"Het gaat kouder worden", zo is voorspeld. Ik heb me er al de hele week op ingesteld. Vrijdag zal het koud zijn en dus is mijn eigen weerbeeld dat de regenbuien weg zullen zijn en dat er een flinke nachtvorst vooraf zal gaan aan een fraaie open dag.
Ergerlijk is het om dan bij het laatste rondje met Wisky toch weer een nachtelijke regenbui in te moeten gaan. Het is niet koud genoeg, het is niks. En dus zal het in de ochtend ook wel weer niks zijn met het weer. Je zou er zowaar nog depressief van gaan worden. Regen en grauwigheid. Op werkdagen in het donker moeten vertrekken en in het donker weer thuiskomen. Het is niet mijn voorkeursseizoen.
Maar wanneer de rolluikjes voor mijn ogen vanmorgen optrekken is het toch behoorlijk licht op de slaapkamer. Ik zet mijn bril op en schuif het gordijn wat opzij: "verhip, de auto's in de straat zijn wit".
Ik moet toch wat zaakjes regelen voordat ik me een paar uurtjes verlof kan geven. Ietwat gehaast handel ik ze af. Helemaal tevreden met het resultaat ben ik niet en ik beloof mezelf dat ik het na mijn onvermijdelijke Mortelgang nog zal gaan verbeteren.
Toch is het veel sneller dan verwacht al tegen tienen. Dan grijp ik de cameratas, pluk voor de zekerheid nog maar even een das van de kapstok en zet ik aan om te gaan Mortelen.
De ijslaag op de ruiten van mijn auto is veel dikker dan gedacht. De temperatuur is nog steeds -2. Een lichte tegenvaller, want nu duurt het nog langer voordat ik in De Mortel ben.
Wat later ben ik dan toch onderweg. Iets voorbij de kom, vlakbij de afslag naar de HB-weg vallen me de sterke lichtbundels in het bos links van me op. Prachtig om te zien. Mooi voor een foto, maar ik stop niet en bedenk dat ik een dergelijke foto ook wel bij de valken in de buurt zal kunnen maken.
Maar niet alles is programmeerbaar (gelukkig). Het veldje oogt wit en bevroren. De overkant van de Loop is nog onscherper door het tegenlicht van dat zonnetje waar ik zo naar uit heb gekeken. Ondanks dat heb ik dat gelukzalige gevoel. Geen zuchtje wind, het lijkt wel 15 graden boven nul in plaats van de werkelijke minus twee. Prachtig!
Ik herinner me het emmertje zaadjes dat in de auto staat. Eerst maar even wat aanvulling in de diverse bakjes en voederplankjes droppen. Het kleine spul is me er dankbaar voor. Ik zet het emmertje terug in de auto en de eerste vinkjes (die nu prachtig van kleur zijn) en de pimpel- en koolmeesjes verdringen zich al om de verse zaadjes op te kunnen pikken.
Op de toren kan ik niets ontdekken. De verrekijker beslaat door de warmte van mijn ogen die in contrast staat met de kou van het apparaat zelf. Even stop ik mijn scan om de kijker te laten "wennen".
Maar wanneer de dichterbij halende glazen opgedroogd zijn, kunnen ze evengoed geen valk ontdekken.
Ik denk aan de lichtbundels van even daarvoor en besluit op weg te gaan naar eenzelfde schouwspel door het bosje bij de Loop.
Op de hoek van het bosje naast de toren vallen me de staartmeesjes op. Er zit er een heel groepje, maar deze kleine meesjes met de lange staart is erg bewegelijk en moeiljk op de camera te krijgen. Ik probeer het een paar keer maar veel vertrouwen in een geslaagde opname heb ik (terecht, zo zal blijken) helaas niet. Verder gaat het. Direct om het hoekje tuur ik langs de Loop. Helaas, het kleintje dat ik zo graag wil zien is er niet. Verder maar weer. De mooie lichtbundels zijn hier jammer genoeg ook niet in beeld te brengen. Verder dan maar weer.
