Ik ben een liefhebber van sneeuwbanjeren. Lekker door de sneeuw ploeteren terwijl je bijna tot je enkels wegzakt in de zachte sneeuw. Sneeuw was er gisteren, maar lekker banjeren volgens de hiervoor gegeven definitie was er ook gisteren niet bij. Toen was de sneeuw op veel plaatsen al blubberig, nu, na een nachtvorst is de sneeuw daarentegen betonhard. Toch wil ik gaan Mortelen, want ik wil profiteren van de kans.
Wanneer ik mijn plekje voor de deur wil verlaten merk ik al hoe hard de bevroren sneeuw is. Mijn cursus terrein rijden met een legertruck in mijn jonge jaren komt hierbij goed van pas. Belangrijkste onderdeel van de les: rustig blijven en doorgaan.
Wanneer de wielen over de bult sneeuw heen zijn en de auto zich recht trekt op de weg zijn de eerste meters gemaakt. Hier en daar is het verraderlijk glad. Het zijn de stukken waar de zon zijn werk niet heeft kunnen doen, waar dat enkele meters ervoor en erna wel is gelukt. Voor me verkijkt een chauffeur die haast lijkt te hebben er zich op. Ik zie hoe hij in paniek zijn auto weer in het spoor probeert te krijgen. Gelukkig lukt hem dat. Opeens gaat de gemiddelde snelheid een stuk omlaag.
Het oprijden van de Hemelsbleekweg is een avontuur op zich. Komende vanuit De Mortel draai je rechtsaf een helling af terwijl je eerst over het fietspad rijdt. Wanneer er nu een tegenligger komt zullen we allebei met veel moeite kunnen uitwijken. Gelukkig komt er geen tegenligger. Wanneer ik verderop de berm op wil rijden en dus het spoor wil verlaten gaat dat met heel wat geslinger en geslip. Een stelletje dat op een plastic zak op de leuning van een bankje zit, kijkt toe. Ik pak mijn spulletjes en stap het veldje op. "Goedemiddag". "Hallo". "Zitten ze er nog"? Een geijkt zinnetje, dat aan mij, de nieuwkomer, gesteld wordt.
Ik zoek op de toren maar ontdek niets. Behalve.... ik merk op dat ik de voet van de antenne wat dikker dan anders vind. Maar ik kan er geen model van een slechtvalk uit halen. Ik ben ook behoorlijk verblind door het zonnetje dat op de sneeuw reflecteert. Dat zal de hele tijd zo blijven, waardoor het prachtige blauw rondom de toren toch niet voor het mooie contrast zorgt dat het eigenlijk wel geeft.
Mijn kijker brengt geen uitkomst, maar er zit iets wat er anders niet is, maar dat kan ook een nieuwe kabelbundel zijn. Volgens Piet eergisteren zei is er immers de laatste tijd veel op de toren gewerkt.
Het stel ziet de valk naar de tweede ring vliegen. Ik niet want ik kijk naar rechts terwijl de valk juist van links aankomt. Ik kan de valk niet ontdekken en vermoed dat deze dan aan de achterkant is gaan zitten. Het stel vertrekt en ik erger me eraan dat ik de valk niet heb gezien. Met een knal valt er iets op mijn auto. Dooiende klonten ijs glijden van takken af en donderen op het dak van mijn auto. Die staat precies onder een eik. Zal ik hem een stukje verplaatsen? Ik bedenk dat me dat ook niet veel zal brengen want overal hangen takken over.
Ik loop wat heen en weer over de weg, ik ben niet van plan te gaan wandelen, dat is me nu te link, maar zonder valk in beeld is er ook niet veel aan. Ik kijk omhoog en zie opeens een valk in de kleine (nieuwe) antenne naast de nestkast zitten. Ik controleer de verdikking bij de voet van de hoge antenne en zie hoe daar nu iets ontbreekt. Dan leg ik aan om een foto van de valk te maken maar nog voordat ik kan knippen vliegt die opeens weg. Ik volg hem met de kijker en probeer die te wisselen met mijn camera. Fout! Niet doen wanneer de richting nog niet heel duidelijk is. Bij het draaien om de toren heb je veel kans de valk daardoor kwijt te raken: en zo gebeurt het ook.
Het moet een korte verplaatsing zijn geweest, maar waarheen? Aha, daar zit weer een verdikking bij de voet van de antenne en ditmaal steekt een staartje over de rand. De valk draait zich en meteen valt me de erg witte bef op. Is het PA?
De valk verrast me opnieuw. Opeens slaat hij met zijn vleugels en het volgende moment is hij spoorloos. Ik baal, want opnieuw heb ik de actie gemist. Ik speur de blauwe lucht af, maar omdat ik geen idee heb in welke richting de valk verdwenen is, geef ik het op.
Ik hoef niet lang te wachten. Het is de kreet die ik hoor. Nog net heb ik mijn camera paraat om de laatste meters die de valk naar de linkerlamp (erg PA zijn stekje) voert. Heeft de valk nou een prooitje bij zich?
Ja, er wordt geplukt op de lamp. Ik besluit voor menselijke zoom te spelen en loop in de richting van de toren, telkens even stoppend om een paar plaatjes te maken. Tegen het lantaarnpaaltje leun ik om de camera zo stabiel mogelijk te houden. Is het PA? Ik kan het maar niet ontdekken en dus besluit ik terug te keren naar het spottersveldje. Onderweg daar naartoe zie ik de buizerd in de boom. Ik maak er blij een paar plaatjes van en denk terug aan jaren hiervoor toen er bijna iedere keer een buizerd op dezelfde tak zat. Ik ben er zeker van dat het de buizerd was die we later dood door een aanrijding hebben gevonden. Dit moet dus een nieuwe buizerd zijn die hetzelfde plekje heeft ontdekt.
PA (hij blijkt het na het bekijken van de foto's duidelijk te zijn), is ondertussen uitgegeten en kijkt vanaf zijn plekje op de lamp rustig rond. Onder hem lopen een paar mensen met honden die het bos in gaan. Ik maak nog wat plaatjes van ijspegels aan het bankje en vertrek dan weer. Tevreden met het resultaat van mijn avontuurlijke autorit. In de auto zie ik dat ik de tijd op mijn camera nog niet heb aangepast. Hmmm, dat zegt iets over het aantal gelegenheden waarop ik mijn camera na het verzetten van de klok nog heb gebruikt.
