De warmst gemeten zomer ooit, voor velen een zegen, voor anderen een plaag. Wat heb ik me druk gemaakt over het wel en wee van dier en plant door de aanhoudende droogte. Afrikaanse beelden van een geheel drooggevallen riviertje met heftige scheuren op de bodem en dode vissen, ondanks de reddingsactie.
Na een weekje buikgriep vorige week wil ik nu weer een keer naar De Mortel. Het moet gewoon, ik heb het nodig.
Ik rij aan het veldje voorbij. Ik zie dat twee fietsers de tafel voor een picknickje aan het inrichten zijn en ik heb nu even niet de behoefte aan een praatje. Ik wil even de rust om stil te staan bij de uitvaart van mijn moeder, vandaag een jaar geleden. Terwijl ik mijn auto bij de toren parkeer, zie ik Piet zijn autootje naderen. Wanneer hij bij het veldje staat steek ik mijn arm even ter groet naar hem omhoog.
Dan stap ik het bos in. Aan het einde van het paadje kijk ik benieuwd naar de Loop, Er staat water in!!! Vreugde maakt dat droeve gedachten spoorslags verdwijnen. Best veel water ook.
Bij het bruggetje maak ik een voorlopige balans op. Dit is het diepste gedeeltje en er staat een behoorlijke plas water in, sterker nog: het loopt door en er zit beweging in. Het stroomt dus.
Zelfs het "illegaal" aangelegde subslootje bevat water. En bij de splitsing van de Loop zie ik in beide stroompjes water. Bij het dammetje hoor je het stromen. Wat een heerlijk gevoel is dit.
Ik ga gauw even naar de achterkant van de toren met mijn kijker. Zie ik een slechtvalk? Jawel hoor, er zit er eentje rustig de veren te poetsen in de hoge antenne. Ik heb bij mijn aankomst niet kunnen zien of er aan de voorkant ook eentje zat, maar daar kom ik nog wel achter. Ik loop terug naar het bruggetje en steek dat over. Ook in de kleine paddenpoel staat weer wat water en verderop in de grote poel (die niet helemaal drooggevallen was), staat weer wat meer water. Ik loop heel even het bos in, maar besluit dan terug te keren en even bij Piet op de buurt te gaan.
Een jongeman laat zijn hondje uit. We maken even een praatje en de jongen luistert toe hoe ik vertel over een heel verkorte geschiedenis van de slechtvalken. Hij stelt een paar vragen en besluit dan dat het hondje moe genoeg is voor de terugreis. Ik loop wat achter hem aan. Met een knal laat ie het poortje tegen de paal vallen. Het valt me nu pas op hoe hard dit gaat. Veel harder dan normaal. Dan kijk ik naar het poortje en zie ik dat dit een heel nieuw poortje is. Breder dan het vorige dat nog maar net bleef hangen, Tevreden open ik het en loop ik erdoor. Even een plaatje maken (tegenlicht, dus eigenlijk beter van de andere kant genomen).
Bij de toren zit een roodborstje dat even voor me poseert. Dan stap ik in mijn auto en rij ik naar Piet toe. Even een praatje en ondertussen een blik naar de toren. Eén valk op de antenne en ëén valk op de koektrommel, dat is twee. "Daarnet waren het er even drie", meldt Piet. "Toen jij daar met die jongen stond te praten".
Het berkenboompje op het veldje ziet er nog steeds erg verdroogd uit, maar mogelijk zit er toch nog leven in. Ik hoop het en ook Piet heeft de hoop nog niet opgegeven.
Het is alweer de hoogste tijd voor de eikes. Niet die van de slechtvalken, maar voor de eitjes die ik traditiegetrouw al jaren op vrijdagmiddag bak.
Onderweg bedenk ik hoe vaak een tripje naar de toren me al uit een dalletje heeft getild. Vandaag in elk geval alweer een keer...
