Gisteren heb ik een paar uurtjes eerder vrij genomen omdat ik het niet langer kon verdragen om zoveel van de mooiste tijd van het slechtvalkenseizoen te moeten missen. Ik werd direct beloond met een tafereel waarbij een jonge slechtvalk tot twee keer toe een aanval leek te doen op de zandhoop. Ik zocht daar niets anders achter, maar dat verhaal krijgt in het verhaal van vandaag nog een staartje. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Vandaag heb ik een vrije dag, deze zal onderbroken worden door een afspraak met de accountant om elf uur, maar daardoor heb ik ook zo maar de kans om twee keer te gaan. Zo is het plan.
De eerste aankomst vandaag, het zullen er drie worden, is iets na kwart over acht. De juveniel zie ik direct zitten op de kast die voor het ene raam onder de onderste ring is gemonteerd. Het lijkt wel een luchtafvoer of iets dergelijks te zijn. En omdat de traditionele vaste plekjes geen vaste plekjes meer zijn, kon het wel eens een favoriet stekje van één van de jonkies blijken te zijn. Ik heb namelijk het idee dat het steeds dezelfde is die daar bovenop zit.
Verder zie ik via mijn telefoon nog een valk (volwassen) in de nestkast zitten en daar houdt het mee op. Ik besluit dus maar een wandeling in te zetten. Het eerste gevleugelde dier dat ik tegenkom is een waterhoentje. Het staat in het water nabij het bruggetje en maakt wel wat herrie, maar is kennelijk niet van plan om voor me te vluchten. Verderop zie ik er vanwege het geluid dat ze maken nog twee in het water. En omdat ik iets verder door kijk, zie ik hoe helemaal in de verte tegen de bosrand aan een ree staat. En hoewel ik echt heel ver weg sta, is mijn eerste beweging kennelijk genoeg om het beest tot bewegen aan te zetten. Het verdwijnt rustig in het bos. Het is het begin van een ommetje dat me een uur later weer op dezelfde plek terugbrengt. Opmerkelijk genoeg zie ik niet veel vogels, en vooral valt het me op dat de spechten kennelijk allemaal van huis zijn. En zelfs het aantal kraaien is miniem. Het gaat een warme dag worden en vaak zien we dan dat de vogels zich diep in het bos terugtrekken. Maar dat de spechten zich niet eens laten horen is toch opmerkelijk.
Nadat ik mezelf heb vergewist dat er geen valken aan de achterkant zichtbaar zijn, loop ik terug naar De Loop en ga ik door naar het bruggetje dat ik oversteek om mijn tocht langs de bosrand verder te vervolgen. Telkens draai ik me even naar de toren om te kijken of daar iets bijzonders gebeurt. Noppes dus. Om zeker te gaan dat de valk op de bak voor het raam er nog steeds zit, moet ik door naar het acht uur boompje. En vanuit die plek zie ik dat er een valk op het rooster zit en dat de ander inderdaad nog steeds op dezelfde plaats zit. Ik zie een wat vreemde nogal rechte lijn in het water voor me en kijk eens goed. De rechte lijn blijkt te eindigen in een staartvin. Het is een flinke vis die stil voor me in het water ligt en pas wanneer ik nog een stapje dichterbij kom iets beweegt. Mooi voor het plaatje. Maar ik ga verder. Ik loop langs het prikkeldraad tussen wei en veld terug naar het bos. Steek dat over en bijna aan het eind grijp ik voorzichtig naar mijn camera. Die zal ik alvast in de aanslag gaan houden. Maar ik blijk al te laat. Een stukje voor me uit rent een ree weg. Ik ben te laat om het plaatje te maken. Maar weer een heel stuk verder zie ik er nog een staan. Dit is een reebokje, dat wel naar me kijkt, maar de afstand kennelijk veilig genoeg inschat. Dan hoor ik een valk in de buurt van de toren en snel ik terug over hetzelfde koeienpaadje als vanwaar ik kwam. Ik kan de aanleiding tot de herrie niet ontdekken en besluit zo dicht mogelijk langs de oever van de Loop terug te keren. Hier en daar zakt mijn schoen wat verder weg dan de bedoeling is. Uiteindelijk sta ik dan toch weer op het spottersveldje te wachten wat er komen gaat. De klok tikt door en juist wanneer ik de actie nog een kwartier de kans geef (mijn afspraakmoment nadert) zie ik opeens een hele tros duiven boven me. En de reactie vanaf de toren is er onmiddelijk. Het moet een volwassen valk zijn die de aanval inzet. De duiven stuiven alle kanten op, maar ondertussen komen ook van diverse kanten valken aangevlogen. Een duif raakt geisoleerd. Een van de valken duikt. Ik denk te zien dat ie mist, (maar de foto wijst anders uit) de valk verdwijnt achter de bomen naast me. Een tweede valk draait terug naar de toren. De valk op de kast voor het raam zit nog altijd onbewogen op zijn plek. Twee andere valken keren terug., maar bedenken zich dan en beginnen met elkaar te spelen. En dat doen ze precies boven me. Ondertussen komt Gerrit aan en die ziet hoe ik opeens een rare beweging maak. In de "heat of the game" ben ik even vergeten dat ik op de tafel zit en niet op de zitplank. Omdat de valken precies boven me vliegen ga ik zo ver achterover hangen dat ik weldra de rand van de tafel als steun in de rug zal voelen..... maar.... die zit er niet. Net op tijd weet ik mijn evenwicht te herstellen anders zou ik zou achterover van de tafel gedonderd zijn.
