Mijn hand raakt de kist zachtjes aan en zonder erbij na te denken prevel ik "Dag Grote Vogel". Dan loop ik wat gehaast door. Het is het afscheid van mijn oom en de woorden "Dag Grote Vogel" komen niet zomaar in me op. Mijn oom kon prachtig vertellen. Ik was nog in de kleuterleeftijd en wanneer ik hem langs het raam voorbij zag komen zat ik al klaar voor zijn verhaal.
Hij had dat wel in de gaten maar startte eerst een gesprek met mijn moeder of met mijn vader en keek dan even op me neer en zei dan zoiets van; "Heb ik jou eigenlijk al eens ooit verteld over Fritske en de Grote Vogel?" En het kleine ventje ging rechtop zitten want nu kwam het verhaal.Het verhaaltje kwam er op neer dat een klein ventje (dat moet ik zijn geweest) op een mooie dag midden in het bos een grote vogel tegenkwam. Het ventje klom op de rug van de vogel en maakte een spannende reis door de lucht. Om vervolgens weer netjes op de plek in het bos neergezet te worden. Korter kan ik het niet samenvatten maar ik vond het altijd een geweldig spannend verhaal. Zeker wanneer Oom dan ook nog eens om een potloodje vroeg want dan werd het verhaal ook nog eens prachtig getekend.
Is hij misschien wel de reden dat ik het leuk vind om verhalen te vertellen? Is hij ook de bron van enig tekentalent dat ook bij mij wel aanwezig is? En maakt het verhaal van de grote vogel dat ik zoveel plezier beleef aan (vooral) roofvogels?
Ik weet het niet, want ook mijn vader kon wel aardig tekenen en vooral ook vertellen over vogels, maar zoals het verhaal van "Fritske" kon niemand het.
Na uitvaart en koffietafel denk ik even na wat ik zal doen, nog een paar uurtjes werken of gewoon ook de rest van de dag maar vrij nemen. De Webcams en de website van Beleef De Lente hapert nogal vandaag en na het nieuws dat het toch wel degelijk VV was, die dood gevonden is op de vierde ring, wil ik eigenlijk wel eens gaan "kennismaken" met de nieuwe Lady of the Tower.
Het tijdstip is allerminst gunstig want vanaf de klok van drie schuift de zon gevaarlijk dicht naar de toren toe en zeker nu deze zo laag staat zie ik vermoedelijk geen ene sikkepit. Maar ik kan altijd ook nog een wandeling naar de achterkant van de toren maken.
Ik stap naar buiten en zie hoe precies boven me (maar erg laag) een roofvogel passeert. Het moet een sperwer zijn en vol bewondering probeer ik hem te volgen. Maar een straat is een straat en daar staan nu eenmaal huizen in de weg. De roofvogel zie ik niet meer. Ik start de auto en ga op weg naar De Mortel.
Op het spottersveld wordt meteen mijn aandacht getrokken door buizerd die met zijn typerende schreeuw aan de overkant achter de bomen duikt en nog even een keertje omhoog boven de bomen uitkomt om dan te verdwijnen. Verder valt er niet veel te bespeuren en ik weet van de laatste cambeelden thuis dat er vermoedelijk nog een valk in de nestkast zal zitten.
De ander kan ik niet ontdekken en dus start mijn wandeling bijna vanzelf. Ik loop door het bos en nader de hoek wat voorzichtig, altijd weer hopend om dat kleine fascinerende ijsvogeltje te zien. Een koppeltje wilde eenden bieden zich er voor in de plaats aan. Sloom wandel ik langs de Loop. Geen bijzonderheden. Ik slinger me door het wildpoortje en let op de koeienvlaaien die her en der op mijn pad liggen. Wanneer ik wat verder op het veld sta vliegen er allerlei vogeltjes op. Ik krijg niet de kans om ze goed te bekijken en houd er dan ernstig rekening mee dat dit wel eens de witte kwikstaart zou kunnen zijn die soms met een heel stel doortrekkend in de velden zit, maar ik weet het niet zeker.
Dan zie ik de valk bij de grote antenne op de betonrand zitten. Ik heb werkelijk geen idee of het een mannetje of een vrouw is. Dat was bij VM en VV al heel moeilijk te onderscheiden, dat is er met de komst van NV niet makkelijker op geworden. Ik besluit terug te lopen want de wind begint weer wat harder op te steken. De zon is heerlijk maar zodra de wind opsteekt wordt het gelijk anders.
Ik loop terug en bij de toren (bij het houten hek bij het veld) probeer ik even omhoog te kijken want ik hoor de valken zacht tegen elkaar kletsen. Met wat snellere pas probeer ik een plek te zoeken waar ik de boel beter kan zien, maar ontdek dan dat de zon recht in mijn toeter schijnt. Blauwe bollen glijden door mijn ogen. Ik loop nog wat sneller terug naar het spottersveld en denk nog net te zien hoe een valk van de hoek wegvliegt. Maar de zon beneemt me alle zekerheid. Mijn gehoor wijst me naar dezelfde hoek maar ietsje verder door. Inderdaad daar zit er een en die geniet van een kleine prooi. De buigende bewegingen laten daar geen twijfel over bestaan, net zo min als het geluid even daarvoor, dat moet een wipje zijn geweest.
Fritske, deze is speciaal voor jou
