Het vriest, maar er staat niet heel veel wind, het is droog en mijn honger naar de slechtvalken van De Mortel is ongekend na twee maanden "onthouding".
Het is allang geen vraag meer of ik de kou een tweede keer zal trotseren. De wandeling met Wisky vanmorgen voelde best koud aan, maar de hond had plezier aan het extra grote ommetje en dan heeft baasje dat vanzelf ook.
Het smaakte naar meer, maar uit ervaring van eergisteren weet ik dat de portieren van de auto ongekend hard vastgevroren kunnen zitten. (Toen zo erg dat ik ze echt niet los kreeg).
Vandaag lukte het wel. Het is ook al niet heel vroeg meer wanneer ik de auto in ga. Het portier gaat moeiteloos open. ...even later sta ik in De Mortel.
De zon staat laag en is fel. De lucht is helderblauw. Wanneer mijn camera het wil doen dan zullen er vandaag mooie foto's te maken zijn, zover is wel duidelijk.
Op de toren ontdek ik bij de rechterantenne een valk die als ik het goed zie achter het hek zit. De valk zit de veren wat op te poetsen. Verder kan ik er geen ontdekken. Wat ik wel direct opmerk is dat het zo zorgvuldig verzorgde mini-boompje op het spottersveld verdwenen is. Heel even komt er een kwaadheid in me op: alwéér een boompje naar de kloten, waarom? Maar gelijk besef ik dat de levenskansen van dit boompje maar erg klein waren na de grote droogte van de zomer. Het zal het niet gehaald hebben. Het eikje staat er nog wel. Wat is het nog klein.
Ik besluit te gaan wandelen, verder dan een paar vinken en een grote groep houtduiven kom ik tot nu niet.
De Loop lijkt breed, veel breder dan voorheen, maar het is al het gesnoeide riet en de weggehaalde takken die in het water lagen die de loop zo breed laten lijken. De diepte van het waterpeli is prima. Achter de toren hoor en zie ik een buizerd landen in een boom. Met mijn kijker zie ik hem goed zitten, maar mijn camera kan hem maar niet vinden.
Op de toren zie ik beweging bij de voet van de grote antenne. Aha, daar is een valk aan het foerageren. Een en een? Het is nog niet gezegd dat dit twee is. Mijn wandeling heeft toch wel enkele minuten geduurd en voor de valk is de diagonale oversteek van de voorkant naar de achterkant niet meer dan een sprongetje. Wanneer ik straks weer vóór ben en die valk zit daar nog, dan kan er sprake zijn van een en een is twee.
Ik geniet van de vistrapjes waar het water hoorbaar doorheen geperst wordt. Mooi is dit, ik voel me er heerlijk bij. Ik keer terug maar besluit eerst ook nog even vanaf het bruggetje te kijken of ik wellicht iets van de visstand kan ontdekken. Helaas lukt me het niet om visjes te ontdekken. Ik ga even door het klappoortje en zie hoe de kleine poel heel licht is dichtgevroren, maar voorlopig zal hier nog geen sprake zijn van enige vorm van elfsloten schaatstochten. Ik besluit naar de oversteek bij de zandhoop te gaan kijken. De foto's die ik daar maak zijn beslist de moeite waard om te bekijken. Bij een van de vormen schiet ik even in de lach. Ik zal er verder niet over uitweiden en laat het aan de fantasie van de lezers over of zij daar hetzelfde beeld bij hebben als ik. Ik heb geen wereldcamera maar de ijssculpturen in combinate met het spattende en bruisende water en het geweldige licht maakt dat ik me heel even een topfotograaf waan.
"Ge stôt op oew eige te zwetse", zouden mijn ouders me toegefluisterd hebben.
Ik keer terug naar het spottersveldje om me daar nog even naar de toren om te draaien: er zit een valk bij de rechterantenne. Een en een is twee geworden, mits... de valk niet een tweede oversteeksprongetje heeft gemaakt. "Ge wît ut immers mar ooit nooit".
