Ik heb het toch gezegd: ik ga nog een groot avontuur beleven. En dat avontuur is alweer geweest. En nou zijn jullie natuurlijk allemaal hartstikke nieuwsgierig wat mijn avontuur dan wel was zeker?
Ik ben samen met mijn baasjes op VAKANTIE geweest, hieperdepiep hoezee. Dat was nog eens spannend. Eerst zijn we een paar keer naar Grotels Hof geweest om te oefenen. Want baasje wou weten of ik wel netjes langs de stoelen van baasje en vrouwtje zou blijven liggen wanneer zij aan het eten waren en ook als er dan een andere hond voorbijkwam. En dat hadden ze niet vantevoren verteld, dus ik kon niet eens extra mijn best doen. Haha, de eerste keer had ik baasje mooi te pakken: hij deed de auto open en meteen sprong ik eruit en rende ik weg. Haha, je had baasje en vrouwtje eens moeten zien. Ik heb me helemaal stuk gelachen. Maar eigenlijk snap ik ze ook wel, want er kwam een grote tractor-dinges aan en die had ik niet gezien en toen was ik toch wel een beetje geschrokken. Baasje ook: die heeft best wel een beetje een bruine snuit, maar die was toen helemaal wit.
Maar aan tafel heb ik het helemaal goedgemaakt. Baasje zei dat ik me voorbeeldig had gedragen. Dat heeft ie mis, want ik heb helemaal niks gedragen. Ook de tweede keer ging het helemaal naar de zin van baasje en vrouwtje en toen... toen zeiden ze dat ik mee mocht op vakantie.
Weet ik veel wat vakantie is, maar blijkbaar is dat iets heel spannends. Ik schrok wel toen ze opeens al mijn riemen en voerbak en drinkbak en zo in de auto stopten. Ik was al bang dat ze dat weer naar de milieustraat gingen brengen. Maar gelukkig was dat niet het geval. En we gingen rijden en niet zo'n heel klein stukje ook. En we gingen niet naar de dierenmeneer en we gingen niet naar de slechtvalkentoren en we gingen niet naar het uitrenveldje en we gingen ook niet naar Wim in Weert om voer te gaan halen. Het ging nog veel verder.
Opeens zei vrouwtje dat haar telefoon "Welkom in Duitsland" aangaf. Ik wist niet wat dat is, maar we hadden toen al best wel eventjes in de auto gezeten. En we gingen nog verder. Af en toe kreeg ik een beetje een raar gevoel in mijn buik en dan weer in mijn oren. We gingen omhoog en dan weer omlaag en dat voelde in het begin best wel raar.
En toen gingen we een hele hele scherpe bocht om en toen gingen we toch hard omhoog. Ik werd zomaar tegen de achterleuning aan gedrukt. En toen dacht ik dat we helemaal boven waren. Baasje stopte met de auto en vrouwtje ging even ergens naar binnen. Er was een meneer aan het praten met baasje en toen moesten ze allebei heel erg lachen. Er was een meneer met een kleine trekker weggereden en baasje had gewezen dat er iets uit het karretje was gevallen. Het was een helm. Die andere meneer die het gras aan het maaien was riep nog, maar de andere meneer reed gewoon weg. En toen zei die meneer tegen baasje: "Bitte lassen sie den hund herein pinkelen wie in een hundenclo und nachher gib ich ihm wieder zurück". En toen begonnen ze allebei hard te lachen. Ik heb toen ook maar even heel vriendelijk gekeken.
Daarna moest ik weer in de auto zitten en toen reden we nog verder omhoog. Wow, wij zaten helemaal in het allerhoogste huisje. Dat was nog eens hoog. Toen we boven waren gingen mijn baasjes eerst de auto leegruimen en werd alles in ons nieuwe huis gezet. Dat huis was wel een beetje kleiner dan ons andere huis, maar ik dacht nog: het went wel.
Wat me tegenviel was dat ik nergens zonder lijn mocht lopen. In het begin zelfs in huis niet. Het weggetje naar het huisje toe slingerde en was heel steil omhoog. Er was ook een paadje dat recht naar beneden ging. We dachten meteen: dat paadje nemen we mooi om binnendoor te gaan. Toen ik samen met baasje naar beneden liep trok ik blijkbaar zo hard dat baasje even boos op me werd. Maar alles was ook zo anders en ik was zo benieuwd naar alle geuren. Naar beneden ging het best snel, maar toen we weer langs datzelfde paadje met ook veel trappetjes naar boven gingen werden we toch moe. Ik was al kei-moe, maar had je baasje eens moeten horen piepen. Die zou zo naar beneden gekukeld zijn van vermoeidheid. Wanneer het heel heet is, (en dat was het ook) dan moet ik ook wel eens heel hard hijgen, nou dat deed baasje nu ook.
