Gelukkig is het derde eitje er nu ook. Alles wijst er op dat het daar voor dit jaar ook bij blijft en dat stemt mij meer dan gelukkig. Na het vreselijke vorige seizoen is een nestje met drie mooie slechtvalkjes in de maak een zegen.
Vanmorgen ben ik getuige van de aanbieding van een prooitje. PA neemt direct het broeden over. Geen paring dus. Ik zie op webcambeelden dat de prooi bij de grote antenne genuttigd wordt. Een Mortelgang zal niet veel opleveren, weet ik dan al wel, maar toch neem ik de camera van tafel en ga ik op pad.
Bij het spottersveldje is een tweetal natuurbeschermers bezig met het overzetten en registreren van padden en groene kikkers. Wanneer ze na een knikje verder gaan moet ik even lachen om het rollenpatroon. Zij met de zware emmer vol amfibieën, hij met het notitieboek onder de arm.
Na het tegenwoordig vaste patroon van heen en weer lopen tussen spottersveld en het bosje erachter en vervolgens van spottersveld richting toren. Het weer is niet heel erg geweldig.
Na een poosje ben ik wel overtuigd: aan deze kant zit geen andere valk dan die (vermoedelijk) in de nestkast zit. Maar die zal zo plat op de eikes liggen dat ook die met geen mogelijkheid te zien zal zijn.
Dan ga ik dus maar op pad naar de achterkant. Halverwege moet ik de keuze maken tussen bruggetje over of het paadje langs de Loop vervolgen. Ik ga eerst even naar de overkant. Van deze kant ook weer geen valk te zien. Ik zie iets liggen in de verte, ik denk dat het een nijlgans is, maar ik weet het niet zeker. Vorozichtig besluit ik er heen te lopen. Wanneer ik halverwege ben, ziet de nijlgans me en waggelt zonder veel misbaar naar het water. Eenden maken zich drukker. Er vliegen er een stuk of zes op. Draaien wat rondjes over me heen en gaan dan een stuk verderop zitten.
Ik wandel door het bos en zie daar een viertal eenden in de wei zitten. Wanneer ik ze met de kijker wil bekijken valt me een paar meter dichter bij me een beweging in het gras op. Het lijkt of een kort rood lintje in de wind wappert. En dan realiseer ik me wat dit is: het koppie van een groene specht. Gehaast zet ik mijn camera aan, het koddige gezicht is alleen met een foto uit te leggen. Maar het gefrot aan mijn camera duurt te lang en de groene specht vliegt op. Ik volg hem met het blote oog en zie de specht landen tegen een paaltje naast een berk. Klik. Ik hoop dat de foto's wat scherp zijn. Het licht is weer verre van ideaal.
Dan loop ik terug en probeer ik het onlangs ontdekte roofvogelnest te herontdekken. De aanwijzing die achtergelaten heb werkt. Er zit geen vogel op het nest. verder gaat het.
Nog meer spechten trekken mijn aandacht. Wanneer ik een grote bonte specht volg die van het ene boompje naar een ander oversteekt zie ik daar een tweede. Een stuk kleiner en zo te zien wordt deze achtervolgd door de grote soortgenoot. Klik zegt de camera opnieuw en ik realiseer me dat dit voor mij een uniek plaatje is: twee spechten op één foto.
Wanneer ik even later weer bij de ganzenpoel sta, is er nog steeds geen valk te ontdekken op de toren. Ik ga dus nu voor de achterkant. Wanneer ik een paar minuten later aan de schterkant sta, zie ik het uitstekende puntje boven de betonnen rand direct. Dat zit er anders niet, dus....
Inderdaad zit daar de valk. Een koppie en een klein beetje borst, da's alles wat ik kan zien. Ik zoek naar een betere plek, maar die is er niet. Ik loop terug naar het riviertje.
Een plons wijst op activiteit bij de padden en kikkers. Een paar cirkeltjes kringen in het water en dan... wat is dat? Een veertje trekt mijn aandacht. Dat is toch van een roofvogel? Het veertje ligt in het water en hangt vast aan iets waarvan ik hoop dat het een stengel is. Ik zie het niet goed en dan gaan gedachten snel. Zie ik een vleugel in het water? Nee. Het moet een rietstengel zijn. Ik zoek een tak en haal het veertje op. Gelukkig, inderdaad een stengel. Het veertje moet van een roofvogel zijn. Automatisch speur ik het water en de oevers af. Daar nog een, en een stukje verderop beweegt ook wat.
Ik schrik nu toch echt. Het zal toch niet... Ik zoom de foto op het display zo ver in dat ik de kleur van de streepjes kan zien. Nog eens met de kijker: bruin! Toch? De kijker staat onscherp voor deze korte afstand. Ik draai en stel in. Bruin! Wat is dat? Er steekt iets uit de Loop vlakbij een van die andere veertjes. Nee, het is een stuk hout. Pffff.
Ik loop verder, maar ik speur continu naar elke afwijkende kleur in het water en langs de oevers. Dan bedenk ik dat wat veertjes niets betekenen. En als er een roofvogle in het water beland zou zijn, deze allang met de stroom meegevoerd zou zijn. Ik draai me nog eenmaal om en speur met mijn kijker naar de stenen die het dammetje vormen.
Een stuk verder valt me een takje op dat over het water hangt. Nieuwe loten vormen een bevestiging dat de lente nu toch echt begonnen is. Het is me een plaatje waard.
Wat later sta ik weer op het spottersveldje. Nog steeds geen valk te zien. Een paar padden zijn hun orientatie kwijt en kruipen terug in d erichting van het bos. Ik besluit nog even in de emmers te gaan kijken of er toevallig ondertussen alweer een kikker of pad ingevallen is. Ik ben verbaasd wanneer ik de aantallen zie die alweer in de emmers zitten.
Nog een blik op de toren en dan ga ik de auto in. Daar bekijk ik nog eens de foto's van de veertjes. Nee, die zijn niet van een slechtvalk....
En dat laatste klopt inderdaad, het ziet er naar uit, dat het veren van een nijlgans zijn!
