Na het zoveelste feestje kort na elkaar is de verhouding nachtrust en wakker zijn de laatste dagen wat verstoord. Of het vannacht hard gestormd heeft? Ik heb geen idee want ik behoor tot de gelukkigen die doorgaans nog voordat het hoofd het kussen heeft geraakt al slaapt. Heel veel slaap heb ik ook niet nodig, maar ik merk dat ik meer slaap nodig heb dan een paar jaren geleden. "Je wordt ouder pappie". bezong Peter Koelewijn dit fenomeen ooit. En het feit dat ik dat weet zegt al iets over mijn leeftijdscategorie. Inderdaad die van de verlopen jonge god :)
Vanmorgen is het rondje met Wisky wat korter, maar nog steeds genoeg voor bijna drie kwartier. Zowel ikzelf als de hond zijn blij thuis te zijn. Het is drukkender dan gisteren. Is een Mortelgang vandaag zinvol? Volgens buienradar kan ik er gerust nog even op uit trekken en dat is voor mij voldoende aanleiding om dan ook te gaan.
Iets later dan gisteren, maar nog steeds behoorlijk vroeg, ben ik de eerste die bij de toren parkeert. Ik pak mijn camera en verrekijker en loop van de toren naar het spottersveldje. Erg warm is het nog niet en een heerlijk briesje maakt het er zelfs zeer aangenaam. Er is echter van hier uit maar één valk te zien en ik hoor dat er meer zijn. Dit ga ik niet lang volhouden, weet ik dan van mezelf. En inderdaad ga ik een kwartiertje later op weg naar de auto, loop die voorbij en ik ga door het bos naar de Loop toe, ik laat het bruggetje links liggen en kuier verder langs de Loop naar het veld achter de toren. Een gaai schrikt op, ondanks het feit dat ik behoedzaam door het wildpoortje ga. Geen andere exoten vliegen op en dus stap ik rustig verder naar een punt waar ik de toren ondanks het tegenlicht goed kan overzien. Het tegenlicht zet de toren in een heiig omhulsel. Het kost me moeite om de eerste valk te zien zitten op de tweede ring. Ik heb de foto al gemaakt wanneer ik controlerend met mijn kijker pas zie dat een tweede valk pal naast de ander zit. En thuis zal blijken dat vermoedelijk ook de rug van nummer drie al op de foto te zien is. Samen met de valk op de hoge antenne zie ik hier dus vier valken. Het al genoemde tegenlicht maakt het verder spotten aan deze kant van het torengebied onaantrekkelijk. In het bos trekken een paar vogelgeluiden mijn bijzondere aandacht. Ik besluit op pad te gaan om tenminste één van de bijbehorende vogels te gaan ontdekken. Ik moet zelf lachen om de onmogelijkheid van de opdracht die ik mezelf gesteld heb. Maar je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.
Ik stap langs de loop en ik hoor het vogeltje waarvan ik het geluid wel herken, maar niet de naam bij weet te plaatsen. Het is een bekend geluidje, maar ik weet het dan nog steeds niet te plaatsen. Tussen twee bomen door zie ik een klein vogeltje op een takje zitten. Het vogeltje ziet er als een zwarte schim uit, maar dan werkt de zoomfunctie van mijn camera fantastisch. Het is een winterkoninkje dat zijn schoonste lied zit te zingen en me in de gelegenheid stelt om wat te experimenteren met mijn camera.
Wanneer ik alles compleet wil maken door het fraai fluitende vogeltje ook nog eens te filmen, blijkt de pose slechts nog enkele tellen in tact te blijven. Dan is het vogeltje letterlijk gevlogen.
"Dat is één", tel ik met een grijns. Maar de volgende opgave zal veel moeilijker zijn: ik heb de koekoek gehoord en wil hem nu ook vinden. Het zal niet verder dan een bescheiden poging worden, bedenk ik, wanneer ik de koeien die eerst massaal de zandhoop lijken te willen slopen zie afreizen in de richting van het geluid van de koekoek. Dat kan echter ook een voordeel zijn, overzie ik. De koeien breken met hun gewicht een hoop takjes in het bos. Hun geluid zal het mijne overstemmen en de koekoek zal niet wegschrikken door de komst van het rundvee.
