De avonturen van Wisky, de Labrador Pup
9 januari 2011
Hiep hoi, ik mocht vandaag weer met mijn baasjes mee. En weet je waarnaartoe? Naar de toren van De Mortel.
Ik ben al een paar daagjes een beetje aan het piepen. Ik voel me niet zo fijn. Ik heb last van mijn tandjes. Ik heb al een paar nieuwe tandjes gekregen, en dat is wel fijn, want die zijn nog sterker dan de kleine tandjes die ik verloor. "Hij is aan het wisselen", zei mijn baasje pas nog. Ik had er geen erg in dat ik daar best wel last van kan krijgen. Vanmorgen moest ik zelfs een beetje overgeven.
En toen vroeg mijn baasje opeens of ik mee wilde in de auto. Nou dat wil ik natuurlijk altijd. Want meestal is het erg leuk waar we dan heen gaan. Deze keer werd het geen bezoekje aan opa's en oma's, maar gingen we naar een plekje waar ik ook al eens samen met baasje en Cindy ben geweest.
Toen ik dat hele grote betonnen paaltje zag, wist ik het alweer. Dat wordt lekker snuffelen en met de blaadjes spelen. En weet je: er liggen ook een heleboel takjes die ik kan pakken. Mijn baasje keek eerst omhoog naar die grote paal. Daar zat zeker weer zo'n grote vogel. Ik denk het wel, want hij begon meteen weer met plaatjes te maken. Ik dacht nog: hee, baasje en ik dan?
Samen met met mijn baasjes ging ik toen wandelen. Er is daar heel veel water. En daar ben ik dol op. Ik wou er steeds inspringen, maar dat mocht niet van Anja. Toen ben ik heel geduldig mee verder gelopen tot we aan een grote wei waren gekomen. Daar liepen hele grote bruine en zwarte beesten. Ik wou daar wel mee spelen, maar dat vonden mijn baasjes toch weer niet zo'n goed idee.
Mijn baasje pakte weer dat gekke ding en zette dat voor zijn ogen. "Niks te zien aan de achterkant", zei hij. Nou dan had ie toch niet goed gekeken, want die grote beesten waren er toch? We zijn toen heel dicht bij het water gaan kijken. En toen greep ik mijn kans. Ik plonste er zo in. Ahhh dat was lekker! En mijn baasje maar lachen. Die vond dat toch wel grappig. Het vrouwtje vond het niet zo leuk, want die wou niet dat ik met natte en vieze pootjes in de auto ging. (Maar ineens zag ik weer een kansje en sprong ik er weer opnieuw in, haha, baasje weer lachen).
We zijn weer teruggelopen, het bruggetje overgegaan. Dat kan ik nu al heel goed. Het was er erg modderig en dus wou het vrouwtje weer terug. Dat hebben we toen maar gedaan. Op het veldje stond een meneer die ik nog niet kende. Hij gaf wel meteen een hand aan mijn baasjes. Mijn baasje zei Piet tegen hem, dus dat weet ik dan ook weer meteen. De valk die op de toren zat, was ondertussen verdwenen en ik had me toch honger. Ik heb nog even mijn kunstjes laten zien en natuurlijk kreeg ik toen weer lekkere snoepjes. Toen vonden we het weer genoeg voor vandaag en zijn we weer naar huis gegaan.
