Gisteren kreeg ik een attent berichtje terwijl ik op mijn werk was, dat de valkenkuikjes in de namiddag geringd zouden worden. Leuk bericht waar ik echter niet veel mee kon, omdat ik op mijn werk was. Bij thuiskomst blijkt dan dat het aangegeven tijdstip overschreden is omdat de ringer wat later is en omdat bovendien een vette prooi wordt opgediend.
Ik kijk toe en zie hoe er bij het opengaan van het luik wel erg veel mensen het dak op komen. Het zal allemaal wel, in Amerika wordt de show nog groter gemaakt, dus neem ik maar aan dat de show veel extra inkomsten genereert. "Commercie ten top", zullen we maar zeggen.
Het is mooi om de valkjes in de stoffen tassen van ringer Peter te zien verdwijnen en hoe wat later ook de kast en de volgescheten cam worden gekuist. Even overweeg ik een gang naar De Mortel, maar eigenlijk heb ik geen zin in de angstige krijsrondjes van de twee "ouder"valken. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen ringen, maar wel tegen de stress die dat bij de valken teweeg brengt.
Een dag later, het is nu Hemelvaartsdag, is het in de ochtend nog aardig weer, zo voorspellen de weergoden van het KNMI. Mooie gelegenheid om op mijn vrije dag, weer even te gaan Mortelen. Mijn digitale hulpmiddelen vertellen me dat er geen valk in het zicht van de cams te vinden is en ook de kijker kan geen valk ontdekken. Ik besluit dan ook maar meteen om een stukje te gaan wandelen.
Het gaat voorzichtig het hoekje om nabij het bruggetje. Altijd is daar de kans om het ijsvogeltje te zien, ik weet dat de kans niet heel groot is, maar beter voorzichtig zijn dan de kans te verpesten door te lomp het hoekje om te komen. Geen ijsvogeltje. Mijn kijker ziet in de verte een Canadese gans en daarbij dicht in de buurt een andere gans. Is dat een nijlgans? Het lijkt er op. Ik wandel dichterbij en zie hoe een koppel Canadese het kennelijk goed kan vinden met een koppel Nijlganzen. Ik kom dichterbij en zie hoe de ganzen gebroederlijk verder waggelen. Een stelletje met een hondje komt vanaf de andere kant aangelopen en zij zijn het, die met hun hondje de ganzen tot deze beweging aanzetten.
Er wordt vriendelijk gegroet en ik ga verder om me door het poortje te slingeren en mijn tocht naar Piet zijn homemade bengske voort te zetten. Ik hoor de groene specht, ik hoor de grote bonte specht en opeens zie ik hoe een vogeltje als een parachuutje naar beneden komt gedwarreld. Ik ben te laat voor een plaatje, maar van Piet heb ik ooit geleerd dat dit de boompieper moet zijn.
Verder gaat de voettocht. Waar ik eerder de groene specht mooi in het vizier heb gehad nader ik voorzichtig. De groene specht heeft me echter niet opgewacht. Een zwaluw scheert laag over de paardenwei. Ik waag er een tiental prentjes aan in de hoop op een toevalstreffer, maar na thuiskomst is er geen zwaluw op te ontdekken.
De tocht voert me door het bos terug naar de Snelle Loop, onderweg hoor ik een koekoek die ik qua richting in het bos achter de Loop bepaal. Bij de Loop tref ik Johan met zijn hondje. Hij bevestigt mijn vermoeden dat de koekoek in de buurt moet zitten, want hij heeft hem ook gehoord. We buurten wat totdat Johan opeens wijst naar een tak in het water: "ijsvogeltje". Ik zie het nog net zitten, maar dan raast het vogeltje als een blauw pijltje van ons weg. De wijzende armbeweging zal het hebben opgeschrikt. Jammer. Een brommerrijder die al maandenlang op zoek is naar het vogeltje is "krek te laot".
Ik loop terug naar het spottersveldje waar ondertussen Piet is geïnstalleerd en waar Johan met zijn hondje ondertussen ook is aangekomen. We buurten wat, zoeken wat, kijken naar de buizerd en zien dan hoe deze belaagd wordt door een slechtvalk. Dit is de laatste tijd met regelmaat gezien. Voorheen lieten deze twee behoorlijk verschillende vogels elkaar meestal met rust.
Of dit typisch gedrag van onze nieuwe (plaatsvervangende) PA (spikkel) is, weet ik niet. Van MAdrie ken ik deze reacties ook niet. Welingelichte bronnen vertellen me dan het opvallende nieuws dat eerder deze week een buizerd een dode duif van de toren gekaapt heeft. Mijn ogen groeien uit hun kassen? "Huh?" Zonder te lachen wordt dit uitzonderlijke verhaal bevestigd. Ik zie dat het geen gekkigheid is.
Dan komt daar de valk. "Heeft ie een prooitje bij zich?", vraag ik me hardop af. Mijn kompanen ontkennen in eerste instantie, maar dan draait de valk ietsje bij en dan zien we het allemaal. "Een spreeuwtje", vermoedt Piet. De prooi wordt naar binnen gebracht en we horen de kuikjes schreeuwen om voedsel.
Ook Gerrit arriveert. Schatjeszoekers halen hun hobby-schat op en vertrekken weer.
Dan is daar weer een valk. En opnieuw wordt er een prooi gebracht. Ik stel mijn camera in op het rooster, even wachten, even wachten nog, nog heeeel even wachten, NU.
Meestal uit ik me niet in vloeken, maar nu: "Godverdomme nog aan toe", tierend komt de neiging op om mijn camera te leren vliegen. Het stomme ding begon zich spontaan in te stellen op de beweging terwijl dat allemaal al in kannen en kruiken was. "Read the f*cking manual", zie ik Gerrit zeggen. Hij drukt zich anders uit, maar de boodschap is hetzelfde. Ik ga een boterham smeren, lach ik ondertussen al weer. Voor de derde keer kondig ik mijn vertrek aan. Nu ga ik echt.
