De avonturen van Wisky, de Labrador Pup
5 februari 2011
Ohhhh, ik dacht dat ik nooit meer mee mocht naar die rare toren in De Mortel. Maar vandaag was het toch weer een keertje zover. Ik zat een poosje bij Cindy op schoot en die zat weer vlakbij mijn baasje die weer eens aan dat computerdinges zat. Ik dacht al: "dat wordt weer niks vandaag"Ja, weet je: als mijn baasje achter dat ding zit dan komt ie daar zo maar niet vandaan. Maar toen Cindy ietsje dichter bij mijn baasje kwam zag ik mijn kans. Ik dacht weet je wat: ik spring even over en dan moet ie wel met mij spelen. En dat werkte!!!
Opeens hoorde ik mijn baasje zeggen: "heeft er iemand zin om mee naar de toren te gaan?" Ja, ik natuurlijk. Maar hoe zeg je zoiets in mensentaal. Ik kan alleen maar blaffen en met mijn staartje kwispelen. Toen hoorde ik dat Anja eerst nog even de boodschappen moest opruimen en dan....
En zo zat ik opeens samen met vrouwtje en baasje in de auto. Toen we tussen de bossen doorreden wist ik het al: we zijn er bijna! En ja hoor, die lange grijze spriet kwam plotseling tevoorschijn.
Weet je dat het heeeeel hard waaide! Tjemig, wie zou dat nou toch weer doen? Mijn baasje keek weer eens door dat rare ding omhoog. Blijkbaar was daar niet veel te zien, want hij wou weer verder wandelen. "Goed idee baas", dacht ik nog. Bij de toren stonden wat kinderen met allemaal dezelfde pakjes aan en met een groen doekje om de nek. Ik wou wel met hen spelen, maar ze hadden helemaal geen tijd voor mij. Puh, dan loop ik maar verder hoor.
Toen we dat paadje langs dat water afliepen had ik gauw genoeg in de gaten dat ik niet in het water mocht springen. Flauw he, dat is nou net zo leuk. Maar toen we verder liepen zag ik weer die hele grote zwarte beesten met die gekke uitsteeksels aan hun kop. Je zou denken dat ze een tak op hun kop hebben gekregen, maar het gekke is dat ze dat allemaal hebben. Vrouwtje zei dat ze niet wou dat we verder liepen. Het leek wel of ze bang was van die beesten. Ik ben toen maar eens rustig gaan zitten en heb ze eens goed zitten bekijken. Verderop kwam een man met een klein wit hondje aanlopen. Nou moe, als zon'n klein hondje al niet bang voor die beesten is, waarom zou ik er dan bang voor zijn?
Toch zijn we maar weer terug gelopen. Maar deze keer mocht ik weer wel lekker over het bruggetje klimmen. Best gaaf hoor! Ik wou onder dat hek door kruipen en toen duwde mijn baasje het opeens open. Ik was even vergeten dat dit zo werkte. We zijn naar het water gelopen. Ik wou er natuurlijk weer in springen, maar dat mocht alweer niet. Opeens werd baasje weer enthousiast: "daar komt er een!", riep ie. En daar kwam weer zo'n vogel aan. Die vliegt zo hoog dat je er niet eens naar kan springen, dus wat heb je daar toch aan?
Toen de vogel eindelijk verdwenen was (die had nog eens last van de wind) toen wou mijn baasje ook weer verder. We gingen weer over het bruggetje en gingen terug naar die grijze spriet. Nou, dan denk je dat mijn baasje eindelijk wel weer eens een beetje gaat rennen, en dan blijft ie me toch weer staan. Toen was ie ineens weer verbaasd. "Waar komt die nou opeens vandaan?", zei mijn baasje. Hij had de slechtvalk op de rechterlamp al lang gezien, maar dat er opeens een op de linkerlamp was komen zitten dat had ie niet in de gaten. (Haha, dat was eigenlijk mijn schuld, want ik had weer iets gevonden en dat had ik in mijn bek gestopt. Mijn baasje bemoeit zich er altijd mee als ik eens een keertje iets in mijn bek heb).
Nou toen mocht ik ook nog een paar keer op de foto en dat was het dan voor vandaag.
Foto's..
.