Ik heb het nog maar net allemaal bedacht of ik zie een vogel naar een lage tak bij een boompje niet ver van me vandaan vliegen. Met mijn kijker zoek ik hem op en..... het is de koekoek!!!! Niet te geloven dat ik hem nu te pakken heb. Maar nu moet ik hem nog op de plaat zien te krijgen. En dan gebeurt er iets dat tot de geheimen van de natuur zal behoren. De zoeker van mijn kijker vertikt het om de plek van de koekoek te laten zien. Ik doe de camera omlaag, zie de koekoek met het blote oog nog steeds zitten en doe een nieuwe poging. Geen koekoek te vinden. Ik besluit nu eerst maar eens lukraak mijn plaatjes te schieten, want het zal me toch niet gebeuren dat ik die koekoek weet te vinden en dan niet op de foto krijg.
Nog een poging. Ik zet de kijker aan mijn hoofd, zoek de koekoek, doe de kijker zo recht omlaag als ik kan en ik vervang deze door de zoeker van mijn camera, nu moet ik hem toch hebben. "Hehe, daar zit ie, toch nog iets hoger dan ik dacht, maar nog steeds vrij laag bij de grond. Klik, klik klik. Ik probeer de koekoek te filmen en hoop op zijn kenmerkende roep. De koekoek verroert zich niet, maar maakt ook geen enkel geluid. En dan opeens is ie weg. Met een brede grijns op mijn gezicht draai ik me om. Na enkele jaren is het me dus opnieuw gelukt om een koekoek te kieken. Mijn dag kan al bijna niet meer kapot.
En op de toren dan? Nog steeds maar één valk in beeld. Deze zit nu op een andere vertakking maar verder geen wijzigingen. Ik loop terug naar de auto om een slokje te drinken. Daarna zal ik eerst weer naar de achterkant wandelen om daar de valken op te gaan zoeken, want ik verwacht dat de neveligheid nu wat verdwenen zal zijn. Ik ben al weer in het bos wanneer ik de auto van Piet hoor aankomen. Het plan wijzigt onmiddellijk want blij als een kind wil ik Piet het hoogtepunt van mijn waarneming van de dag laten zien en dus keer ik me om en stap ik naar hem toe.
Samen lopen we over het bruggetje en gaan we in de schaduwzone een plekje uitzoeken, dat in elk geval moet voldoen aan de voorwaarde dat er geen mierennest in de buurt mag zitten. We vinden de plek en stellen onze observatiepost zo luxe mogelijk in.
Eenmaal zittend zien we een behoorlijke groep duiven passeren. Deze gaan in de richting van Helmond. Hoopvol kijken we naar de toren en wachten op een reactie. Die blijft echter volledig uit. De hele supermarkt komt voorbij, maar er is geen enkele actie, we zien het somber in voor vandaag. Buienradar geeft ondertussen geen hoopvolle beelden.
En dan totaal onverwacht zien we hoe twee valken de toren naderen. "Prooi", roept Piet. Ik zie het ook en zoom snel in om de valk met de prooi op de plaat vast te leggen. Dan hoor ik Piet roepen dat de andere valk ook een prooi heeft. Ik probeer snel te switchen en daardoor raakt het beeld totaal onscherp. Jammer, maar zeker is dat beide valken op de onderste ring landen en dat ze allebei een stevige duif met zich mee torsen.
Het schooiende geluid komt van de tweede ring en dat sluit aan bij mijn eerdere waarneming van de twee (drie dus) van eerder die ochtend. We wachten geduldig af wat er met de prooien gedaan zal worden. We hopen op prachtige acties, maar voorlopig is daar geen sprake van.
