Ik heb mezelf plechtig beloofd geen juli-maand aan te maken in dit als verloren betitelde seizoen. Er komt ook geen verhaal, want waar moet ik over berichten?
Maar dan is het de 7e juli en weet ik dat een Morteldag gepland staat. Het kriebelt, ik weet dat ze op me rekenen. Er zijn meer redenen om niet te gaan dan die ene om toch wel te gaan. Een uurtje is het maximum, hooguit twee.
Wanneer ik laat, dat wel, de HB-weg in ga, zie ik tot mijn verbazing geen enkele auto in de berm staan. Het is tegen twaalf uur. Ik kan we voorstellen dat de groep met zijn allen ergens een verkoeling is gaan kopen want het is warm, erg warm en het veldje biedt geen beschutting.
Een beetje cynisch maak een plaatje van het lege veldje waar alleen mijn flesje water met koelkraag op een bankje staat. Natuurlijk gaat het op Twitter. Met een grijns op mijn gezicht draai ik me naar de toren. Daar zit de valk op de koektrommel. Verder is er niets te zien en besluit ik zoveel mogelijk gebruik makend van de schaduwen van de boompjes bij het (droge) slootje naar het bos naast de toren te wandelen. In het bos is het verrassend koel. Ik neem daar al het besluit niet over het bruggetje te gaan, want het veld aan gene zijde van De Loop (in het nog zuidelijker gelegen Bakel) is zo mogelijk nog warmer dan aan deze zijde. Het verrast me toch hoe hoog het water in de Loop nu toch nog staat.
Een schooltje visjes schiet snel door het water. Daar waar de zon tussen de bomen het water bereikt kan ik ze even zien wegschieten om vervolgens in de volgende schaduwplek onzichtbaar te worden. Ik loop verder en stop even om het driftig kwinkelerende winterkoninkje te zoeken. Ik moet er om lachen dat het beestje zich zo weet te verschuilen dat ik geen schijn van kans maak om het te vinden.
Ik loop maar gauw verder. Het slootje dat bij de Loop uitkomt is bijna opgedroogd. Verder gaat het. Bij het slingerpoortje hoor ik een buizerd die ergens in het bos verderop rechts moet zitten. Na enig speuren en vertrouwend op mijn gehoor weet ik hem te vinden op de linkse van twee bij elkaar staande berkjes. Ik heb wat met de instellingen van mijn camera geklooid waardoor het scherpstellen niet heel erg goed lukt. Ik geef mezelf niet de tijd om de instellingen goed te zetten want voordat ik dat voor elkaar heb zal de buizerd wel vertrokken zijn. Ik knip wat en ervaar dan de warmte op dit open veld. Op de toren is aan deze kant geen valk te zien en dus keer ik terug. Het bruggetje laat ik rechts liggen en rustig ga ik verder om weer het bos naar de toren in te gaan. Dan hoor ik mijn naam. Een beetje verbaasd werp ik een onderzoekende blik naar het stel dat met een prachtige retriever op het hete (Bakelse) veld naar me toe komt. Even filtst de vraag door me heen wie dit toch ook alweer zijn. Het is de andere, andere Mieke, met haar man Pieter, aahhh daar valt het kwartje.
We kuieren naar het spottersveldje waar ondertussen ijverig aan een parasolpark wordt gewerkt. Mijn auto lijkt broertjes en zusjes gekregen te hebben en staat nu midden in een mooi rijtje. ..... Even naar de bel, een met ongeduld verwacht pakje wordt bezorgd... (Bij sommige Mortelgangers zal nu ook een belletje klinken, haha)
Begroetingen volgen, ik ben niet het type dat naar iedereen toestormt, maar de begroetingen zijn toch altijd wel leuk. Maar vooral om iedereen weer eens te zien. Van de valken hoeven we niet heel veel actie te verwachten met dit weer. Toch zien we ook de tweede valk even vliegen en ze gaan er zelfs even met zijn tweetjes vandoor. Een hele poos later zien we opeens weer een valk op de koektrommel.
De tijd vliegt weer voorbij en ik wil persé thuis zijn wanneer het verwachte pakje bezorgd wordt. Afgeven bij de buren die op het punt staat een weekendje weg te gaan zie ik niet zitten. Natuurlijk loopt het toch weer uit, maar... ik ben op tijd om het pakje te ontvangen.
Ben je nu heel erg benieuwd geworden wat er in het pakje zit? *
* Haha, allemaal spul voor het onderhoud aan mijn vinyl-verzameling. Maar je moest toch even door mijn prentjes heen om dit te kunnen lezen :)
