di 14 april, 10:30u - 12:15u (deel I)
Het gaat vandaag vast en zeker weer een "hin, trug en vurrum" worden. Dat is de conclusie na een ochtendbezoekje. Wanneer ik een valk ergens op de toren vermoed, maar hem toch niet kan vinden en er bovendien geen enkele thuiskomstactie is, dan is dat hoogst teleurstellend. En dan is Kuiko niet tevreden.
Het verhaal van de ochtend is dus uitermate teleurstellend. Direct bij aankomst op het veldje kan ik al geen valk ontdekken. Ik ga er zondermeer vanuit dat er eentje op de eieren broedt, dus waar is de ander? Na een paar kiekjes van de hooglanders besluit ik maar weer eens naar de overkant van de Snelle Loop te gaan. Ondertussen probeer ik in te schatten hoe vaak ik deze route al heb gemaakt. Geen idee eigenlijk, maar het is vaaak!
In de Snelle Loop zoekt een halve kudde verkoeling in het ondiepe water. Het is erg ondiep, valt me op. Ik loop verder. Maar ook deze uitkijkpost laat geen verborgen valken zien. Dan ga ik maar even kijken naar de nijlgansjes. Ik tel er nog steeds negen. Pa en ma lokken hun kroost naar het midden van de poel. Hier zijn ze veilig voor die tweepoot-met-pet. Nog eens glijdt mijn blik over de toren. Nog steeds geen enkele schim die op een slechtvalk lijkt. Ik ga maar terug naar het spottersveldje. Even loop ik het onverharde deel van de weg in, maar ook vanaf die zijde kan ik niets ontdekken. Vanaf deze positie kan ik net niet op de betonnen rand kijken, maar ik acht het onwaarschijnlijk dat er daar een zit, dus loop ik terug. (Het blijkt een inschattingsfout te zijn, zo blijkt uit P.W.)
Op het spottersveldje zie ik opvallend veel vlindertjes passeren. Koolwitjes, citroentjes, een piepklein roodachtig vlindertje en een klein wit vlindertje met opvallend rode vleugeltopjes. Ik ben bepaald geen kenner, maar dit vlindertje heb ik bij mijn weten nog nooit gezien. Ik probeer de vlinders op de foto te krijgen maar, ze fladderen opvallend snel en in een onregelmatig patroon. "Het lukt voor geen meter", moet ik een poos later ietwat teleurgesteld vaststellen. Vlakbij me hoor ik alllerlei vogeltjes hun gevarieerde liedjes fluiten. Ik doe enorm mijn best om ze te ontdekken, maar het lukt maar mondjesmaat. Een pimpelmeesje en een geelgorsje hebben kennelijk medelijden met me en laten zich even zien. Klikkerdeklik.
Het valt me op hoe ook vandaag weer twee keer politie voorbij komt rijden. Ze kijken even en beantwoorden mijn knikje met een handopsteken. Als ik hen was geweest dan had ik even gestopt en had ik even van de natuur genoten. "Maar ja, ze zijn hier onder diensttijd, zal wel niet mogen", bedenk ik.
De tijd verstrijkt en er gebeurt werkelijk niets. Ik besluit nog even het zekere voor het onzekere te nemen en vertrek via het onverharde deel van de weg. Halverwege stop ik even. De zon schijnt pal in mijn gezicht. Wanneer mijn ogen een beetje aan het felle licht gewend zijn, zie ik dat er geen valk op de lamp zit. Ook de ringen lijken geen valk te herbergen. De betonnen rand dan? Flits, daar heeft de zon me te pakken. "Denk het niet", gis ik en vervolg ik mijn weg naar huis....
di 14 april, 15:10u - 16:15u (deel II)
Zooooooo saai
Nee, tevreden met het gebodene was ik vanmorgen allerminst. Geen slechtvalk gezien, nee sterker nog zelfs geen enkele roofvogel gezien ook! Dat kan veel beter. Vanmiddag laat ik mijn tank maar weer eens volgieten, blaas ik de bandjes weer op spanning en dan staat niets een volgend retourtje De Mortel nog in de weg. Zal ik mijn camera maar meteen op filmen zetten? Vol goede moed betreed ik het spottersveldje dus. Maar dan laat de toren opnieuw weinig spannends zien. Weer niks? Ik kan het haast niet geloven en omdat de zon ondertussen weer een stuk anders op de toren schijnt besluit ik meteen het onverharde deel van de weg in te slaan.
Maar dan opnieuw een deceptie. Weer niks te zien! Ik besluit maar weer terug te keren naar het spottersveldje. Wanneer ik dat dicht genaderd ben draai ik me even om. Iets veranderd op de toren? "Verhip, d'r zit er een op de antenne", vol verbazing mompel ik het uit. Of ik voel dat er gauw iets gaat veranderen neem ik snel een paar foto's. Even wordt mijn aandacht getrokken door een passerende tractor. Wanneer ik weer omhoog tuur zie ik dat de valk alweer het luchtruim kiest. Met een boogje landt hij op het rooster. Een paar tellen later verlaat er weer een valk de nestkast. Een wisseling? Ik weet het niet.
Ook deze valk is niet van plan er een luchtshowtje van te maken en lijkt direct voor een lamp te kiezen. Aan de achterkant natuurlijk! Meteen ga ik op pad. Ik laat het bruggetje links liggen en loop door langs de Snelle Loop. Tussen de bomen door zie ik de lamp. Inderdaad: met een valk erop. Ik besluit door te lopen naar de achterkant. Ondertussen tuur ik telkens even tussen de kruinen van de bomen door of de valk er nog zit. "Noppes!" Ik zie een schim naast de toren vliegen. Is het de valk? Het is niet te zeggen. Ik keer dus maar weer om. Een hele poos met niks vermeldenswaardigs verstrijkt. Ik denk aan een huiswaartse tocht, maar dan nadert er een fietser. Vaker gezien en altijd goed voor een praatje. Ik vertel over de geelgors (mannetje, want hij zong), over de vlinders en speciaal over het mij onbekende witte vlindertje met de roodachtige vleugeltoppen. "Da's het oranjetipje", weet de man me te vertellen. Ik geloof het direct. Aan de overzijde van de Loop zit iemand. Het lijkt alsof hij zit te tekenen. De hooglanders die zich langzaamaan weer in het bos terugtrekken laten hem keer op keer van plek veranderen. Twee ruziende hooglanders stormen zijn richting uit. De man grijpt zijn stoeltje en gaat weer wat verder zitten. Het is geen leedvermaak, maar een glimlach kan ik niet onderdrukken.
Wanneer mijn gezelschap even later weer vertrekt heb ik helemaal geen zin meer om nog langer te blijven. Ik stap dus maar in de auto en besluit toch maar weer via het onverharde weggetje te gaan. Halverwege stop ik opnieuw en haal ik mijn nog niet ingepakte kijker tevoorschijn. Maar ook nu: noppes, nada, niks.