Gerrit lacht, hij heeft mijn bijna duikeling gezien. Ik praat hem heel even bij en vertel dan dat ik moet gaan. Of ik nog terugkom? Haha, die kans is aanwezig :)
Bij de accountant ben ik gelukkig sneller klaar dan gedacht en dus kan ik nog mooi even voor de lunch terug naar De Mortel. Wanneer ik uit de auto stap zie ik al dat er actie boven het bos is. De spotters turen over me heen en aan het klikken van de camera van Gerrit te zien is het de moeite waard. Ik blijk een volgende prooi-overdracht op secondes gemist te hebben. Maar ik zie nog wel hoe de prooi naar de toren wordt gebracht.
Wij spotters zijn egoïstisch genoeg om te hopen dat prooien voor ons in het veld gedropt worden. Elke moeizaam geslaagde poging van een juuf om de prooi op een ring te droppen wordt door ons spotters als "helaas" betiteld.
Het schoonvliegen is begonnen. Behalve het tikkertje spelen zien we dat de valken ook precies naast elkaar proberen te vliegen. Het zal alles te maken hebben met oefenen voor de prooioverdrachten, die overigens al heel erg goed verlopen.
Wanneer de rust terugkeert zijn het twee buizerds die het schoonvliegen ook even uitproberen. En dat kunnen ze!
Een van de juveniele valken is op de bovenste ring op het hek gaan zitten aan de rechterzijde. Het moment dat deze juuf opspringt om te gaan vliegen leg ik door toeval vast. het is het startsein voor de volgende prooiaanvoer van de dag: en nu heb ik de overdracht wel in beeld. En sterker nog, weer klikt mijn camera op het ultieme moment. Ditmaal hopen we dat de buit wel bij ons in de buurt gaat vallen. Maar het is ijdele hoop, de juuf kan de buit niet houden, maar weet er toch mee over het bos voor ons te komen en dus zal de prooi ergens daar worden opgepeuzeld.
Ondertussen is ook Piet aangekomen. Hij merkt op dat ie het idee heeft dat de valken van iets op de zandhoop bang zijn. Er ligt iets zwarts met wat roods eraan meent hij. Ik heb inderdaad iets zwarts gezien, maar ik heb dat als een stuk prooi aangezien. Het zou echter wel die rare aanvallen van gisteren kunnen verklaren, want Piet heeft dit gisteren ontdekt. Hij neemt een tangetje in de hand om het "ding" aan te kunnen pakken en loopt naar de zandhoop. Even later komt hij triomfantelijk terug met een.... zwart met rode sok.
Een sperwertje trekt Piet zijn (en dus ook onze) aandacht. En net voordat ik opnieuw wil vertrekken wijst Piet naar een vogel die in een grillig patroon langs de bosrand links van ons raast. "Boomvalk?" Ik ga in de beweging mee en slaag er in om de vogel te kieken: "boomvalk!" Waar de boomvalk in de boom gaat zitten levert hilarisch commentaar op: "op die tak met die groene blaadjes, geloof ik". Het is serieus bedoeld, omdat Piet wijst naar een tak naast eentje zonder blaadjes. Uiteindelijk blijkt de boomvalk niet te vinden, maar ik ben al tevreden met de oogst van de twee bezoekjes. "Of er een derde volgt?" "Ik acht het zeker niet uitgesloten!"
Nadat ik een boterhammetje gegeten heb en de hond heb voorzien van nieuw water en ook een boterhammetje met leverpastei, gaan we even een blokje lopen. Wisky heeft het warm en dus hoeft de wandeling niet erg lang te duren.
Toch is het bijna half drie wanneer ik opnieuw stop in de bekende berm bij het bekende veldje. Piet staat klaar om te vertrekken. Hij wijst naar de zandhoop waar ik al meende iets te zien zitten. Het is een juveniele slechtvalk. De eerste plaatjes maak ik met nog één voet in de auto. Ik moet mijn kijker nog pakken. Ik geniet met volle teugen. Dit zijn de supermomentjes van het jaar. Het knopje schuift op filmen, natuurlijk, dit moet op film. Piet vertrekt en ik blijf uiteraard nog. De valk is volop aan het eten en ik loop langzaam verder naar de toren. Fietsers, brommers, auto's, ze passeren me en beseffen niet wat een gouden momentjes daar te zien zijn op die zandhoop. Dan opeens vliegt de valk op. Hij vliegt richting spottersveldje en even slaat mijn hart over. Hij zal toch niet in de boom van toen gaan zitten? Maar dan zie ik hoe de valk hoog over me heen terugkeert naar de toren.
Ik besluit nog even naar de poel te lopen om daar op het bankje te gaan zitten. Wanneer ik de kromme planken zie, schiet ik in de lach: je moet een bijzonder kont hebben om daar fatsoenlijk op te kunnen gaan zitten. De middelste plank lijkt nog veel krommer dan voorheen. In de poel zie ik dan het schildje met het koppie drijven. Eén schildpad zit er dus nog altijd.
Verwachten doe ik het allang niet meer na alle prooiaanvoer van vandaag, maar dan is daar toch opeens weer een volwassen valk met een duif die over me heen naar de toren vliegt. Haha, deze is niet ter overdracht, zo lijkt het want het aanstormende jonkie krijgt nul op request. "Afblijven die is voor mij", zo lijkt het. De twee valken landen op de onderste ring en meteen wordt aan de pluk begonnen. De ander kijkt hongerig toe. En ik? Ik heb voor vandaag genoeg gezien :)
