Hallo iedereen in het hele land, ik ben er weer. Je weet toch wel wie ik ben? Ik ben toch Wisky, de labrador van Kuiko.
Mijn baasje zei dat ik weer eens een keer een stukje moest typen. Maar eerst vond ik dat niet meer zo'n goed idee. Weet je waarom? Nou heel eenvoudig: ik dacht dat typen is toch iets voor puppies. En ik ben toch echt geen puppie meer. En stomme puppy-gedinges dat doet een stoere puberhond nu eenmaal niet.
Maar toen dacht ik: als ik niet zelf ga schrijven over mijn stoere avonturen, hoe moeten jullie dan ooit weten wat ik allemaal heb meegemaakt?
Ik heb ruzie gehad, weet je. Zo'n stomme Stafford bij ons uit de buurt wou toen helemaal niet met mij spelen en toen lag ik netjes op de grond op hem te wachten en toen trok ie zijn riem kapot en toen kwam ie aanrennen en toen lag ik nog gewoon lief op hem te wachten en toen beet ie mij. Keihard, jongen. Dat deed zeer. Hij beet in mijn kop en toen begon ik zomaar te bloeden. En mijn vrouwtje (want die was erbij) die werd heel boos en schopte keihard tegen die rothond. (Weet je, ik dacht steeds dat Stripe een Stafford was, maar mijn vrouwtje en later ook mijn baasje en Cindy en Tim zeiden het allemaal, dus dan zal het wel kloppen: Stripe is een Rothond).
Stripe, de Rothond beet me toen ook nog eens keihard in mijn poot. Het vrouwtje van Stripe riep nog wel dat ie moest ophouden, maar dat deed ie niet. En ik kon maar niet los, anders had ik hem ook eens goed hard gebeten. Dan had ie eens geweten hoe dat voelt.
Mijn vrouwtje moest helemaal huilen toen we weer thuis waren en toen werd mijn baasje toch boos! Wow, die kan kwaad worden, zeg.
Maar we gingen naar de dierenarts. Ik wil altijd graag mee in de auto, maar als we daar heen gaan, dan wil ik liever niet mee. Maar de dierenarts zei dat ie naar mijn koppie en mijn poot moest kijken. En omdat ik een zwarte hond ben is dat moeilijk. Pfuhh, ik blijf lekker toch gewoon zwart hoor!
Toen de dierenarts klaar was, mocht ik weer naar huis. Het deed niet meer zo'n pijn. En toen kwam het baasje van Stripe en die bracht wat lekkers voor me mee.
Een paar maandjes later deed mijn poot opeens weer pijn. Ikke maar likken natuurlijk, maar het ging maar niet weg. Toen voelde mijn vrouwtje en Cindy aan mijn poot. Net op de plek waar het pijn deed. Cindy riep toen dat het weer bloedde. Ik dacht al: nee, toch, niet weer naar die dierenarts toch zeker?
Maar mijn baasje kwam thuis en toen moest ik toch weer met hem mee naar die dierenarts. Ik dacht toen: als ik nu eens flink binnen plas, dan moet ik misschien wel weer naar buiten. Maar die assistentes (zou heten die lieve meisjes daar), die vonden het helemaal niet erg. Mijn baasje kreeg wat papier en toen kon ie het wegvegen. Baasje was wel sportief want hij werd ook niet boos, maar hij bleef wel binnen. Tsja en toen kwam ie opeens tevoorschijn: de dierenarts!
Maar hij was eigenlijk best wel aardig. Samen met baasje zette ie me op de tafel en toen pakte hij mijn poot beet. Haha, dat gezicht van hem toen ie zag wat ik in mijn poot had. Weet je wat ie zei: "dat is een afgebroken tand, dat heb ik in dertig jaar nog nooit meegemaakt".
Ja, ik had een tand van Stripe in mijn poot. Toen die er uit was, toen deed mijn poot al helemaal geen pijn meer. En die dierenarts keek ook nog eens goed naar mijn kop en toen zei hij dat dat allemaal netjes genezen was en dat ik een knapperd ben. Haha, hoor je het ook eens van een ander, baasje!
Nou, was dat geen avontuur? Dat wisten jullie niet he.
Vandaag heb ik ook weer iets leuks gedaan. Baasje heeft mij leren fietsen en het ging al heel goed zei hij toen we weer naar binnen gingen.
Vinden jullie zeker gek, dat een hond kan fietsen? Nou, ik kan ook niet echt fetsen natuurlijk, maar mijn baasje deed daarnet mijn riem om mijn kop en ik dacht al: hee, gaan we alweer wandelen. Ik ben daarnet nog geweest. Maar toen gingen we in de schuur en daar haalde mijn baasje dat stofding eruit. Ik heb dat ding al vaker zien staan en er zitten meestal spinnenwebben aan en er ligt stof op en de zak van de tuinkussens en zo.
Dat ding heet fiets, dat had ik wel onthouden. (Hee, ik ben tenslotte al bijna drie jaar, ik weet zoiets heus wel).
Mijn baasje ging op dat ding zitten en ik mocht meelopen. Ik was zoooo blij. Nu kon ik eindelijk weer eens in mijn tempo rennen en niet dat stomme slome wandelen wat die tweebeners altijd doen. Maar ik kreeg op mijn donder. Mijn baasje kon me zeker weer niet bijhouden.
Nou, dan maar een beetje langzamer. We gingen telkens op en neer over dat weggetje achter ons huis. Dat is wel saai, want dat is alleen maar tussen de huizen. Mijn baasje zei steeds goed zo Wisky. En dat hoor ik graag, want meestal krijg ik daarna een koekje.
Toen we voor de zoveelste keer weer omdraaiden zag ik mijn vrouwtje. Ik dacht meteen, weet je wat: ik zal wel eens keihard naar jou toe rennen. Nou daar ging baasje weer eens tekeer. "RUSTIG, RUSTIG", riep ie keihard.
Wanneer mijn baasje af en toe een keertje met mij gaat rennen dan vind ik het altijd leuk om de riem te vangen en in mijn bek te pakken. Dat mag nooit van baasje, maar ik dacht dat kan nu toch wel een keertje? Werd ie alweer kwaad. Ik dach nog, nu moet ik op gaan passen, want dalijk krijg ik geen koekje meer van hem.
Toen gingen we nog een keertje draaien en toen ik vlakbij een deur van een ander huis was, ging die opeens open en kwam er een mevrouw naar buiten. Die had ook een fiets. Dus ik dacht meteen, die wil zeker ook mee rennen. Dus ik als een speer erheen. Is me daar mijn baasje weer pissig. Hij riep allemaal van die woordjes die hij anders nooit zo vaak zegt. Het klonk allemaal best wel boos. Haha, ik keek om en zag die fiets met mijn baasje erop toch slingeren. Ik ben toen maar gauw netjes gaan zitten, dat vind ie meestal wel goed.
Nou, toen gingen we nog een keertje op en neer en toen gingen we weer naar binnen. En weet je wat? Vrouwtje had steeds stiekem mee staan te kijken, maar ze was helemaal vergeten om een fotootje te maken. Maar ik kreeg mooi wel een koekje van baasje en vrouwtje pakte meteen weer vers water voor me. Hmm, dat bevalt me wel: dat fietsen.
Nou moe, ook een saai verhaal, zo zonder foto's. Volgende keer beter. Enne, houdoe en een poot van Wisky, tot volgende keer maar weer.