Volgens buienradar zal het tot half één zeker droog zijn. De buien van nu zullen net voorbijtrekken aan het grondgebied van Gemert-Bakel. Tegenwoordig heb ik niet veel meer op met dit soort voorspellingen en ga ik veel meer af op mijn gevoel. Mijn gevoel zegt dat het voorlopig niet gaat regenen. Er is weliswaar een wat grauw wolkendek, maar ik vertrouw erop dat het droog blijft.
Wanneer ik de HB-weg insla zie ik de onderkant van de toren in een grijze waas gehuld. Er beetje tot mijn teleurstelling opnieuw geen enkele auto bij het spottersveldje. Ik mis het gekeuvel met de frequente en minder frequente bezoekers een beetje. Het is zo verdomd stil rond de valken van De Mortel. (Geen wonder ook, er is nu eenmaal niks aan jonkies te zien dit jaar).
Op het laatste stukje wordt mijn autoruit nat. "Is er iemand aan het sproeien?", vraag ik me af. Het zit totaal niet in mijn systeem om ook maar even aan een bui te denken, maar gaandeweg dringt het toch tot me door dat het gewoon regent. Een blouse en pet moeten me beschermen tegen de nattigheid, maar kijker en camera hebben daar niet voldoende aan. "Moet het nu echt?", het wil maar niet tot me doordringen dat het gewoon Hollands weer is en dat het dus gewoon kan regenen.
Achter in de auto ligt altijd een oud windjackje. Met tegenzin haal ik het voor de dag. Ik baal als ik aan de zweterigheid denk die dit jasje zal gaan veroorzaken. Een blik op de toren: valk op tweede vertakking grote antenne, andere valk op lamp (voor de afwisseling nu eens links).
Ik kijk zoals gewoonlijk wat rond, inspecteer het veldje en kijk dan weer naar de toren. Antenne is leeg! De valk ik ongezien vertrokken. Wat later zit de grote valk op de linkerlamp er ook niet meer, maar die zit nu op de rechterlamp. De ander vliegt om de toren en landt aan de achterkant. Dit bevalt me wel. de valken zijn wat onrustig en alert. Dit kan duiden op honger en dus op een kans om prooivluchten te zien.
De regenbuien zijn afwisselend wat sterker en dan weer wat minder. Het jack blijft aan, maar de kijker en camera mogen steeds vaker uit hun beschutting. Volgens mij is het PA die opeens terugkeert. Ik zien hem nog net de laatste metertjes maken voordat hij op de stellage landt. Dan opeens de aanzet, de valk op de lamp heeft duidelijk iets in de smiezen en raast met grote snelheid in de richting waar vorige week de vliegers opstegen. Snel maak ik het plaatje. Dan kijk ik over mijn camera heen en zie de duik omlaag. Een zwerm vogels snelt alle kanten op. De paniek is groot. Ik denk dat het spreeuwen zijn. De valk komt uit de menigte omhoog en draait weer richting de toren. Truuk mislukt. (Ik ben er niet ontevreden mee, want dit verhoogt mijn kansen om nog meer prooivluchten te zien.)
De valk landt aan de achterkant en de ander zit nog steeds op zijn stekje op de stellage op de derde ring. Ik besluit nu de wandeling naar de overkant van de Loop te maken. Het zal niet goed zijn voor mijn schoenen verwacht ik, want niet de bui van vanmorgen, maar die van vannacht zullen het veld en paadje drassig hebben gemaakt. Dat blijkt inderdaad het geval. Ik laat me er niet door weerhouden en buk af en toe om onder de laaghangende takken te kruipen.
Even later sta ik aan de overkant van de Loop. Ik tuur omhoog en weet dan zeker dat het PA is die op de stellage zit en het vrouwtje dat op de lamp aan de achterkant zit. Ik kijk het een poosje af, maar de valken lijken niet van plan om snel nog iets te laten zien. Ik besluit een stukje door te wandelen naar de plek waar dit veld grenst aan het weiland van de boer. Het is alweer droog en ik voel hoe het jasje begint te plakken. Ik trek het wat onhandig, al lopend uit, de riemen van de camera, kijker en kijkertas maken het lastig, zeker omdat ik ondertussen ook de nog verse en natte koeienvlaaien probeer te ontwijken. Na wat gefriemel lukt het en hang ik het jackje over de kijkertas.
