Het songfestivalliedje van Teach In schiet door mijn hoofd wanneer ik mijn auto na heel lange tijd weer eens in de berm parkeer bij het zo bekende spottersveldje van De Mortel.
Mijn eerste blik gaat direct naar het berkenboompje dat zo geleden heeft onder de enorme zomerdroogte. Het staat er nog en een voorzichtige verbuiging van een takje maakt niet dat het takje afknapt. Zit er dan toch nog leven in het boompje. Is mijn zomerse reddingsactie dan toch niet voor niets geweest?
Er is nooit zo heel veel nodig om mij uit een droef gemoed te halen. Toch is er heel wat gebeurd afgelopen weken. Afgelopen zaterdag hebben we de uitvaart van mijn schoonvader gehad. Voorwaar geen licht droefenisje, vooral niet voor mijn vrouw. En zeker ook niet voor mijn zoon, die zijn opa zoveel trots bezorgde toen hij in zijn opa's voetspoor trad en zich bij de luchtmacht aanmeldde. Zijn laatste groet ontroerde mij nog het meest. Strak in het uniform, in de houding, groet!!! Pfff, heftig.
Vandaag een andere niet fijne tijding: Wisky's moeder is door haar baasje in laten slapen. Een tumor in de keel werd de lieve labrador teveel. Wisky komt uit haar eerste nestje. Gelukkig begrijpt onze hond hier niets van. Hij was weer vrolijk als altijd toen ik hem vanmiddag uitliet.
Aldus mijmerend loop ik langs de Hemelsbleekweg naar de toren, nadat ik eerst een poosje tevergeefs een buizerd probeer te spotten die ik van erg dichtbij kan horen. Een fel, laagstaand zonnetje komt net over de boomtoppen in mijn toeter schijnen. Laag over de grond is het heiïg. En op de toren? Niks, nakkes, nada. Op de hoek bij de toren trekt een groene takkenbos mijn aandacht. Althans het lijkt misschien wel een takkenbos maar het zijn de dikke kabels die een spoedige aansluiting op het glasvezelnet verraden. Hoera!
Ik wandel verder tot ik bij de Loop sta. Er staat weer veel water in. Bij het bruggetje zijn de schuin aflopende stenen niet eens meer te zien. In de Loop zijn alle takken en rietvelden weggehaald. Het stroompje lijkt nu op een heus stromend riviertje en dat is precies wat de Snelle Loop ook is: een riviertje.
Met het herfstzonnetje in beeld is het herfstplaatje compleet. Hoe mooi is het ook om de Loop weer twee richtingen in te zien stromen bij het betonblok. Ik hoor en zie hoe baasjes hun twee herders terugfluiten. Ik vraag me af hoe zij in dit gebied zijn gekomen zonder een paaltje met een bord met de spelregels voor honden in het gebied te hebben gezien.
Wanneer zij dichterbij komen, zal ik het hun vragen. Maar wanneer de honden even later al over het bruggetje zijn gegaan, besluiten de baasjes omrechtsomkeert te maken. (Zien zij me nu ook al weer voor boswachter aan? Het zal niet de eerste keer zijn).
Maar eerst nog de constatering dat ook aan de achterkant van de toren geen slechtvalk te bekennen is. Even verschijnt er een bedenkelijke grijns op mijn gezicht, maar dan denk ik terug aan al die andere keren dat ik de valken een poosje miste, waarna ze altijd wel weer opdoken. Dat zal ook nu weer zo zijn, zo stel ik vast.
Wanneer ik terug ben bij het spottersveldje valt me op hoe donker het eigenlijk al aan het worden is. Het is nog maar amper vier uur geweest. Ik stap in mijn auto en ga terug naar huis. Het was toch even lekker om er weer eens te zijn geweest.
Misschien dat ik een dezer dagen toch maar eens ga beginnen met het inrichten van 2019 op mijn site. Maar dit verhaaltje, dit wordt toch weer toegevoegd aan de maand juni, de rest van dit jaar zal nooit een eigen maand krijgen, daarvoor was dit valkenseizoen veel te iel.
