Na een voor mij zeer lange nacht sta ik om zes uur op. Even spieken hoe het weer is, even spieken hoe het op de cams is en dan lekker even met Wisky er uit.
Het rondje is een tikkeltje langer dan normaal omdat ik in de verte een baasje met zijn twee honden zie waarmee Wisky het niet zo goed kan vinden. Hij ziet ons ook. We steken de hand op en gaan ieder een andere kant op. Maar omdat Wisky zijn drol al gauw legt en de dichtstbijzijnde vuilnisbak een stukje terug is, keren we om, om verder onze normale route af te leggen.
Het lijkt een warme dag te worden en dus neem ik ook maar een dun jasje mee naar De Mortel. De idiote ambtenaren van Gemert hebben besloten om terwille van de rondweg alle verkeer door de kern te weren met meer dan levensgevaarlijke hindernissen. Om het verkeer door het centrum te ontlasten rijd ik al jaren over de Komweg (best een stuk om) naar De Mortel. Maar ook deze weg is voorzien van een totaal nutteloze hindernis op een weg die normaal geen enkel gevaar oplevert en nu voortaan aan de brutaalste is overgeleverd.
Ik kan me daar erg boos over maken.
Wanneer ik bij het spottersveld arriveer zie ik hoe een blauwe reiger bovenop de zandhoop staat. Best bijzonder dus gaat het raampje omlaag om dit vast te leggen. Ik open het portier maar zie een witte auto in mijn spiegel naderen. Ah, die stuurt ook de berm in, dan kan dit eigenlijk niemand anders zijn dan Gerrit. Hij is het ook.
Op de toren zien we geen valk, maar we weten dat er eentje op de eitjes broedt. We raken in gesprek en blikken af en toe omhoog. Buizerds trekken voortdurend hun rondjes in de blauwe lucht. Een van de Angussen (een koe) neemt een zandbad van de zandhoop, de foto is grappig. We horen dat een kleine brompotauto nadert. In navolging van de gisteren begraven Tinie, opper ik: "ik denk dat Piet zometeen ook nog wel komt".
Wanneer hij het veld op komt vraag ik hem om een toegangskaartje. Gek genoeg heeft niemand daar ooit echt een reactie op en kijkt men meestal even beduusd op.
Heel avontuurlijk gaat het vandaag niet worden. Zover we weten past M op de eitjes en is V de hort op. De geo-cache is vandaag populair. Lachend wijzen we de een na de ander de juiste plek aan.
En dan is daar opeens de valk in de lucht. Er worden rondjes gevlogen en even denken we dat er een prooivlucht aanstaande is en dan weer denken we dat de vlucht een ander doel dient. Wanneer de valk dan toch aanzet om naar het rooster te gaan heeft Piet net zijn scope in stelling gebracht, tuurt Gerrit door zijn kijker en heb ik het rooster "in de zoom". De valk landt blijft even op het rooster zitten en gaat dan naar binnen. Musketier Piet roept dat de valk duidelijk een klein prooitje meetorst. Musketier Gerrit bestrijdt dat. Ik kan ook geen prooitje ontdekken en neem BDL erbij: Het is zijn eigen schaduw, lach ik. Maar Piet geeft niet op, het was een klein prooitje weet ie zeker. "De drie musketiers zijn het oneens", schiet het door me heen. Twee havikken lijken aanvankelijk in baltsvlucht, maar omdat beiden even groot lijken kon het ook wel eens concurrentie zijn.
Twee fietsers naderen het veldje en zijn duidelijk van plan op het veld op te rijden, aha, daar is de herkenning. "Tijdje niet meer gezien". Gerrit heeft nog te klussen en vertrekt weer.
Nog meer mensen (geo-cachers) fietsen het veldje op: zij voelt aan de onderkant van de vuilnisbak: "koud", klinkt het in koor. Even een blik van verbazing, dan de glimlach. Het schatje wordt gevonden. (Voor de zoveelste keer met ongevraagde aanwijzigingen van de valkenspotters).
Zij hebben belangstelling voor wat er op de toren te doen is en de verhalenkast wordt weer ver opengetrokken. De eenheid onder de musketiers wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer ik een voorspelling maak over de voortgang van dit seizoen. Piet kan het niet laten om de nieuwkomers te laten weten dat alles wat ik weet van hem geleerd heb. Met een knipoog naar de cachers geef ik toe dat ik veel over de vogels van Piet heb geleerd, maar dat Piet het onderspit moet delven wanneer het over de slechtvalken gaat. Haha, wat schiet die Piet toch af en toe lekker in de tegenaanval.
Dat ik de lachers op mijn hand heb, vindt ie niet zo leuk en "dus" hoort ie opeens hoe er gele tussen de normale kwikstaarten zitten. De afleidingsmanoeuvre slaagt, iedereen staart in het weiland waar inderdaad kwikstaarten zitten, maar de gele wordt maar niet ontdekt.
Het wordt tijd om te gaan wanneer ook Johan en zijn vrouw aan komen wandelen. Ik sta klaar bij de ingang en vraag om hun kaartje. Verbouwereerde blik, niet langer dan een halve seconde. "Het zal stil worden in Gemert", is de reactie. Nu kijk ik vragend. "Nou dat Tinie er niet meer is". Meteen bedenk ik dat Johan en Tinie collega's zullen zijn geweest. Johan is met vrouw maar zonder hond. "We hebben Does een maand geleden moeten laten inslapen". Er klinkt wat emotie door in de stem. "Verschrikkelijk om je huisdier in te moeten laten slapen. Ik ben er vandoor."
Uit balorigheid rij ik op de terugweg door het centrum. Dat heeft de gemeente voor tonnen laten aanpassen om het verkeer er te weren, maar ja... als het alternatief dan ook wordt aangepast dan zit er niks anders meer op dan maar te kiezen voor de kortste route. De rebel in mij staat recht overeind: de musketiers waren ook eigenwijs en volhardend. Ik zal die kardinalen van de gemeente wel eens....