Wanneer ik het prikkeldraad op een metertje of twintig genaderd ben zie ik het vogeltje. Het zit op een paaltje en in eerste instantie denk ik aan een simpel koolmeesje. Donker koppie en wat kleurverschil op de borst. Snel realiseer ik me dat dit toch iets anders is en pak ik de kijker erbij: "verhip, dit is heel iets anders". Ik heb dit vogeltje veel vaker gezien, maar nooit zo dichtbij en nooit zo mooi in beeld. "Wat is het verdorie nou toch ook weer voor een?" Mijn parate kennis is nog altijd beperkt al herken ik wel steeds meer van deze kleintjes. Een paar passen dichterbij... het vogeltje wipt een paar paaltjes verder. Het maakt een wat krassend geluid en uit de struiken komt antwoord van een paar plekjes. Er zitten er dus nog meer.
Ik loop nog iets dichter naar het water en zie dan dat aan de overkant iemand uit een auto stapt. Ik herken hem meteen: Gerrit E. We steken allebei een arm omhoog ter begroeting. Dan draai ik me weer om naar het vogeltje. Er zit er nu nog een tweede bij. Heel anders gekleurd, maar wel met hetzelfde geluidje. "Dat zijn vast en zeker meneer en mevrouw.... knip...knip", met mijn duim en middelvinger maak ik een knippend geluid. "Potverdorie, ik kom er maar niet op".
Even later sta ik weer vlakbij het klaphekje. De stellage-zitter en lamp-achterkant-zitter zijn niet van hun plekje af. Ik loop terug naar het spottersveldje waar ik Gerrit begroet. Ik laat hem een paar van de fotootjes zien en dan zegt Gerrit om zijn unieke eigen manier: "is dat niet zo ene euhh.. Gekraagde..." "Roodborsttapuit", vul ik hem aan. Inderdaad, het eerste woord is genoeg om het ineens ook weer te weten. Dat was de naam die ik zocht. (alleen... gekraagde moet er vanaf)
Onder het genot van de altijd weer heerlijke koffie van Gerrit gebeuren er natuurlijk om de toren weer allerlei dingen: de valk op de stellage is van zijn plek. We hebben het niet gezien. Wat later merk ik opeens de etende valk op. Op de onderste ring zit er eentje te eten. "PA?" "PA!", weet Gerrit te melden. "Hij lichte zijn pootje en toen kon ik een ring zien", wil Gerrit uitleggen, maar ik ruik mijn kans op een kwinkslag: "Als ie zijn pootje licht dan is het een mannetje", zeg ik lachend.
Na een poosje stopt er weer een auto bij het veldje: Gerrit112. Is dat wat? Het voelt bijna als een reunie. Ik ben er blij om. De buurt gaat over de vogels, vooral de valken maar ook over het andere, wat kleinere spul. "Je moet toch eens een boekje kopen", meent Gerrit112. Je kunt dan meteen op zoek gaan naar de soort die je denkt te zien, je leest de kenmerken die je even daarvoor nog vers in je geheugen hebt opgeslagen en onthoudt het dan op den duur ook veel beter.
Hij heeft gelijk. Vaak ga ik nu later zitten Googlen en dan mis ik inderdaad al weer veel details. Ik moet er wel om lachen, ben ik nu niet al drie jaar of zo bezig om zo'n boekje te kopen? (En had ik er niet een verwacht als kado voor mijn verjaardag? Het met hints aangekondigde kado bleek uiteindelijk een fles Ouzo te zijn geworden, wat ook zeker wel in mijn smaak valt).
Wanneer ik even later in de auto zit probeer ik de aanschaf van een boekje te memoreren. Ik weet bijna zeker dat ik het ook nu wel weer zal vergeten. Dan gaan mijn gedachten weer naar de buienradar en het werkelijke weer: "buienradar en gevoelsmatigheid, we hadden het allebei mis vandaag".
