Er staat een auto in de berm bij het spottersveldje. Er is echter niemand te zien. Mijn blik glijdt al langs de toren omhoog. Geen valk te zien. Even sta ik te treuzelen: "naar de achterkant of gewoon geduld hebben?" Ik kies voor het laatste.
Een tijdlang bestaat de waarneming uitlsuitend uit een tweetal buizerds en een sperwer of havik. Verder is er één koolmeesje dat zich meldt op het voederplankje en dat is het dan. Vlindertjes, juffertjes en libellen vormen de enige uitzondering op een verder haast bewegingsloze start van mijn bezoekje. Dan stopt er een brommertje. De man komt even kijken en we buurten wat over de geschiedenis van de slechtvalken en over de eeuwige discussie of het ringen van vogels nu wel of niet iets toevoegt aan het leven van de vogels (de wetenschap dus buiten beschouwing latende).
Aan de overkant van de Snelle Loop knielt een tengere gestalte bij de plek waar ik gisteren veertjes van een roofvogel vond. Een fotocamera flitst. Ik vraag me af waarom een flits nodig is en wat nu precies het onderwerp van de foto is. Wat later zal ik daar nog achter komen.
Na een poos van nog steeds betrekkelijke rust komt de fotografe naar het spottersveldje. Ik herken haar van een andere ontmoeting van een jaar of langer terug. Met een Duits accent, maar uitstekend Nederlands sprekend legt de vrouw uit waar haar belangstelling naar uit ging aan de overkant van de Loop. Verrassend genoeg vertelt ze dat ze interesse heeft in alles wat maar "gans" te noemen is. Haar onderwerp was dus de nijlgans. Of er ook regelmatig grauwe ganzen te zien zijn? "Soms, maar toch maar vrij zelden", weet ik. De casarca wordt besproken en ik grijp de gelegenheid aan om mijn pas aangekochte boekje erbij te halen.
Andere "snelbezoekers" komen even het veldje op om te informeren naar de slechtvalken. Opmerkelijk veel mensen hebben weet van het lot van S2, maar hebben geen idee of er dit jaar een broedsel is geweest. De man op de brommer gaat ook weer verder en ik blijf samen met de Duitse achter. Een kleine roofvogel nadert de toren, zijn vorm lijkt wel op een valk, maar het is geen slechtvalk. De vogel verdwijnt ook weer. Geen enkele reactie op de toren. Of er op één van de "blinde" zijden zit weet ik nog steeds niet.
Terwijl ik met de bezoekster aan het keuvelen ben valt me opeens een heftig dwarrelend vlindertje op. Nou ja, klein! De vlinder is juist opvallend groot. Mijn camera gaat aan en ik hoop op een mooi zitmomentje van de vlinder. Die verdomd het om even te gaan zitten en dus neem ik op de gok een paar foto's. Ik heb er geen enkel vertrouwen in dat mijn pogingen slagen want wie wel eens een vliegende vlinder heeft proberen te fotograferen zal weten dat dit niet meevalt door de grillige vluchtbegingen (fladderen) van dee beestjes. Ondertussen pijnig ik mijn harsens om te bedenken welke soort deze prachtige vlinder heet te zijn. Het is lang geleden dat ik zulke ooit gezien heb. In mijn jeugd waren er in mijn beleving veel meer. Ik herinner me het spel dat ik met mijn oma zo vaak gespeeld heb als ik bij haar ging logeren. Toen onbewust heeft het wellicht geholpen om haar latere dementie wat uit te stellen. Het spel: natuurmemory. Ik herinner me het plaatje van deze zo bekende vlinder. Ik kom er maar niet op, maar ik weet nog dat de plaatjes genummerd waren en dat er een lijstje met de namen van alle dieren op de plaatjes was.
Wanneer ik de plaatjes terugkijk op de camera schrik ik. Een paar lijken er op het display buitengewoon geslaagd. Ik moet en zal weten welke het ook alweer is. (Waar heb ik dat spel nou toch gelaten, heb ik het nog wel?)
De vlinder wil maar niet gaan zitten en uiteindelijk verdwijnt hij in het bos. In mijn hoofd passeren alle vlindernamen die ik nog ken, maar de hersenkronkels gaan voorbij aan die ene soort.... "de humhumhum-vlinder, geen dagpauwoog, ahhhhh wat was nou die andere....".
Wat later zit ik alleen en dan opeens de actie rond de toren. De valk landt eerst op de betonnen rand naast de nestkast. Blijft daar niet lang en maakt weer een rondje, dat eindigt op de onderste vertakking (eigenlijk tweede) van de grote antenne. Vervolgens vliegt de valk nog eens op en gaat dan op de andere camera zitten, hupt daar weer vanaf en waggelt dan door tot de voet van de grote antenne. Ik hoop op een mooie vlucht en heb mijn camera op filmen staan. De beoogde prachtvlucht blijft uit. Ze, (daar ben ik wel zeker van) blijft ook daar maar even zitten en belandt uiteindelijk op de stellage op de derde ring. Ook PA (duidelijk kleiner) arriveert en gaat voordat ik kan reageren op de lamp in het verborgen noordwesten zitten.
Een sperwertje meldt zich en stiekem hoop ik op een herhaling van het boomvalkje (die moet dan wel van mijn vlinder afblijven, vind ik beslist).
Nog meer mensen komen even het spottersveldje opgelopen. Wanneer ik de plek waar de valk zit aanwijs worden de bezoekers enthousiast. Ook met goede ogen zullen ze niet veel meer dan een schim kunnen onderscheiden, maar de wetenschap dat het DE slechtvalk is, stemt mensen al tevreden. Met enige trots vertel ik over de vlinder en laat hem op het display zien. Helaas zijn het ook geen kenners. Ze bewonderen de foto wel, maar hebben niet het zogenaamde aha-erlebnis (om toevallige woordvermeldingen -ook gisteren- in combinatie met het bezoekje van de Duitse dame nog maar eens te versterken).
Een buizerd vliegt traag en hoog over de open vlakte naar de overkant van de Snelle Loop. Ik volg hem tot hij achter de bomen verdwijnt en merk dan op dat de valk op de stellage verdwenen is. Nog één keer speur ik in alle windrichtingen naar de verdwenen valk en stap dan in de auto. Ik denk te weten waar het spel ligt en zal dat als eerste gaan raadplegen.
"Koninginnepage", weet ik een kwartiertje later!
