Op herhaling
De komende dagen / weken zal het Mortelen niet aan mij besteed zijn. Het hoogtepunt van het slechtvalkenseizoen zal ik helaas voor een groot deel moeten missen. En omdat ik mezelf daar erg om betreur ben ik vandaag, nu het nog even kan, maar liefst twee keer naar De Mortel gereden.
Een groot verhaal kan ik er niet van maken. Ten eerste omdat er niet zo heel veel te vertellen valt en ten tweede omdat de tijd me alweer ontbreekt om er veel over op te schrijven.
Het ochtend bezoek (van elf tot twaalf) is toch wel bijzonder, want het verblijf op het spottersveldje zal niet veel meer dan vijf minuten bedragen, maar daarna begint een voettocht die me zeker geen spijt zal opleveren.
Om één of andere reden besluit ik dus vrijwel meteen naar de achterkant te lopen. Bij het bruggetje ben ik even voorzichtig en tuur ik naar het einde van het bos waar we het ijsvogeltje met regelmatig zien. Dit keer ontbreekt het en ik stap met versnelde pas voorwaarts. En dan opeens raast er een blauw figuurtje over de Loop. Het ijsvogeltje zat er dus toch en ik heb het onbewust op doen schrikken. Ik zie hoe het ijsvogeltje de kronkels van de Loop volgt en in de verte verdwijnt. Verder gaat het, en opnieuw stop ik voorzichtig bij het betonblok vlakbij het wildpoortje aan de achterkant. Ik scan het veld en automatisch neem ik ook even de kale boom onder de loep. En terecht zo blijkt, want een juveniele valk zit in de boom. Mijn camera lijkt het te vertikken om scherp te stellen en daarmee verstrijkt kostbare tijd. Ik schiet een plaatje van de valk in de boom en meteen zie ik de rug iets inzakken. Dan gaan de vleugels wijd en nog net kan ik er één fotootje van maken en dan is de juvie verdwenen. Het verbaast me als de juvie van mij geschrokken kan zijn, want de afstand is behoorlijk.
Dan loop ik het veld op en bekijk de toren van de achterzijde en ik start mijn telling. Eentje op de betonnen rand, eentje op de antenne, twee op de tweede ring. Eentje op de lamp. "Da's vijf en dat is vermoedelijk incluis de valk uit de boom", constateer ik.
Maar dan klinkt er een schreeuw. Het lijkt het commando om in actie te komen, want ik zie opeens hoe de twee die naast elkaar zaten verdwenen zijn en het volgende ogenblik zie ik drie valken schreeuwend en krijsend achter me opdoemen. En van de andere kant naderen er nog twee. En dan zie ik in een ooghoek dat ook de valk van de lamp (PA?) vertrekt.
Binnen een minuut zie ik dan zes luchtdansende slechtvalken om elkaar heen cirkelen. Het is bijna niet bij te houden en mijn camera weet er uiteindelijk vier op één plaatje te zetten. Ondertussen staat Jan de jachtopziener bij me en ook hij geniet van het moois wat de valken even laten zien. Maar zoals het gaat met het versje van de tien kleine negertjes: ze komen per stuk en verdwijnen ook weer per stuk. Ik heb het idee dat ze ditmaal vooral aan de voorzijde (zichtbaar) zijn geland en dus wandel ik terug. In de verte nadert een bekende gestalte. Niet te lang, beetje stevig, pet op, statief met scope op de schouders. Het is Piet uit Lieshout, die mijn auto heeft zien staan en vermoedt dat de actie aan de achterkant is. Hij denkt dat een valk een prooi heeft laten vallen en hoewel ik dat niet kan rijmen met onze waarneming loop ik wel met hem terug. Ook Piet wacht bij het betonblok om eerst de boel te scannen voordat hij verder gaat. En terwijl hij tevergeefs zoekt naar juvie met prooi zie ik tussen een paar boompjes door hoe in de verte een bruine gestalte uit het bos komt. Het is een ree. Ik neem een aantal foto's en vertel ondertussen hoe de valk uit de boom verdween en hoe even later zes valken bij elkaar boven me aan het spelen waren. Ik maak daarbij wat wijdse bewegingen met mijn arm en kennelijk schrikt het reetje hiervan. Het snelt weg.
We checken nog even de achterkant van de toren en lopen dan terug. Iets voorbij het bruggetje zien we een bekende uit het bos komen met zijn hondje. Hij zwaait met zijn arm, maar we hebben niet de indruk dat dit aan ons gericht is. Dat is het echter wel. We wachten even en even later vertelt de man dat er een kalfje bij haar moeder ligt dood te gaan. Of ik even de eigenaar wil bellen. Ik doe dat maar krijg de voicemail. Ik spreek die in en zie dan dat het de hoogste tijd is om te vertrekken.
Wanneer ik wat later met Wisky aan het wandelen ben, gaat mijn telefoon. Het gaat over mijn berichtje. Ik leg uit dat ik de waarneming niet zelf heb gedaan, maar waar de man aangaf het kalf in nood gezien te hebben. De andere kant bedankt me voor het belletje en men zal gaan kijken wat er is.
Aan het eind van de middag kriebelt het nog steeds om even terug te gaan, nu kan het nog een keer. Het is maar de vraag of ik morgen nog even tijd heb. Dat is teveel voor me. Even later zit ik al in de auto.
Bij dit tweede (herhalings)bezoek zet ik mijn auto direct bij de toren neer en ik zet meteen koers naar de achterkant. Opnieuw verlaat ik voorzichtig het bos en bij het bruggetje zet ik mijn kijker aan mijn hoofd: bingo !!! Het is blauw en het vliegt naar het prikkeldraad: ijsvogeltje.
Wanneer dat na een paar fotootjes besluit niet langer te willen poseren, loop ik verder. Aan de achterkant valt helaas niet veel te beleven en dus ga ik terug. Ik steek de Loop via het bruggetje over en loop dan tussen de koeien door naar de poel.
Ik zie één valk op de tweede ring op de stellage zitten en een ander zit steeds te krijsen. Die zie ik niet. Ik wandel een stuk door het bos, schiet nog een plaatje van een grote bonte specht en kom dan vervolgens weer door het bos uit bij de scheiding tussen wei en veld. Ik loop naar HET boompje, waar ik een geelgorsje denk te zien wegvliegen. In het water, dat vrij laag staat en daardoor troebel is, zie ik de contouren van een grote vis. Verder is er niet veel te zien en dus loop ik terug dwars door de grazende koeien heen om zo weer naar het bruggetje te gaan en mijn auto op te zoeken.
