Wisky, onze labrador pup
za 5 maart 2011, rond de middag
Wandelen bij de toren
Mijn baasje vond het bezoekje aan de toren vanmorgen niet de moeite om erover te schrijven. Ja, hee dan. Heb ik ook nog wat te vertellen?
Kijk het uitlaten van mijn baasje in de wijk is alleraardigst hoor, maar als we in de auto naar die toren in De Mortel rijden, dan is dat toch heel wat anders. Wat ik alleen niet begrijp is dat ie dan altijd die dingen om zijn nek hangt. "Kijker en camera" heten die dingen. En dat ie dat doet, moet ie nog zelf weten, maar het geintje dat ie vandaag met me uithaalde: heb ik normaal al een riem om mijn nek, nou kreeg ik er nog een extra aan vast. Nou moe, dat is ook iemand blij maken met een dooie mus. Ik maar denken dat ik nu lekker rond kon rennen, zit ineens dat ding om mijn nek keistrak.
Mijn baasje begon natuurlijk weer meteen met omhoog naar die toren kijken. Ik hoorde hem mompelen dat S2 bij de buitencam zat en dat Pa op de stellage zat. Ik denk nog: mijn Pa op die toren? Wat doet ie daar? Trouwens mijn Pa heb ik al heel lang niet meer gezien. Mijn moeder en twee van mijn zusjes twee weken geleden nog wel. En ik maar denken dat ik uit een stabiel en liefdevol gezin kom. Ik denk dat mijn Pa een flierefluiter is, al durft niemand dat hardop te zeggen. Ik wel, want ik ben Wisky en ik ben niet op mijn bekkie gevallen. (Dat je het maar weet!)
Het was me al snel genoeg duidelijk dat baasje dus niet mijn Pa bedoelde maar die vogel op de toren. We zijn nog naar de andere kant van de sloot gelopen om te kijken of mijn Pa niet toevallig toch op de toren zat. Maar niks hoor, het was echt die valk die hij bedoelde. We zijn nog even bij het water gaan snuffelen (bij de zandhoop). Ik mocht er niet inspringen. Flauw weer hoor! Ik had toen al zoiets van: "gaan we toch terug, hier is ook niks aan". Maar toen liep mijn baasje door langs die Loop naar dat betonnen blok met dat bankje. Zie ik me daar die zwarte joekels weer staan. Ik nog blaffen (niet te hard, want ze zijn toch wel erg groot. Wie weet worden ze wel boos als ik als puppie een beetje te hard naar ze blaf.
De beesten stonden maar gras te eten. Ik krijg altijd op mijn donder als ik dat doe. Maar wacht maar eens: tegen die grote beesten zegt mijn baasje ook niks als ze gras eten, dus moet ie ook niet meer zeuren als ik dat een keertje doe. Afijn, we zijn maar weer teruggelopen naar het veldje.
Onderweg liep er in een keer een hele grote hond naar ons toe. Ik denk nog: laat ik maar even onderdanig doen en de kat maar even uit de boom kijken (huh, hoe verzin ik het). Toen de grote hond naar me toe kwam lopen had ik gauw genoeg in de gaten dat ie me niks wou doen. Ja, dan wil ik wel even spelen. Maar misschien was ik wel te enthousiast, want ineens vond die grote lummel er niks meer aan en ging ie verder. Ik wou nog met hem mee, maar mijn baasje trok me gewoon mee. Maar omdat ik een hondensnoepje kreeg vond ik dat opeens niet meer zo erg.
Toen we weer op het veldje terug waren zag mijn baasje opeens een geel vogeltje zitten. Dat zat zo stil dat ik dacht: laat ik mijn baasje even helpen om wat dichterbij te gaan staan. Dan kan ie van dichterbij een foto maken. Dus ik ren er naartoe, maar die riem zat nog om mijn nek. Dus kreeg mijn baas een ruk aan zijn arm, dus kon ie geen foto maken. En toen vloog het vogeltje weg. Stom van hem dat ie die riem weer zo strak moest vasthouden. Anders had ie me toch een mooie foto kunnen maken! Hihi, eigen schuld baas.
Toen maakte mijn baasje die stomme riem weer vast aan dat bankje. Ik raakte nog haast verstrikt door die riem, die wel drie keer om mijn voorpoten zat. Ik dacht: "nou is het genoeg" en toen begon ik maar om dat bankje uit te graven. Mocht ook alweer niet! Toen ben ik maar even wat gras gaan eten. Als die hooglanders dat mogen, dan doe ik het lekker ook! Was ooook alweer niet goed. (Maar weer kreeg ik een snoepje, dus ik heb maar niet te hard geklaagd).
De valken bleven maar op die plekjes zitten, dus toen kreeg mijn baasje er een beetje genoeg van en gingen we weer naar huis. Gelukkig maar, want ik begon erge honger te krijgen. Thuis stond al een lekkere bak met voer voor me klaar. Dus wat wil ik nog meer?
Paar fotootjes...
