De intro van het verhaaltje van vandaag zal anders beginnen dan normaal waar steevast de auto in de berm wordt gestationeerd waarna het verhaal kan beginnen.
Ditmaal begint het thuis voor de PC. Op de chat van BDL komt het plotseling in me op om ondanks de kou toch maar een poging voor een Morteling te gaan inzetten.
Uit de wandelingen met Wisky is al gebleken dat de das die ik gebruik te kort is en dus te weining warmte biedt. Ik kondig aan om op zoek te gaan naar een langere das die ergens in huis opgeslagen ligt.
Terwijl ik hem zoek denk ik aan het iso-jasje in de tijd van mijn militaire carriere. Die waren echt lekker warm. Dan zie ik in de tweede onderzochtte kast twee lange dassen. Ik kies voor de zwarte. Ik moet het iso-jasje toch ook nog hebben al zal de maatvoering niet meer helemaal kloppen. Ik ga er naar op zoek en ik vind de complete plunjebaal op zolder. Ik heb nog wat warme sokken, gebreid ondergoed, een jas, helaas zonder de uitneembare voering en nog allerlei militair spul. Ook het iso-pak ligt er nog netjes opgevouwen in. Ik doe een poging om mijn armen door beide mouwen te steken en merk dan dat ik niet een beetje in de breedte gegroeid ben. Het jasje kan niet meer aan. De sokken en het ondergoed laat ik ook maar voor wat het is. Teleurgesteld prop ik de zooi weer in de baal. Ook de handschoenen (twee paar) laat ik zitten. De regenponcho heb ik nu niet nodig, net zo min als de tenthelft.
Ik neem mijn spullen mee naar de auto en even later vertrek ik naar De Mortel. Min twaalf zou de gevoelstemperatuur zijn. Ik ben benieuwd of dat ook zo is.
En wanneer ik acht minuten later uit de auto stap ondervind ik meteen hoe koud het is door de ijzige koude wind. Ik zoek de valken op de toren, maar ik kan alleen VV ontdekken die nu op het rooster zit. VM is niet te vinden. Ik kijk naar de Loop en zie tot mijn schrik een witte massa. Dichtgevroren?
En dan zie ik daar opeens de valk in de lucht. Met prooi? Nee, toch niet. De valk landt op de betonrand vlakbij de webcam. Wanneer die niet ingezoomd is, kunnen de kijkers thuis zien wie deze valk is. Het rooster is nu leeg dus vermoed ik dat het VV zal zijn die even een opwarmrondje heeft gevlogen.
Ik besluit enige beschutting in het bos te gaan zoeken en ga op pad. De wind maakt mijn rug koud en bij het omhoog turen is mijn blouse wat uit de broek geraakt, de kou komt er langszaam aan door omhoog getrokken. Ik ril een keer, maar loop toch door. Ik zie dat de Loop bij de zandhoop weliswaar dicht zit maar dat het ijs er op plaatsen erg dun is. De kraaien sla ik eerst geen acht op totdat ik met een schuin oog zie dat dit helemaal geen kraaien zijn. Wat ik ontdek stemt me gelukkig: het zijn twee kievitten. Die hebben we al een poos niet meer waargenomen bij de Loop.
Dan ga ik door naar het bruggetje waar ik me enigszins bekeken voel. Het ijs is hier nog veel dunner en een paar meter verderop stroomt de Loop nog lekker snel. Dan zie ik wie me staat te bekijken: het zijn de Angussen die helemaal op het eind van het bos vlakbij het betonblok naar met staan te staren. Het ijsvogeltje waar ik op hoop, kan ik niet zien, maar ik weet dat het voorlopig nog niet in gevaar is.
De kou snijdt steeds meer door me heen en ik besluit maar gauw om te keren. Nog even op het spottersveldje kijken.
Ik kan alleen het koppie van de valk op de betonnen rand ontdekken. Langs de loop vliegen de kievitten even op. Ik vlieg ook: naar huis, naar de warme kachel.