Baasje ging heel vroeg slapen, die eerste dag. Zij sliepen in de kamer naast de woonkamer waar ik probeerde te gaan slapen. Baasje had een ventilator meegebracht en dat windje was erg lekker in die warmte. Ik hoorde dat baasje en vrouwtje ook niet goed konden slapen en dat lukt mij ook niet zo best. Maar na een poosje bleken we toch allemaal zo moe dat we in slaap zijn gevallen.
De volgende morgen waren baasje en ik allebei heel vroeg wakker. En dat is altijd wel lekker, want meestal gaan we dan eerst wat eten en daarna gaan we naar buiten toe. Baasje zuchte een keer toen we weer bij het paadje waren dat omlaag gaat. We zijn er een beetje rustig naar beneden gegaan. Toen we onder waren, moest ik me toch erg poepen. En baasje was best tevreden want ik poepte op nog geen vijf meter afstand van zo'n poepzakjesbak. Toen we weer naar boven liepen waren we opnieuw weer erg moe. Baasje moest een beetje piepen, maar ik heb hem geholpen door voorop te lopen en hem heel voorzichtig omhoog te trekken. Onderweg was ik heel even afgeleid door een blonde labrador, maar omdat baasje zo moe was, ben ik maar weer verder gegaan.
Nou eerlijk is eerljk, ik was ook weer heel moe. Ik ben gaan liggen en ben zo in slaap gevallen. Vrouwtje was ook al op en had alles alweer netjes opgeruimd en zo. We hebben die dag nog eens de afdaling genomen en zijn toen via de weg teruggelopen. Dat was wel een stukje verder, maar het liep ietsje makkelijker. En toen gingen we weer in de auto. Het ging de hele weg omlaag tot we weer bij die hele scherpe draai kwamen en daar ging het heel diep omlaag. Bij het stoplicht moesten we even wachten en dat was raar: eerst was het rood en toen werd het oranje en toen werd het groen. En toen draaiden we af. En opeens draaide baasje de auto en zette hij die ergens neer. Even later snapte ik opeens waarom we zo goed hadden geoefend. Vrouwtje en baasje gingen zitten en gingen toen aan het tafeltje eten en ik zat netjes tussen hen in. Alleen als de vliegen vervelend deden dan hapte ik naar ze, maar verder heb ik netjes gewacht tot vrouwtje en baasje weer opstonden. Baasje was heel tevreden met me, zo zei hij.
De volgende dagen deden we eigenlijk steeds hetzelfde, we hebben veel in de auto gezeten en veel gewandeld en telkens ging dat best zwaar. Baasje was ook bezig met een boek te lezen. Steeds riep ie dan tegen vrouwtje, "kijk dan, dat is hier zeven kilometer vandaan, en dan weer: kijk dat plaatsje is 8 kilometer verderop". Het boek ging over dappere soldaten die met nog geen 25 man een hele groep Duitse soldaten had tegengehouden bij Langerath. Daardoor was het Ardennenoffensief van de Duitse soldaten mislukt. Er was een heel klein stukje over honden en dat heeft baasje aan me voorgelezen. Hmmm, dat was eigenlijk niet zo'n mooi verhaal want die duitse honden waren helemaal niet lief.
Op een dag zijn we alweer in de auto gestapt en gingen we naar een plaatsje in de buurt. De mevrouw daar was heel erg aardig en vertelde in het Duits dat zij ook twee labradors had. Ze had best veel verstand van honden en zij wist te vertellen dat ik een Schau-linie was en niet van de Arbeitslinie. Wij hebben vol verbazing geluisterd naar wat ze zei. Ik ben niet heel hoog maar wel breed en ik heb een hele dikke, zachte vacht. Daarom ben ik van de Schau-linie. Haha, ik ben dus een showmodel, hahaha.
Toen we thuis kwamen heeft vrouwtje op internet gekeken en ze zei dat het verhaal inderdaad klopt. Dikke pret: ik ben dus een showmodel, haha.
De dagen gingen best vlug voorbij, en vanmorgen zijn we weer in de auto gestapt en hebben we het huisje achtergelaten. Ik vond het even een beetje eng omdat baasje me buiten aan de veranda vastbond en toen vanalles in de auto ging laden. Ik was even bang dat ie me zou vergeten. Ik heb me toen zo in de riem gedraaid dat ik helemaal vast kwam te zitten. Toen heb ik even gepiept en kwamen baasje en vrouwtje meteen kijken wat er aan de hand was. Baasje heeft de riem weer losgepeuterd en ging weer verder. Ik wist toen wel zeker dat ie me niet ging vergeten en toen was ik weer gerust.
En nu ben ik weer thuis. Het loopt hier toch wel een stukje lekkerder in plaats van al dat klimmen en dalen in de Eifel.
