Wie mijn verhalen al een poosje volgt weet dat er iets bijzonders aan de hand is. Waarom geen verhalen in april en mei? De reden is een hardnekkige ontsteking en een vreemd gezwel aan mijn grote teen die ondanks twee operaties nog steeds niet verholpen is.
Het doet me zeer dat ik niet kan gaan en uit zelfbescherming laat ik het camkijken zoveel mogelijk weg. Maar dan is er die op het oog lege nestkast. (De laatste juvie zit verborgen).
Voor het eerst klaag ik tegen mijn vrouw hoe hard ik baal dat alles aan me voorbijgaat en dan komt zij met het voorstel: "zullen we even gaan kijken wanneer ik Wisky uitgelaten heb?"
Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Volmondig klinkt mijn: "Ja graag!"
Een uurtje later stap ik voorzichtig op een verlaten veldje. Meteen gaat de kijker in de richting van de toren: "TWEE zie ik er", meld ik haast blij aan mijn vrouw.
Ik denk dat het duidelijk genoeg V is die onder de dakcam (wiphoekcam) zit, en dan moet het wel M zijn die op de kleine schotel op de stellage net onder de nestkast zit. Zou een van de juvies naar de derde ring zijn gekukeld en dat pappie haar daar in de gaten houdt? Van eentje weet ik dat ze rechts voorbij de nestkast op de ring ligt uit te rusten van de sprong naar buiten. En de derde juuf zit nog moed te verzamelen om de grote stap ook te gaan maken.
Een sperwer kom heel mooi voorbij, maar ik heb het beself niet om deze te kieken, alle aandacht gaat naar de toren. Een kamikazeduif zit op een van de kozijnen van de raampjes en wacht zich aan twee verplaatsingen naar andere ramen. Ik besluit even naar de chat van BDL te gaan om te melden waar de ouders zitten. Ondertussen zijn duif en M weg. V zit nog waar ze zat.
Het wordt drukker op het veldje. Ook Gerrit komt. Hij kijkt even raar op wanneer hij mij ziet zitten. We praten even bij wat er met mij en wat er op de toren allemaal is gebeurd in al die tijd.
De ouders vliegen af en toe op of verplaatsen zich even. Niets spannends. Een buizerd mag niet te dichtbij komen en wordt vriendelijk verzocht weg te gaan. Een stel dat aan de picknicktafel zit meent een juveniel op de derde ring te spotten, maar ik kan dat zeker niet bevestigen en denk ondanks zorgvuldig scannen dat ze één van de misleidende plekken in het vizier hebben. Daar waar je denkt een valk te zien zitten, maar waar die valk zich een jaar en langer niet beweegt.
Dan denk ik dat ik links van de nestkast zelfs verder dan de stellage van de roostercam iets zie bewegen. De juuf die nog op het rooster zit reageert er voor mijn gevoel ook op, maar helaas zie ik (en alle anderen) de beweging niet opnieuw. Mijn voet begint alweer dikker te worden wanneer Gerrit opeens de juvie onder de bekisting van de binnencam ziet wapperen. De kleine die al die tijd voor pampus heeft gelegen is daar nu weg. Waar zou die tweede toch zijn?
Mijn voet zegt me dat het hoog tijd is om te gaan, mijn verstand zegt hetzelfde, maar het is zo moeilijk om mijn verstand nu te volgen. Met tegenzin geef ik aan mijn vrouw aan dat het genoeg is.
Ik zit net in de auto wanneer Gerrit naar ons toe komt gelopen: "de derde is er nu ook uit". "Mooi nieuws", maar ik stap niet meer uit, ik trek de wringende sandaal uit. Dat verlicht een beetje.
Wanneer ik wat later de voordeur open maak, bedank ik mijn vrouw, "je bent een schat".
