"Er is regen gevallen", de kop insinueert dat dit een bijzonderheid is. Nou, dat is het ook. In heel het land was het erg droog en eigenlijk is heel juli en het eerste deel van augustus één hittegolf geweest. Wanneer het regende, dan ging dat voorbij aan zuidoost brabant, en als er dan nog een emmertje over was, dan viel dat over een te groot gebied verspreid waardoor het nog niks was.
Met enkele jerrycans kraanwater heb ik een poging gedaan om het berkje en eikje op het spottersveld te redden. Een druppel op de gloeiende plaat? Tuurlijk, maar alles is beter dan toekijken en niks doen.
Dat brengt me bij het derde thema van vandaag. Ik wil niet alleen naar De Mortel om te zien hoe het met de valk(en) gaat en hoe het met de Snelle Loop is gesteld, maar ik heb mezelf weer eens bezadeld met een onmogelijke missie. Zocht ik al eens tevergeefs naar Ma en jaren later ook Pa slechtvalk, dit keer trek ik me het lot aan van een Berner Sennen teefje dat als vanaf de vijfde vermst is. In paniek losgerukt door een hete lucht ballon en voor het laatst in Gemert gespot. Door stom toeval kwam ik het baasje van de hond vanmorgen tijdens mijn wandeling met Wisky tegen. Of ik een loslopende Berner Sennen teefje had zien lopen?
Ik kende het verhaal van dit hondje door een door mijn vrouw gedeeld facebook bericht. Ik kan me zo inleven in de wanhoop van deze mevrouw en besluit het bericht ook te delen. Maar wie mij kent weet dat dit niet genoeg is. Ik ga op zoek, aan kansberekeningen doe ik maar even niet.
Onderweg ervaar ik hoe latig het is om de omgeving te scannen en toch op de weg te letten. De hond zal immers niet per definitie de wegen en paden volgen, maar kan ook door velden trekken. Na vijf dagen zal de hond zeker dorst hebben, dat neem ik mee in mijn speurtocht.
Bij de toren zit een valk op de koektrommel, de ander zie ik niet. De boompjes staan er nog wat troosteloos bij, al is het eikje zeker nog goed in het blad en de omgekrulde blaadjes hebben zich hersteld. Het berkje staat er troostelozer bij. Ik weet niet of hier nog wat te redden valt.
Ik kijk over de velden, het weiland, de bosranden. Geen Berner Senner. Ik ga op pad en ga langs de toren linksaf het bekende bospaadje in. Ik zie dat ook links van het bruggetje nu weer wat water staat en ook het bospad is nog wat modderig. Het ruikt wat apart. De geur van een beregend bos en de stank van een droge sloot mengen met elkaar. Rechts van het bruggetje lijkt de poel ook wat toegenomen en een stukje verder door zijn de diepe brokkelige moddersporen alweer wat dicht. Nog wat verder door is dat nog niet het geval. Verder gaat de wandeling. Ook voor de dam bij het bankje met het betonblok staat een plasje water. Maar de dam zelf is zo droog als maar kan. Voorbij het slingerpoortje gaat het. Een blik op de toren. Geen tweede slechtvalk. Alweer niet. Moet ik me zorgen maken? Ik besluit van niet en loop terug naar het bruggetje. Ik vraag me af of de grote poel ook droog staat. Dat blijkt niet het geval. Groene slierten in het grootste deel van het water laten over de kwaliteit van dit water weinig vragen open.
Ik loop nu ook even naar de zandhoop. Ook daar staat zowel links als rechts van de dam een plas water. Het valt me op dat er een duidelijk hoogteverschil is. Rechts staat het aanzienlijk hoger dan links. Dat is de werking van een vistrap. Ik steek de volledig droge dam over en loop naar het houten hek bij de toren. Ik klim er overheen en zie hoe een werker een bord "werkzaamheden" op het pad zet. De valk op de koektrommel kijkt omlaag. Bij het spottersveld giet ik nog even de meegebrachte jerrycan leeg bij de beide boompjes, maak ik nog een kiekje van het gele gras en de koeien die aan de overkant de (groene) wei weer in mogen.
Onderweg terug speur ik over de velden, geen Berner Senner te zien.
