Het is plakkerig geweest vannacht. Het Mortelbezoekje van gisteren bracht niet heel veel, al zullen er toch mensen jaloers op zijn. Het meest opvallende van gisteren was een keer niet hoe het met de valken ging, maar eerder wat er eerder van de week in het bos gebeurde. Met spotters aan de rand van het bos was er plotseling een gekraak te horen geweest en met een klap was een boom, ondanks volslagen windstilte, geknakt. Ik hoor het aan en weet meteen waar het over gaat. Heb ik laatst niet een boompje dat wat verderop in dit bos stond proberen te stutten omdat het dreigde de knappen? Was ik er toen niet benauwd om dat het nestje groene spechten dat er in huisde nog niet uitgevlogen was? Was het dat boompje? Jazeker!
En nu, nu de groene spechten gelukkig uitgevlogen zijn is het alsnog geknakt.
Goed, dat was het verhaal dat ik gisteren hoorde. Nu verder met vandaag.
Ik ben als eerste nog voor tienen aanwezig en zet mijn auto meteen in de schaduw bij de toren. Ik bepak me met stoeltje, tas, kijker en statief en zie dat ik een zilverkleurige deken bij me heb die in de winter dienst doet om de ruiten te beschermen tegen de vorst. Ik hang deze nu voor het raam ter bescherming tegen de zon. Buurman met de hond komt voorbij en zwaait een keer. Ik ga het bos in en hoor hem roepen. De deken is omgeklapt. Ik zie het en keer terug om het te verhelpen. Met alle bepakking valt dat niet mee en ik bezeer mijn pols behoorlijk wanneer mijn arm klem komt tussen de terugvallende deur in het portier.
Ik besluit mijn traantjes te bedwingen en loop als een gehard commando door. Nee, binken laten zich niet kennen, gadverdamme het doet best zeer.
Even later heb ik mijn stelling aan de bosrand betrokken. Stoel staat, statief staat, tas hangt er aan, kijker om de nek, camera om de nek. Flesje cola en flesjes water bij de hand.
En daar is meteen de eerste valk al die een demorondje boven me maakt. De valk zat bij mijn aankomst in de hoge antenne en is daar dus nu al snel vandaan gegaan voor een vluchtje.
Het verbaasd met dat noch Gerrit noch Piet er al is. Ik hou er zelfs nog een beetje rekening mee dat Ronald uit Rotterdam mogelijk komt, al kan ik me voorstellen dat hij deze hitte mijdt.
Toen ik het bruggetje over ging was me de uiterst lage waterstand al opgevallen, maar nu valt het me op dat de stenen dam helemaal droog lijkt te liggen. Bovendien vermoed ik dat de valk van zojuist in de buurt van de "koektrommel" is geland en dus waag ik me even op pad om een en ander te checken. De loop lijkt op sommige plaatsen niet meer dan een nat wagenspoor. Van een riviertje is helemaal geen sprake meer. Bij het achtuurboompje zie ik een dode vis in het water. Dit is een van de diepste delen. Inderdaad zitten er zelfs twee valken op de koektrommel. Ik loop langs de Loop terug en aanzie de trieste blik van een haast opgedroogde grensrivier tussen het oude Gemert en het oude Bakel. Hierom is ooit een grensoorlogje gehouden, nu is het minder dan een sloot!
Ik steek de droge dam over en ga dan weer terug. Piet is ondertussen gearriveerd en settelt zich ook.
Een juveniel heeft zich ondertussen op de hoge antenne genesteld. Het is de opmaat voor een volgend hoogtepunt van de dag. Opeens horen we het gejoel van valken boven ons. En we hoeven niet lang geduld te hebben of daar komt de eerste: met een vette prooi. We wijzen lachend naar de zandhoop in de hoop dat de te zware prooi daar zal belanden. Een overname precies voor de toren kan de boel al niet meer redden. De duif bungelt op een onhandige manier onder de valk die inderdaad richting de zandhoop gaat en... daar ook inderdaad wel landt, maar de prooi komt buiten ons zicht te liggen. Spottersveldkijkers (als ze er waren) zouden geluk hebben gehad. De andere valk komt krijsend dichterbij. Snel gaat het schuifje op filmen en dat is precies op tijd om de tweede valk op de zandhoop te zien ploffen. Beiden met de vleugels wat open en met de snavel opgesperd van de inspanning zitten zwaar ademend op de hoop.
De laatste vertrekt en gaat op de onderste lamp zitten. De ander begint nog altijd niet te plukken. Dan besluit Piet zijn scoop te richten zodat ik met mijn mobiel een plaatje kan maken dat ik dan zal twitteren. Een foto van de zandhoop zonder versterking heb ik al verzonden maar daar zal niet veel op te zien zijn. Is het Piet's beweging? De valk krijst een keer. Grijpt zijn prooi en vliegt er enkele tientallen meters mee weg. Dan glipt de zware duif uit zijn poten en ploft deze in het hoge gras neer.
Natuurlijk hopen we dat de prooi snel alsnog opgehaald gaat worden, maar dat blijft voorlopig uit. Ik besluit de duif na een poos dan maar te gaan zoeken en eventueel te verleggen.
Wanneer ik de duif gevonden heb en een gebaar maak naar Piet of hij hem kan zien liggen, merk ik dat hij vanaf deze plek onzichtbaar is voor ons. Ik pak de duif bij de drie ringen op en leg hem een stukje verder neer. Aan de overkant wordt een arm opgestoken: hij ligt daar goed.
Nu gaan we wachten. En wachten... en wachten. Maar pas wanneer ook Gerrit is gearriveerd is er wat actie bij de duif. Maar niet door een slechtvalk maar door een zwarte kraai die voorzichtig start met het plukken. Geen reactie vanaf de toren.
Ik heb mijn dochter beloofd haar met fiets af te zullen zetten bij een vriendin zodat zij samen met de fiets naar Wish kunnen (een muziekfestijn wat niet voor mijn generatie is). Het wordt dus tijd om te vertrekken. De hoop om een mooie prooiverorbering te aanschouwen vervliegt, het is anders dan gehoopt. De dag is warm, heet zelfs, maar ondanks dat 100 keer mooier dan afgelopen zondag. Valken laten zich mooi niet regisseren!
De plaatjes wat groter dan voorheen en filmpje volgt nog....
