do 9 april, 10:40u - 12:15u
"Wat nou weer", vraagt de lezer zich wellicht af bij het lezen van deze vage titel. Laten we beginnen bij het begin. Gisteren keek ik regelmatig naar buiten of het weer een bezoekje De Mortel toe liet. Telkens wanneer het droog was, moest ik nog een klusje afmaken en was dat gedaan dan regende het weer. Uiteindelijk zag ik er maar helemaal vanaf. Vanmorgen zag het weer er heel anders uit. Open, hier en daar een sluiertje bewolking, maar droog. Geen auto voor de deur, maar wel een brommertje in de schuur met een accu die opgeladen moet worden. Proefritje? Graag!
Om iets over half elf snort het scootertje de HB-weg op. Geen auto's in de berm, niemand op het veldje, geen valk te zien. Wanneer ik het scootertje op het veldje parkeer, hoor ik opeens een slepend geluid vanaf de weg. Een man is de paddenschermen aan het verwijderen. Op een afstandje kijk ik toe hoe de oranje schermen opgerold worden. Ik ben benieuwd hoeveel beestjes er veilig over de weg gezet zijn en besluit het te gaan vragen. Maar dan stopt er een auto in de berm. Het is *Anita* in gezelschap van een mij onbekende vrouw. Uit het praatje dat ik met hen maak, blijkt dat zij de cambeelden volgt. Ze zijn op 'doorreis', maar precies zoals dat bij mij ook altijd het geval is, kon Anita niet voorbijrijden zonder eventjes te gaan kijken.
Terwijl we de omgeving observeren, valt Anita opeens een tweetal Canadese ganzen (=2) op die aan de overzijde van de Loop zitten. Ik heb geen kijker bij me om zekerheid te hebben of de soort ganzen, maar een zoompje op mijn camera geeft haar meteen gelijk. "Scherpe ogen, heb je", spreek ik vol bewondering uit. Maar dan zie ik veel verder (nabij het paadje bij de eendenpoel) iets huppelen: een flink konijn. "Die zag ik nou weer niet", lacht Anita. Telkens keert mijn aandacht terug naar de toren en dan ineens valt me een valk op die op het hek bij de antenne zit. Enkele seconden eerder zat die er nog niet.
"Het lijkt me S2", zegt Anita niet helemaal overtuigd. "Ik denk het ook", is mijn even twijfelende antwoord. De PW-ers zullen uitsluitsel moeten bieden. Heel even blijft de valk op het hekje zitten en dan ineens vliegt ze op om na een rondje op de GSM-antenne tussen ring 2 en 3 te gaan zitten. Nu zijn we wat zekerder dat het S2 is. Een kwartiertje later (11:02u) komt aan alle twijfel een eind. Een grote slechtvalk nadert de toren iets te dicht naar de zin van de valk op de GSM antenne en ineens gaat S2 er achteraan. (=2) Het is weer geen echt gevecht, althans niet zolang wij het kunnen volgen, want al snel verdwijnen de twee achter de bomen rechts van ons. Een fotootje heb ik kunnen maken van de achtervolging. De indringster (ze is ongeveer net zo groot als S2) maakt zich snel uit de voeten. En even later keert S2 triomfantelijk schreeuwend terug naar de GSM antenne. Het is 11:04u.
Anita vertrekt weer en ik besluit om de nijlganzen te gaan tellen. Onderweg is het een genot om alle vogelliedjes aan te horen. Een vink laat zich op de foto zetten. Een geelgorsje (ik denk dat het er een is), fladdert precies op het 'afdrukmoment' weg. Mispoes. Aan de overzijde van de Loop zie ik een groepje kinderen met begeleidng het bos ingaan. Wanneer ik over het bruggetje naar het klappoortje loop, zie ik een weggeworpen waterflesje. Zonder zeker te zijn dat het van de groep afkomstig is, schud ik mistroostig met mijn hoofd. De groep is in geen velden of wegen te bekennen.
Negen jonge nijlgansjes tel ik nog steeds. (=9) Ze blijven dus goed in leven. Niet iedereen is zo blij met al die nijlganzen: "dat wordt nog eens een grote plaag". vertelde iemand me onlangs. Een verstoring van het "natuurlijke evenwicht" behoort inderdaad tot een van de gevaren, moet ik hem wel gelijk geven, maar die jonge vertederende donsjes gun ik toch het leven. "Vreemd, dat ik toch weer als een sentimenteel mens denk", overpeins ik. Een eindje verder zitten de Canadese "indringers". "Jullie horen hier ook niet", roep ik ze in gedachte toe.
Terug op het spottersveldje (11:18u) is de situatie op de toren ongewijzigd. Dus loop ik even naar de man die de schermen aan het opruimen is. "Zijn ze er allemaal over?", zo open ik het gesprek. "Ja, het is genoeg geweest", zegt de man, "er zijn er 3000 overgezet". (=3000) Ik loop weer terug naar het veldje. Een konijn huppelt op enkele meters van me vandaan naar de overkant van de weg en verdwijnt in het bos. "Voor jou zijn er geen opvangemmers", lach ik in mijn eentje.
Een buizerd draait cirkeltjes en komt steeds dichter bij de toren. Ik kijk of S2 reageert, maar het mag. De buizerd verdwijnt en ik let op de vogeltjes in het bos naast me. Het zijn er een heleboel. Mijn camera probeert er zoveel mogelijk te vangen. Het lukt aardig. Met een laatste blik op de toren start ik het scootertje en ga ik op weg naar huis. ...Het was S2, bevestigt Trudy mijn vermoeden in haar PW-beurt. Mooi.....
Er is nog een tweetal plaatjes die ik mijn trouwe lezers schuldig ben: eindelijk een boomklever op de foto. Gemaakt op 6 april bij het spottersveldje.
