Het jaar 2012 nadert zijn einde. Het is een soms toch wel erg vreemd jaar geworden. Na nu wel duidelijk is geworden, hebben de wetenschappers zich vergist in de betekenis van het einde van de Mayaanse kalender. We leven nog en de wereld draait nog steeds door.
Ook in De Mortel is het een bewogen jaar geworden. Zagen we de vreemde valken die ten tonele kwamen eerst allemaal als tijdelijke vervangsters van S2, die na de terugkeer van de Koningin van de Toren ongetwijfeld en onherroepelijk verjaagd zouden gaan worden. Na de afschuwelijke dood van S2 zijn we het toch anders gaan zien. De vreemde, ringloze valk is de erkende partner van PA geworden. Over de naam van de valk zijn we het er met zijn allen nog niet uit: "Miep"? "VV"?
En met die discussie zijn we weer precies daar waar we goed in zijn: dieren als mensen behandelen en daarnaast vinden we met zijn allen ook weer vanalles. Gelukkig is dat laatste niet alleen van toepassing op de valken. Hoe hoog liepen de gemoederen op toen bultrug Johannes (Johanna zo bleek later), voor het oog van het volk, de camera's en met behulp van een eigentijds nieuw medium: Twitter, op een zandplaat om het leven kwam.
Het laat ook een goede kant van mensen zien: we zijn met velen betrokken wanneer het om het welzijn van dieren gaat. Dat is zo op landelijk niveau, maar ook op kleiner niveau. Denk maar eens aan het welzijn van onze huisdieren.
Toen ik schreef over de aanval op onze labrador Wisky kreeg ik hartverwarmende reacties. Het gaat overigens goed met hem, vandaag is het nietje in zijn kop verwijderd. De korstjes van zijn verwondingen laten los en al gromt ie wat meer naar andere honden, zijn lieve karakter lijkt er gelukkig niet door aangetast. Het lieve bezoekje van de baasjes van de aanvaller deed ons goed. Met Wisky in een springend en kwispelend middelpunt.
Nu terug naar De Mortel. Het verhaal van gisteren moest wel haast verbeterd worden. Geen enkele valk gezien, geen enkel vervangend hoogtepuntje. Dat moet vandaag beter kunnen.
Voor het einde van het jaar wil ik nog éénmaal een verhalend haardvuur verhaaltje kunnen maken, maar ik heb daar wel wat ingredienten voor nodig. Op de toren zie ik de valk meteen zitten. De rechterlamp is de zitplaats van wat ik vermoed het vrouwtje is.
Ik wil het niet, maar ik kan er niets aan doen: de vergelijkingen met S2 blijven maar komen. Zij was zo gemakkelijk te herkennen met haar enorme gestalte. (Nee, ophouden daarover!)
Aan de overkant van de Snelle Loop staan de koeien. Terwijl ik de toren nader om de valk op de lamp beter te bekijken, probeer ik het kalfje te ontdekken. Ik maak vlakbij de houten poort naar het veld een foto van de valk en loop vervolgens onder een overhangende boom door. Ik kijk even naar links en dan weer omhoog wanneer ik de boom gepasseerd ben... weg valk.
"Nou daar gaat mijn superstory van vandaag", brom ik tegen mezelf.
Dan valt me de rode koe op die in haar eentje aan de rand van het bos staat. Het lijkt wel een opperhoofd die de twee delen van een gescheiden indianenstam bij elkaar wil brengen. De blik op de zandhoop brengt precies op de plek waar ik sta een vertekend beeld van de werkelijkheid. Het gepunte dak van een bouwwerk bij de boer steekt over de hoop uit. Mijn fantasie doet haar werk: het is het beeld van een grote wigwam, midden in de prairie. "Welke stam leefde er eigenlijk in moerasgebied?", vraag ik me af. Want het is zo drassig door de regenval van de afgelopen dagen. Kraaien vliegen met een hoop kabaal op. "Crow-indianen?"
Ik zucht een keer en zet mijn wandeling voort. "Nee, da's niks voor een verhaaltje". Ik hoop op wat beters. Het liefst wil ik gewoon een mooi verhaal kunnen maken over gebeurtenissen met de twee valken. Bij gebrek aan beter wijk ik dan maar een keertje af en laat ik mijn fantasie haar werk doen. Ik loop verder langs de overvolle Snelle Loop en aan het uiteinde van het bos zie ik inderdaad een tweede deel van de kudde. Er staat een man bij, hij heeft een telefoon in de hand en een stukje verder staat een auto met open laadbak. Ook daar staat een man en ook hij tuurt naar de koeien. En daar zijn de kleintjes ook. Er is tenminste één kleintje extra, een rood kalfje. En het zwartje zie ik ook. "Veedieven", het schiet door me heen. Ja, dat is een onderwerp voor een geweldig avontuur. Natuurlijk weet ik dat het onzin is. Het zijn helemaal geen veedieven, maar als onderwerp voor een verhaaltje....
Maar eerst wil ik weten of er nog iets gewijzigd is op de toren. Totdat het water onder me begint te zompen loop ik door om de toren op zijn best te kunnen bekijken. Dan wordt het zo drassig dat ik niet verder durf. "Drijfzand?", zegt mijn vers geopende westernfantasie. "Kwats". Ik draai om en weet nu dat er geen valk op de toren te bekennen is. Ik loop terug en kijk nog eens naar de "veedieven" in de verte. De koe op de scheiding tussen veld en bos staat nog steeds op wacht, maar dit als onderwerp gaat hem niet worden, zo weet ik al.
Op een van de paaltjes zit een vogel. Is het een duif? Ik vermoed van niet, maar moet de kijker pakken om te zien welke soort het dan wel is. Okee, een fraaie Vlaamse Gaai laat zich geduldig op de foto zetten. Ik probeer meer plaatjes te maken, want de kans op een scherpe foto is met dit weer niet zo erg groot. "Huhh, foetsie"? Maar dan zie ik de Gaai op de grond zitten. Wanneer ik wil knippen vliegt hij op. Ik ben benieuwd naar het resultaat, wetende dat zulke plotselinge bewegingen soms tot fraaie vegen op de foto leiden.
Het valt me op dat het oranje autootje van de postbesteller al voor de tweede keer over de HB-weg rijdt. "Helft van zijn bestelling vergeten zeker"? Daarmee verraad ik mijn mening over het vervangen van zoveel vaste postbestellers door wat ik zie als amateurbezorgers. Wanneer ik even later weer op het spottersveldje sta hoor ik de koe (ik denk dat het de rode koe die ik eerder beschreef als opperhoofd is). En dan verschijnt een glimlach op mijn gezicht. In het bos bewegen schimmen, even later zie ik de gestaltes en weet ik zeker dat het de koeien zijn met de kinderafdeling. Inderdaad huppelt het kleine zwarte kalfje als eerste het veld op. De andere volgen. De kudde is de veedieven te slim af geweest.
"Nee, geen verhaaltje over veedieven vandaag", lach ik. "De mooiste verhaaltjes komen vanzelf of ze komen niet....."
Wanneer ik even later in de auto zit om naar huis te gaan, moet ik even opzij: voor de derde keer komt er een postbesteller in zijn autootje over de HB-weg. "Sleutelwoord: efficiency, dat is wat Nederland in 2013 uit de crisis moet trekken".
