Gisteren was het echt een dag geweest om naar De Mortel te gaan, maar het Zebra-festival van een dag eerder, waar een van de beste bands van ons land hun afscheidstoernee startte, zorgde voor een alcoholpromillage in mijn bloed die in elk geval een autorit niet toestond en bovendien was de kater aanvankelijk niet voor de poes. Toch moet ik de naam van de band nog één keer noemen, google erop, zoek op met youtube en oordeel zelf of het zonde is dat zij ermee stoppen: Stream of Passion of kortweg SoP. Fantastische muzikanten en een Mexicaanse zangeres van wereldformaat. Doe het nu maar... mijn verhaaltje wacht wel even.
Vanmorgen is mijn lichamelijk welbevinden een heel stuk beter dan gisteren en dus wordt de gang naar De Mortel gemaakt. Op de Hemelsbleekweg word ik gewaarschuwd voor de vers opgebrachte kiezeltjes op het wegdek. Rustig tuf ik door tot aan het spottersveldje. De auto van Jan herken ik meteen.
Jan tuurt ergens boven de bossen aan mijn rechterhand, voordat ik mijn spullen bij elkaar heb schijnt het gebeuren daarboven afgelopen te zijn. Maar bij de altijd zo rustige Jan merk ik iets van opwinding. "Wat ik me nu daarnet toch gezien heb...", begint hij. "Er waren even geleden opeens vier valken bij de toren en dat ging er niet erg vreedzaam aan toe. Ik kon zien dat het vier volwassen valken die het met elkaar aan de stok kregen en precies toen jij daar aan kwam rijden zijn de laatste twee uit mijn zicht verdwenen".
Nu zal ik zelden melding doen van zaken die ik niet hoogstpersoonlijk heb waargenomen, maar ik merk aan Jan dat dit wel heel bijzonder was. En dat is het natuurlijk ook. Ik heb nooit eerder een dubbele poging tot territoriumovername gezien en al helemaal niet aan het einde van het seizoen. Dan opeens merk ik de valk op de door mij nog altijd aangeduidde koektrommel. Het lijkt me VM die weer eens overeind in beeld komt. Jan ziet het ook en zegt meteen: "dat moet de eerste zijn geweest die terugkeerde". Meteen daarop nadert een tweede valk de toren: "En dat lijkt me de andere", wijst Jan. De valk scheert een keer voor de toren langs en landt dan op de lamp rechts. Dus onder de koektrommel. Beide valken turen om zich heen en houden de lucht in de gaten. Niet heel veel later is daar de derde. Deze valk mag ongehinderd op de hoge antenne gaan zitten en zit met zijn rug in onze richting. De kop zit bedekt achter de kabel die als een rondje om de valk heen lijkt te zitten. Dat moet haast het overgebleven jonkie zijn. Jan haalt nogmaals aan dat de twee andere valken pertinent volwassen valken waren die elk door een van de twee volwassen valken van de toren werden verjaagd.
Toch lijkt de rust nu wedergekeerd en heb ik tijd om naar de rotzooi op het veldje te wijzen. Minstens twee personen hebben een flinke snackbarmaaltijd op het veldje verorberd en de troep overal rond laten slingeren. Een bier- en colablikje liggen aan de overkant in de berm. We ergeren ons, maar dan zie ik plotseling een kleine schim naar een paaltje aan de andere kant van de Snelle Loop vliegen. We turen en vermoeden heel even dat het een jonge gors moet zijn die nog wat pluizig is van het dons. Johan is er ondertussen ook met zijn hond. "Wat voor soorten gors zitten hier dan wel eens anders dan een geelgors?", vraag ik benieuwd. "Een rietgors bijvoorbeeld", klinkt het van twee kanten. We zien het vogeltje dat al snel gezelschap krijgt niet erg goed met onze verrekijkers en dus besluit Jan zijn scoop uit de auto te halen. Zoals zo vaak is het vogeltje gevlogen voordat Jan het goed in beeld kan nemen. Er is twijfel bij Jan, ik merk het aan hem. Even later zien we een ander jong vogeltje op een ander paal zitten. "Jong ijsvogeltje, snavel is nog zwart", weet Jan. Ook dat verdwijnt weer snel. Dan zien we de vermeende gorsjes op de draad en paaltjes die van boompje op de scheiding van veld en wei naar het bos voert. Nu heeft Jan zijn scoop wel paraat en zegt opeens: "kijk nou eens goed in mijn scoop".
"Tapuitje?", vraag ik verbaasd. "Jazeker", weet Jan. Wanneer een ouder erbij komt zitten vallen we weer in een andere verbazing, dat is de roodborsttapuit! Het boekje van Jan laat zien dat de jonge tapuitjes veel lijken op de roodborsttapuit, maar de vorming van dat streepje op de vleugel is al kenbaar. De vogeltjes vliegen weer weg, maar ik volg het en zie hoe ze uiteindelijk op de paaltjes bij de zandhoop gaan zitten. En daar zijn ze beter in het licht.
De hond van de buren is weer eens ontsnapt en kwijlt over de broek van Jan. "Niet prettig dit", moppert Jan. Wanneer Johan met zijn hondje terugkeert lijkt het even mis te gaan doordat het veel kleinere hondje angstig is. We besluiten op te stappen. Op de toren is alles weer rustig.
