Het is alweer bijna 14 dagen geleden dat ik bij de valken was. Nu ben ik getriggerd door een foto op de website van Els haar Wondere Wereld. Hoe droog is het spottersveldje. Ons trotse boompje dat het heilige spottersboompje van voorheen over enkele jaren moet doen vergeten heeft zwaar geleden, heel zwaar geleden. Een ander nog veel kleiner boompje dat wat verderop staat is nog groen. De heide op de veldje kleurt paars. "De pérse hei, dôr kom ik vandoan".
Ik ben gewapend met een watercan met 10 liter kraanwater en een opstapje. Het kraantje laat ik langzaam lopen, ik hoop dat het water dan wat in de grond kan dringen. Een laatste litertje zal ik sparen voor het andere boompje.
Een buizerd krijst voortdurend vanaf de overkant van de Loop. Ik speur maar vind hem niet. Op de toren zit een valk op de koektrommel. Wanneer de can leeg is, besluit ik even door het bos naar de Loop te wandelen. Twee weken geleden verbaasde ik me nog over de relatief hoge waterstand, ik ben benieuwd hoe het nu is. (De foto's van Els voorspellen niet veel goeds).
Wanneer ik mijn spullen in de auto heb gelegd wil ik op pad gaan, maar dan hoor ik het gekrijs van een slechtvalk. Het is een terugkeer, zo herken ik het geluid. En dat blijkt te kloppen. Nog voor ik mijn camera in stelling kan brengen zie ik hoe de valk op het rooster landt. De ander zit nog op dezelfde plek. Het duurt niet lang of de roostervalk hupt op en met een fraaie boog voor de andere langs verdwijnt de valk ergens achter de toren.
Ik ben nu vlakbij het bos. Het is er heerlijk koel, maar de droogte begint hier ook door te dringen. Besjes hangen verdroogd aan een boomtak. Ik ga snel verder en zie bij het bruggetje een ongelooflijk triest resultaat van de aanhoudende droogte. Zelfs bij het bruggetje (normaal een van de diepste delen van de Loop) staat het nagenoeg droog. Wanneer ik verder de Loop volg naar de achterzijde van de toren wordt dit alleen maar erger. Ik hoor nog kikkers plonsen en juffertjes en vlinders laten zich ook nog zien. Het winterkoninkje laat zich horen, maar vooralsnog niet zien. Bij het betonblok schrik ik pas echt. De opgeworpen dam is een droog voetpad geworden. Water is hier nauwelijks te zien. Ook verder langs de Loop zie het er treurig uit. Ik kijk even naar de toren en zie daar geen valk. Wandelaars aan de zuidelijke tak van de Loop schrikken een vijftal blauwe reigers op, met het nodige kabaal maken die zich uit de voeten.
Ik ga weer terug en probeer nog eventjes het winterkoninkje te vinden dat ik toch heel zeker hoorde. Na flink turen zie ik er twee bewegen in het struikgewas aan de andere kant wat ooit de Snelle Loop heette, maar die naam nu niet meer kan dragen. Eentje blijft lang genoeg zitten.
Op de hoek van het bos maak ik een plaatje van het scherpe kleurcontrast van het groene bij de Loop en de delen daar een tiental meters vandaan. Dan loop ik terug naar de auto. De valk op de koektrommel zit er nog. Ik gooi mijn frisdrank blikje in de bak en kijk nog eenmaal naar het boompje. "Zou je het nog redden?", vraag ik me mompelend af. "Misschien als ik vanavond nog een keertje terugga?"
