de prooi inderdaad kan vinden, ik ben er zo van overtuigd dat het een specht moet zijn dat ik het eigenlijk alleen maar mis kan hebben, maar het benieuwd me enorm.

Het is vroeg wanneer de oogjes open gaan. Vannacht heeft V niet opnieuw overnacht in de nestkast. Eerlijk gezegd vind ik dat niet heel vreemd. Het is nog tijd zat en dat komt allemaal nog wel. Eer we een week verder zijn...

Ik zit dringend te wachten op een drietal e-mailberichten en ik heb de ochtend gereserveerd voor de acties die deze met zich mee gaan brengen. Geen mail. Nu baal ik. Ik sta flink in tweestrijd, Mortelen of nog afwachten? Wanneer de mails komen is haast geboden, maar waar blijven ze?

En dan komt een egenschap van Kuiko naar boven die zich niet heel snel uit, maar ditmaal wel: "ik ga Mortelen" besluit ik ongeduldig.

In De Mortel zijn sporen achter gebleven die ik absoluut niet toedicht aan de Mortelse jeugd: langs een flink deel van de doorgaande weg liggen talloze lege bierflesjes al dan niet kapotgegooid. Vrijwilligers zijn al bezig om de troep op te ruimen.

Op de toren ontdek ik als eerste de valk onder de wiphoekcam op de betonrand. Dat moet bijna wel V zijn. Zeker wanneer ik M door het rooster heen in de nestkast zie zitten. Natuurlijk mogen de twee valken eerst op de foto, maar dan is de kudde Aberdeens aan de beurt. Deze is wat groter dan gisteren, zo zie ik ook een rood kalfje, waar ik gisteren alleen een rode koe kon ontdekken.

De buizerd aan de overkant trekt steeds mijn aandacht, zonder hem te kunnen ontdekken. Duiven zijn onrustig waar de buizerd ergens moet zitten.

Dan is er de verplaatsing. Valk naar de antenne, valk in de lucht. Weer naar de antenne. Dan weer hoger in de antenne, moet V zijn. M vliegt rond. Ik verwacht een wip in de hoge antenne en zet het knopje op filmen. Nee, M blijkt verdwenen. Dan is ook V opeens weer weg, 

Dat is een verplaatsing? Ja, ze landt weer bij de Wiphoekcam. M zit op het rooster, er is weer eenzelfde uitgangspositie als toen ik arriveerde.

Opeens nadert een pijlvorm met high speed mij, zoef over me heen, zoef over de boomtoppen achter me. Wow, het moet een seconde tot me doordringen. Dit was M die met grote vaart over me heen achter een prooitje aan joeg. Ik hoorde geen geratel van de vleugels die ik ooit eerder hoorde, dit was letterlijk zoef en meer niet. De adrenaline zit tot aan mijn strot, dit is zoooo gaaaaaf.

Waar is ie gebleven? Ik weet dat je maar 25 % kans hebt dat de valk uit dezelfde windrichting weer terugkomt, toch kijk ik herhaaldelijk om. Uiteraard komt ie echter uit een andere hoek weer terug.

En dan zit V al klaar. Snel grijp ik mijn camera, klaar voor de plaatjes.... daar is ie, pootjes vooruit, klaar om V te bespringen. Het duurt lang deze keer, ik kan diverse plaatjes schieten. V gilt het uit, dit is het echte werk, niks nie oefenen ;)

Zelfs wanneer M weer wegvliegt kan ik ook dat momentje vastleggen. Alles scherp? Nee natuurlijk niet, maar wel degelijk vastgelegd.

Omdat ik de gebeurtenissen meteen chat raak ik M uit het oog. Ik besluit hem (misschien wel tegen beter weten in) aan de achterkant van de toren te gaan zoeken. Onderweg pak ik de raar gebroken boom nog een keer op de foto omdat het plaatje van gisteren een verkeerd beeld gaf (alsof de vertakking erachter er juist aan vast zat).

Geen ijsvogeltje, dus in strak tempo langs de Loop naar de achterkant. Daar aangekomen zie ik vermoedelijk M in de lucht, ik probeer hem in mijn kijker te krijgen maar dat wil niet lukken. Daardoor raak ik hem kwijt. "Ik had net zo goed voor kunnen blijven want dan had ik hetzelfde gezien, maar dan zeker geweten of het niet toch V kan zijn".

De buizerd die er ook aan deze kant een nestelt, komt redelijk dichtbij gevlogen. Jammer van het grauwe licht want hij is mooi getekend, op de foto zie je niet veel meer dan een schim.

Ik passeer een moeder met haar twee kinderen en hondje. Een korte groet en snel weer terug naar het spottersveldje. Ik probeer in het water van de Snelle Loop visjes te ontdekken maar ook hiervoor is het licht onvoldoende. Reden waarom ik probeer te zien of er weer vis zit, is te weten te komen of er "voer" voor het ijsvogeltje zit.

Even later sta ik weer bij het spottersveldje. Haha de situatie lijkt wel onveranderd: V onder de wiphoekcam, M in de nestkast. 

Ik krijg opeens erge zin in koffie. Het is goed voor vandaag....