Het klinkt als iets spannends, haast dramatisch zelfs, maar het is niets anders dan de constatering dat er tussen mijn vorige bezoek aan de Morteltoren en het huidige een tweetal weken is verstreken en dat is gezien de frequentie van de periode daarvoor best heel erg lang.
Onderweg heb ik bij de "Enorm" nog even wat tape gehaald om een kleine reparatie aan mijn kijker te kunnen verrichten. Ik vind het wel passend om die reparatie op de tafel op het spottersveld uit te voeren. Praktisch is dat ook, want terugrijden naar huis is om.
Het gevolg is dat ik met zeer beperkt zicht tegen een toren die ook nog eens in nevel gehuld is probeer te zien of de valk die met gekrijs om de toren vliegt, de enige aanwezige is. Met het blote oog denk ik te zien dat er ook een valk op de GSM-antenne zit op de tweede ring. En door een beweging valt met de derde valk ook opeens op. Deze zit op de derde ring. Snel knutsel ik mijn kijker weer in orde en dan bekijk ik de toren wat beter. Nu zie ik ook een slechtvalk (een juvie, schat ik) op het rooster van de nestkast, maar de valk in de lucht ben ik kwijt. Dat zou dus ook deze kunnen zijn geweest.
Terwijl ik de omgeving even scan (de vliegende valk is verdwenen) vallen me de paddestoelen op onder en rondom de picknicktafel. Natuurlijk worden er een paar plaatjes van geschoten en dan kijk ik weer op naar de toren. De valk op de derde ring is weg. Meteen daarna zie ik een valk kort om de toren vliegen en die gaat in de vernieuwde hoge antenne zitten. De valk op het rooster is ook weg.
Achter me hoor ik getuf. Het is de auto van Piet uit Lieshout. Ik kan niet zo heel lang blijven, maar ik ben blij met zijn gezelschap. Dankzij Piet zie je altijd meer dan wanneer je alleen bent. En niet onbelangrijk: Piet weet meestal ook WAT hij ziet, daar waar ik het nog altijd meestal niet (zeker) weet. Hij heeft gehoord dat ik onlangs samen met Debby de gewone tapuit heb gezien bij de zandhoop. Ik vertel hem dat ik het niet zeker wist, maar dacht aan een juvie roodstaarttapuit omdat de kleuren en tekening niet helemaal klopten.
"Moette oew buukske meenemen", meent Piet. Dan lach ik en vertel ik over het lot van mijn vogelzakboekje. Hopeloos verscheurd door mijn verveelde hond. Piet kan er wel mee lachen, hij kent dergelijke verhalen wel. Net als ikzelf vindt hij het zonde dat het om het vogelboekje gaat. Een nieuw komt er al aan. Ondertussen blijkt de toren leeg. Althans de valken die ik even daarvoor nog zag zitten blijken allen van hun stekje verdwenen. Mogelijk zitten ze aan de achterkant of zijn ze op jacht gegaan.
Terwijl we aan het praten zijn, zie ik hoe Piet opeens naar iets anders luistert en hij zijn verrekijker aan het hoofd zet. Ik weet dan vanzelf dat er iets interessants in de buurt zit. Een paar tellen later wijst Piet me waar het ijsvogeltje zit. En wanneer het vogeltje zich een paar minuutjes later verplaatst heeft, weet Piet als eerste te vertellen waar het vogeltje gebleven is. Bij het paadje langs het bos bij de Loop. Ik zie het vogeltje precies op de blauwe rug. De afstand is veel te ver voor eengoed plaatje.
En dan opeens is daar de slechtvalk met prooi. Vreemd genoeg draait de valk weer weg van de toren. Misschien is de prooi wel te zwaar en gaat ie net als onlangs weer ergens in de buurt op de grond zitten.
De tijd verstrijkt en veel is er niet meer te zien. Dan komt de valk terug. Ik denk dat het een juvie zal zijn, die ondertussen de prooi verslonden heeft, maar toch wel tot mijn verbazing zien we door Piet zijn scoop dat het VV is. Ik zie iets vreemds aan een vleugel, maar dat is niet die geknakte veer die we laatst bij een van de valken zagen. Wanneer de valk zich op de lamp draait lijkt het mankement weer gladgestreken te zijn.
Ik kijk op mijn klokje en zie dat het tijd wordt om te gaan. "Minstens drie en een ijsvogeltje, het kan slechter bij een weerzien".
