Dat eerste is de titel van een komisch toneelspel waarin ik ooit eens de rol van butler vertolkte. Het geeft aan dat twee wezens beter met elkaar overweg kunnen dan drie. Vaak is de derde ook echt de nummer drie. In de bus zitten de nummers een en twee altijd naast elkaar en moet nummer drie het doen met een plaatsje dat ergens in de buurt nog vrij is. Twee kunnen vaak door één deur, de derde hangt er maar wat bij.
In de berm bij het spottersveldje staat een bekende auto, maar het veldje is leeg. Een flink stuk stam van het gekapte boompje staat wat verloren op het veld. Het is er met een doel heen gesleept, ooit zal blijken wat men er mee wil doen en wie en wat.
Omdat de auto van Gerrit E is en er geen valk te zien is, besluit ik naar hem op zoek te gaan. Met mijn huidige beperkingen een ietwat riskante onderneming, maar ik ben het type dat altijd probeert zijn grenzen te verleggen. Ik waag het er op.
Gerrit zit inderdaad aan de achterkant in het uiterste hoekje van het veld. Terwijl ik naar hem toe loop, zie ik hoe Gerrit zijn krukje oppakt. Hij wijst nog even naar het koppie dat nog net bij de buitencam boven de betonnen rand uitsteekt. Het is niet de moeite om daar een prentje van te maken. De andere valk (PA) heeft een poos op een lamp gezeten, maar die is al langer foetsie. We kuieren terug naar het spottersveldje. Ik ben daar wel blij om, want het is een aardig eindje lopen om in geval van nood naar de auto terug te keren.
Hoewel we allebei voorgenomen hebben niet teveel meer te klagen over het verdwenen boompje blijft het onderwerp (zeker nu met deze ijskoude wind) telkens terug komen.
Ik loop een stukje langs de HB weg naar achteren, verder van de toren vandaan dus. Ik hoop iets te kunnen zien van het hek achter de nestkast. Daar blijkt onze tante vaak te gaan zitten, maar vanaf het spottersveldje is die plek niet zichtbaar. Vergeefse moeite. Dit is een van de verborgen plekken aan de voorkant.
Dan is daar de eerste valk, en de tweede is er plotseling ook. Beide valken maken een paar rondjes om de toren en schijnen op zoek naar een mooi landingsplaatsje. Ik roep naar Gerrit die met een handgebaar aangeeft het ook te zien. De valk die mij ietsje groter lijkt landt direct rechts naast de nestkast. De ander (ik denk te weten dat het PA is), gaat dezelfde kant op. "Een wip?????", roep ik uit naar Gerrit. "Huh, neejjjj, die PA landde op het rooster". Optisch is dat verschil vanaf mijn plek bijna niet te zien. Maar ook de foto op mijn camera verraadt mijn ongelijk. Inderdaad is de valk op het rooster geland, terwijl de anderer vlak naast zit. "Jammer!"
De roosteraar verlaat zijn stekkie al snel weer en gaat nu op de onzichtbare zijkant zitten.
Niet lang daarna stopt een auto in de berm. Het is Bob (Cloud), die met een volle doos met appelflappen, met open jas het veldje op komt lopen. Ik begroet hem met de weddenschap dat die jas binnen vijf minuten dicht gaat. Kort na Bob arriveert ook Anita (Deufke) en nog ietsje later Ineke (Zonnevogel) en mijn nicht José (Sazoe). Ik verbaas me over de uitgekozen dag voor hun periodiek treffen. Het is vandaag toch wel verdimmes koud.
Een "warme douche", van Tros Radar mag uitgereikt worden vanwege het volgende verhaal:
Een auto stopt op de weg bij het spottersveldje. "Die moet de weg weten", roepen de dames. Ik ken de vrouw wel maar kan zo gauw niet bedenken wie het is. Dan opeens is er de herkenning: de dochter van Jos Maas. "Wie heeft er zojuist bij ons appelflappen gekocht?", vraagt ze. Verbaasd steekt Bob zijn hand op. De dochter van Jos Maas (pompstation in Gemert), stapt naar hem toe en stopt een kaartje in zijn hand. "Dan is dat van jou?" Vol ongeloof staart Bob naar het kaartje: zijn bankpasje!
"Ik wist dat die flappen hier heen gingen", lacht ze. (En ja, dit spottersveldje is de familie Maas wel bekend, wie is ook alweer de eigenaar van het bos bij het spottersveldje?)
Er gebeurt een poosje niets op de toren totdat ik de valk boven de toren opeens zie vliegen. Het is een bijna stilhangen. En dan opeens is daar die actie. Een tweede valk nadert de toren. En terwijl ik me verbaas dat die valk niet ergens van de toren vandaan komt zien we hoe de andere valk er als een speer achteraan gaat. "Dit zijn geen vrienden", merk ik droog op.
Bibberend van de kou probeer ik beide valken in één plaatje te vangen. De kwaliteit van de foto's is bagger, maar het geeft voldoende aan wat ik bedoel met die "onvriendelijkheid". Zonder de ander te raken zet de "torenslechtvalk" diverse keren een aanval in. Beide scheren laag achter de boompjes aan de overkant van de Snelle Loop. Dan verliezen we de twee uit het oog.
Pas veel later keert een valk terug. Ook Piet uit Lieshout is gearriveerd en stelt rillend van de kou zijn scope op. De dames gaan met Bob op zoek naar warmere oorden. Ik voel dat het voor mij ook tijd wordt om naar huis te gaan. In de auto (dus uit de wind) voelt het gelijk veel warmer aan. Aangenaam ....
Borden vertellen me dat de doorgaande weg van De Mortel voorlopig dicht gaat. Onder het rijden bedenk ik de alternatieve route. Zo om of zo om?