Een paar jonge stiertjes loeien naar hun ouders maar die antwoorden niet. Een eenjarig rund staat een stukje verderop en geeft commentaar. De stiertjes rennen er heen. Piet denkt dat de eenjarige het rund is dat hem recentelijk leek te willen aanvallen. "Deze koeien zijn veel lastiger dan de hooglanders van voorheen", menen we allebei. Birgit en YvonneM naderen ons. En ook Gerrit heeft ondertussen zijn auto geparkeerd. De eenjarige stapt op ons af en gaat zich even verkoelen in de poel naast ons.
Ik vertrouw het niet helemaal. Ik ben niet bang van koeien, maar ik weet dat runderen toch beesten zijn om rekening mee te houden. Ook al hebben ze dan geen horens, een beuk met hun kop zal ik ondanks mijn stevige bouw niet kunnen tegenhouden.
En verdorie daar komt het beest eigenwijs recht op me afgestapt. Snel haal ik mijn camera van mijn statief. Nog dichterbij komt het rund. "Hey weg", roep ik, het maakt geen enkele indruk. Met mijn statief probeer ik de kop van het beest tegen te houden. De kop schuurt zich aan het statief. "Pas op dat de pootjes niet breken", hoor ik Piet zeggen. Het rund snuffelt aan de draagzak van mijn stoeltje. Birgit trekt de tas met een ruk weg. Dan mijn stoeltje maar. Verdommes lastig beest, ik begin nu een beetje boos te worden, maar ik weet geen manier te bedenken om het beest weg te jagen zonder het pijn te doen en toch effectief te zijn. Dan stapt de koe naar Piet. Die maakt zich breed en probeert met een flinke schreeuw om het rund te laten schrikken. Ik zie een grijze waas op het oog van het beest. "Ziet deze soms ook niks", vraag ik me af. Dan ramt Piet als een rugbyspeler de flank van het rund en geeft hem gelijktijdig een zet tegen de kop. Daarmee draait de eenjarige en protesterend verdwijnt het in het struikgewas. De drie stiertjes volgen.
WeerOnline voorspelt niet veel goeds. Om 13:00u zal een hevige onweersbui over ons heen trekken. Die tijd komt steeds dichterbij en bovendien wordt het steeds donkerder. Ik heb beloofd om een partytent mee af te breken en wacht op een appje. Het appje komt, maar nu gaan afbreken zal vermoedelijk in de regen zijn en dat is niet goed voor het zeil. Toch besluit ik op te breken. Ook de anderen besluiten dat het spottersveldje nu een betere plek is, die bovendien ruimte geeft om de auto's vlakbij te stallen zodat schuilen binnen enkele tellen gerealiseerd kan worden.
Het gaat harder waaien, de buien naderen nu snel en de eerste flitsen zijn in de verte te zien. En juist nu worden de valken actief. Ik maak diverse plaatjes in vijftig tinten grijs. Het is een schimmenspel, maar daarom niet minder fraai. Opnieuw een appje. "Kom nu maar naar huis", geeft het appje de ongerustheid van mijn eega weer. Ik geef er gehoor aan, want het gaat nu echt binnen enkele tellen gebeuren. Ik vertrek en nog voordat ik de weg verlaten heb vallen de eerste spetters op mijn ruit. Voorbij de bos links en rechts van me steekt een harde wind op. Ik zie hoe links van me een enorme stofwolk ontstaat van opgewaaid zand. Ik heb medelijden met een jonge vrouw die ik voorbij ga, in mijn spiegel zie ik hoe ze de oprit van een huis op gaat. Nog meer fietsers zie ik. Ze slingeren over de weg. Het regent nu niet meer zachtjes. Mijn ruitenwissers gaan naar de hoogste stand. Thuisgekomen wordt de voordeur al voor me opengezet. Ik ren naar binnen, ik heb het nog net droog gehouden.....
Binnen lach ik: "het was een overrompelend succes vandaag. Eerst twee vogels op de foto weten te krijgen wat ik niet verwacht had en vervolgens bijna door een rund omver gelopen".