Aan de achterzijde zoek ik eerst een plekje waar ik de lampen kan overzien. Geen valk op een lamp. Dan gaat mijn blik langs alle bekende plekjes waar de valken ooit wel eens zitten. Niks te zien. Als laatste gaat mijn blik richting de grote antenne. Dat er daar geen op zit heb ik allang gezien, maar je weet maar...... "Goeiendag, hoe lang zit die daar al?", vraag ik me hardop af. Bij de voet van de antenne zit een valk. Mijn eerste indruk is dat het PA is. Ik loop nog even het bospaadje in om ietsje dichterbij te kunnen komen. Dan moet ik lachen, de valk lijkt iets voorovergebogen over de rand naar mij te kijken, zoals ik omhoog naar hem sta te gapen. "Wie bekijkt nu wie"?
Lachend draai ik me om en met vrolijke pas stap ik terug naar het bruggetje over de Loop. Dat bruggetje staat nog steeds wat kaal in het landschap. Het boompje dat er naast stond is omgehakt en dat staat gewoon niet. Alsof ik het een modieus oordeel geef sta ik er even bij stil. Dan open ik het klappoortje en loop ik even door in de richting van twee gakkende nijlganzen. Ook nu bekijk ik de valk op de toren even en zie dan dat er een auto achter die van mij is gestopt. Ik denk de achter het boompje verscholen vehikel te herkennen en keer terug naar het spottersveldje. Halverwege roept een stem dat ik voor de koffie uitgenodigd ben. Natuurlijk is dit Gerrit uit Eersel. Een half minuutje later sta ik met een bekertje koffie in de hand de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
Ondanks het beeldje bij de antennevoet (de valk zit stil en draait alleen af en toe zijn koppie wat), is er genoeg te genieten. De mannetjes vinken zijn heel mooi op kleur nu. Ze vliegen samen met de meesjes af en aan om hun voorraadkastjes te vullen. Ook Gerrit doet zoals gewoonlijk zijn "duit" in de bakkies. Een roodborstje, een boomklever en drie merels vormen de afwisseling tussen de niet aflatende stroom meesjes.
Een nieuw bakje blijft niet langer dan een kwartiertje onopgemerkt, dan is daar al de eerste dappere koolmees. Hij verkent, maar tast nog even niet toe. Dan komt de tweede, lef gekregen door de moed van de eerste. Het zaadje wordt razendsnel uit het bakje gepikt en triomfantelijk meegenomen. "Kijk eens vriendjes, een nieuwe voederplek gevonden!"
Af en toe kijken Gerrit en ik op toerbeurt even naar de toren. "Situatie nog hetzelfde?" En dat is keer op keer zo, todat .....
"Nou zie ik er eentje bij", meldt Gerrit. Verbaasd kijk ik op en zie de valk inderdaad op de rechterlamp zitten. "Daarnet zat ie er nog niet", weet ik beslist. De ander zit nog steeds bij de antennevoet. Het was Gerrit ietsje eerder wel opgevallen dat de valk wat had rondgekeken met zijn koppie. Gehoord hebben we niks, dus heeft de valk mogelijk al die tijd ergens op het dak gezeten zonder dat wij dat konden zien. Meestal is een terugkeer namelijk met geluid.
Wanneer drie merels (mannetjes) zich tegoed komen doen aan de nieuwe zaadjes zijn we weer even afgeleid en opnieuw is het Gerrit die de verandering op de toren opmerkt. De antennegast (PA) is weg. En meteen daarop vult Gerrit aan waar ie gebleven is: op de stellage een tweetal verdiepingen lager.
De tijd is voorbijgevlogen en tot mijn schrik bemerk ik dat ik te laat ben voor de traditionele eitjes bakkerij. Ik haast me naar huis, waar (niet geheel volgens bedoeling) de eikes al op tafel staan. Ik hoef nu alleen nog maar voor mezelf te bakken. Ik baal er een beetje van. De vrijdag is mijn huishouddag en daar wil ik me niet aan onttrekken. "Sorry...." "Excuus aanvaard... doe jij straks nog wel even stofzuigen?" "Tuurlijk".
