Het valt niet mee om als buitenmens binnen te zitten. Een plotseling opgekomen longontsteking blijkt ondanks de kuur niet zo erg op te schieten. Ik voel me niet ziek, maar ben zo verdomd snel moe. Het binnenzitten kwelt me, ik moet even naar buiten. De bestemming is natuurlijk De Mortel.
Zonder pet, maar met dikke jas stap ik uit. In de verte staat een auto, maar verder is er niemand te zien. De eerste valk is ook met het blote oog snel te ontdekken, deze zit in de antenne. Zou het PA zijn? Erg groot lijkt me deze valk niet. De ander blijkt op het rooster te zitten en met wat moeite ontdek ik dat de kop wat ronder lijkt, dat zal dan de nieuwe Miep (of hoe zo ook genoemd mag worden) zijn. Ik besluit wat dichter naar de toren te wandelen maar merk dan dat ik na een hondertal metertjes al moe begin te raken. Een zachte vloek perst vanzelf tussen mijn lippen vandaan. Het begint zelfs wat te druppelen. Daar gaat mijn uitstapje.
Ik draai om en haal een parapluutje uit mijn auto. Normaal zou ik dit buitje rustig zijn gang laten gaan, maar nu durf ik dat niet aan. Ik twijfel even, zal ik maar direct weer teruggaan naar huis?
dat is helemaal tegen mijn zin in en dus ga ik maar even op het bankje zitten. De paraplu omhooghoudend kan ik de twee valken maar moeilijk in de gaten houden. Zelfs dit kleine pluutje wordt al snel te zwaar. Ik sta op om dan toch maar te gaan, maar dan nadert er een fietser. Het is Martien van de rijschool. Ik besluit nog even te blijven om wat te kletsen. Het buitje trekt voorbij. De valk in de antenne is verdwenen. Zit die op het rooster er nog wel? Ik kan het niet zien en kan me er niet toe zetten om verder weg te lopen om wat beter in de kast te kunnen kijken.
Even later zie ik dan de valk terugkeren. Het lijkt een wat moeilijke aanvliegroute. Heeft de valk soms een prooitje? Niets van te zien en opeens lijkt de valk iets meer vaart te krijgen en landt met een kwak op het rooster om meteen naar binnen te gaan.
Ook Piet uit Lieshout komt nog even kijken. Hij is al eerder geweest en komt nu nog even terug.
Hij vertelt over een paar jonge uilen, maar ik kan me niet concentreren op wat hij zegt. Het schiet me te binnen dat een vijftal jaren geleden zo ongeveer mijn debuutwaarneming startte met het even stilzetten van mijn auto, onderweg naar De Mortel. Op Koninginnedag van dat jaar (2007) begon ik mijn verhalen op te tekenen. Toen was de situatie ietwat vergelijkbaar met nu, met dat verschil dat er toen al jonkies waren toen de boze feeks uit Belgie haar intrede maakte.
Het seizoen lijkt dit jaar eigenlijk wel afgelopen. Ik geloof niet meer in de geboorte van een jonkie. Pa doet verschrikkelijk zijn best om de eitjes te bebroeden, maar hij weet niet dat de nieuwe aanbidster hem niet komt aflossen wanneer zij binnenkomt, maar slechts naast de eieren gaat staan. Onwennig, zoals 2OR dat deed bij het eerste eitje. Het verschil is dat deze eitjes niet van deze nieuwe jongedame zijn.
Ik stap in mijn auto en ga naar huis. Moe, niet voldaan, gewoon naar huis, bankhangen!
