vr 26 juni, 09:00u - 12:30u
Ik zit in een enorme tweestrijd. Met nog een berg werk te verzetten en in de wetenschap dat er op mijn werk iemand zich uit de naad zit te werken voor mij, (nou ja, voor de klus waar we allebei verantwoordelijk voor zijn) is er die enorme drang om even tot rust te komen. Overuren heb ik al ongezond veel gemaakt deze week, dus vindt Kuiko dat het toch wel even kan.... Dan wijst de online-verbinding met de zaak uit dat er nog niets voor me klaar staat. "Jippie, een uurtje of wat vrij!"
Bij de toren valt niet veel te melden. Helemaal aan de achterzijde staat een jonge reiger in de Snelle Loop en een paar mini-kikkertjes zoeken hun weg terug naar het water. Op de GSM-antenne aan de noordzijde zit zowaar een valk. "Da's allemaal niks", dus ga ik weer retour spottersveldje. (Een hoeraatje voor deze beslissing)....
Op de toren blijkt een juveniel op de "hark" tussen de eerste en tweede ring te zitten. Ik wil hem op de foto zetten wanneer hij zich ineens uit de voeten maakt. In de gauwigheid zie ik een vluchtende duif met een fel duikende valk erachteraan. In het bos links naast de toren (voorbij de Loop) verdwijnen de twee en meteen duikt de slechtvalk weer op. Ik twijfel of hij me nu tegemoet komt of juist achter het bos verdwijnt, maar dan ineens zie ik hem vlak over de eendenpoel vliegen. Mijn adrenalinegehalte schiet omhoog. "Zie ik het nu goed?" Snel maak ik een paar foto's en dan bedenk ik hoe uniek het voor mij is wanneer ik dit op film zou kunnen vastleggen. Maar de verrassing stopt niet, want ook een tweede en derde juveniel duiken boben de poel op. Achter me stopt een auto en zonder om te kijken gebaar ik met mijn arm om toch vooral snel te komen kijken. Ik heb er geen idee van wie het is, maar het is ongewijfeld een geinteresseerde. Ik zie nog net hoe een van de jonkies in het bos landt wanneer de man naast me staat. Nu kan ik toch niet anders dan even op te kijken. Het is Paul Beenen van Alticom. Ik vertel hem wat er gaande is maar de valken ben ik kwijt.
Paul vertelt dat er vandaag even op de toren gewerkt moet worden. Het stond al eerder op de planning, maar dat werd uitgesteld vanwege het broedseizoen. "Nu kan het wel", zegt Paul half vragend. Hij gaat naar de toren en weer stopt er een auto. Het is Gerrit112. Hij gaat op zijn stekje aan de overkant zitten en ik ga met hem mee. Ik vertel over de valken die op dertig centimeter van de grond vlogen. Voorzichtig lopen we door het klappoortje. Maar we vinden geen spoor van de valken. Maar niet voor lang. S2 maakt zich boos over de indringers op de toren en gilt en krijst haar rondjes om de toren. Met dit prachtige zomerse licht moet dat wel mooie plaatjes opleveren. Maar hier stopt het niet. Valken komen van alle kanten aangevlogen en maken er (ook nadat de werkers alweer vertrokken zijn) een vliegfestijn van waar je van staat te smullen. Het lijkt af en toe wel op formatievliegen. Gerrit en ik tellen hardop: 1, 2, 3, 4, 5. En daar is nummer 6! Mijn camera knipt en filmt. Jammer genoeg lukt het niet om ze allemaal op een plaatje te krijgen. Het duurt maar voort en soms laat ik mijn camera hangen en tuur ik met het blote oog naar dit sublieme schouwspel.
"Ze zijn wel heel actief", opper ik tegen Gerrit. Gerrit is het volkomen met me eens. De tijd vliegt voorbij en mijn geweten stond me een uitstapje tot elf uur wel toe. "Maar ook niet langer", roep ik dapper tegen Gerrit en ik ga op pad. Op het veldje is een nieuwkomer. Ik herken de man niet en besluit heel even naar hem toe te lopen. "Ze zijn actief", roep ik hem tegemoet. "Jij bent Kuiko?" Mijn interne geheugen schroeft zijn Megahertzjes op. "Ken ik deze man?" De man kent al mijn verhalen, soms nog tot in detail: wilde peultjes, treiende deufkes, en al die anekdotes die de afgelopen jaartjes de revue hebben gepasseerd. De man komt uit Delft en heeft in de buurt een weekje een vakantiehuisje geboekt. De week is nu voorbij en de man (branchegenoot) heeft dagelijks even op het veldje gezeten. Eén vogeltje heeft hij nog gemist: het geelgorsje. Terwijl hij het zegt, meen ik er al een te horen. Even is het stil en dan vangt mijn gehoor het onmiskenbare melodietje op. "Daar zit ie ergens", wijs ik naar de overkant van de Loop. "Op het tweede paaltje", wijst de man. Je kunt de paaltjes op zoveel manieren tellen als je wilt, maar het is niet het tweede paaltje, maar het is me duidelijk dat we het vogeltje allebei zien zitten. Ik moet er wel mee lachen, "u wenst wij draaien", was dat niet zo'n gevleugelde uitspraak van Joost den Draaier op de radio ten tijde van Hilversum 1, 2 en 3? Lang kan het gorsje onze aandacht echter niet vasthouden, ook niet nadat hij gezelschap krijgt van twee spreeuwen. De valken vragen weer om aandacht. Weer laten ze zich in fraaie vluchten en formaties waarnemen. "Schitterende dag", herhaal ik nog maar eens.
Een bekende van de voetbalclub rijdt met zijn scooter het veldje op. "Wa'zzda allemol? Elftalfoto's aan het maken?" De opmerking past bij de man die al jaren zijn leven wijdt aan het vaandelteam van mijn club. Even proef ik weer de smaak van de talloze zelfgemaakte, koude gehaktballetjes die de man in de spelersbus bij uitwedstrijden uitdeelde. Nostalgie! De scooter draait weer van het veldje vandaan. Mijn klokje wijst alweer bijna half een aan.....
