De omstandigheden hebben me te grazen. Ik wist dat ik aan mezelf moest denken, maar ik heb iets te lang gewacht. Het is me allemaal teveel geworden en nu moet ik me dwingen om mijn rust te nemen. Het is geen offer om te gaan Mortelen nadat ik eerst een flinke ronde met Wisky heb gemaakt. Er staat nog vanalles op het programma maar de eerste twee zijn toch pure ontspanning.
Het had echter zo maar anders kunnen worden vanmorgen, nog in de eerste meters had het mis kunnen gaan. En ben ik normaal niet zo'n aggressieve verkeersdeelnemer, nu kwam de auto die de parkeerplaats van de Jumbo wou verlaten en net even mij als verkeer van rechts wou voorschieten totaal op het verkeerde moment. Ik ram op de claxon en zet mijn auto er nog net voor. Een woeste zwaai met mijn armen was meer dan voldoende om de overtreder in zijn schulp te laten kruipen. Ahhhh, ik heb er zo'n hekel aan, aan die mensen die altijd maar weer voorrang menen te moeten nemen. Ik stam nog uit de tijd dat bij de rijles duidelijk werd gesteld dat je het overige verkeer met je acties nooit mag hinderen. Tegenwoordig wordt meer gekeken of je er nog net tussenpast, dat de ander vol op de rem moet dat is dan niet jouw probleem. "Nou, reken maar dat het jouw probleem is!"
Zo dat is eruit.
Ik zou dit normaal al snel vergeten zijn en er verder ook geen melding meer over hebben gemaakt en het zeker ook niet als titel hebben gekozen, ware het niet dat... maar dat komt nog wel.
Na een overig keurig nette rit naar De Mortel waar iedereen wel liet zien zich als een heer en/of dame in het verkeer te kunnen gedragen, kom ik aan bij het spottersveld. Ik ben helemaal alleen en kan in eerste instantie geen valk ontdekken. Sterker nog: ook met de refresh in de hand is geen valk te ontdekken. De twee jonkies moeten onder de camera zijn gaan zitten en de ouders zijn niet thuis.
Ik speur de omgeving af. Een buizerd volg ik in zijn vlucht over de wei, achter het bosje rechts, door het grotere bos dat daar aan vast ligt, tussen de bomen door, en ongeveer de plek waar hij landt. Maar dat plekje raak ik meteen ook kwijt en de buizerd kan ik niet meer vinden. Het zorgt er wel voor dat ik me voor neem om zo maar eens te gaan wandelen. Nog een blik omhoog naar de toren.... verhip daar zit er opeens eentje in de antenne op de wiphoek. Klikkerdeklik. Dan ga ik toch maar op pad.
Overal hoor ik de vogeltjes, maar ik kan ze maar niet ontdekken. Ik weet dat ik daar elk jaar wel wat moeite mee heb en dat ik mezelf het geduld en de tijd moet gunnen om rustig te observeren. Aanvankelijk heeft dat nog geen resultaat. Pas aangekomen aan de overzijde van de Loop zijn dar mijn eerste waarnemingen van klein grut dat uit een boom op het gras springt en dan weer omhoog gaat de boom in. Zien lukt het me al wel, op de foto zetten nog even niet.
In de verte zie ik een gansachtige, ik weet niet of het een nijlgans is of niet en ik besluit rustig naar het einde van het veld te wandelen zodat ik een goed zicht heb op wat zich in de wei bevindt. Het is nog steeds een grote afstand maar ik weet nu haast zeker dat het inderdaad een eenzame nijlgans is. Zouden ze ook dit jaar geen jonkies hebben?
Ik besluit nu het bos in te gaan en wie weet kan ik het buizerdsnest wel ontdekken. Wanneer ik even later sta te speuren bedenk ik dat ik door totaal niet te weten waar het is misschien eerder iets verstoor dan dat ik mijn doel kan vinden. De prachtig fluitende vink verdient mijn aandacht meer. Kan ik hem vinden? Ik maak de bekende fout om alles maar bovenin de boom te verwachten. Wanneer ik een boompje dat op een meter of tien van me staat van boven naar beneden scan zie ik de vink prachtig zitten op een hoogte van minder dan de helft van de boom. Ik geniet van zijn prachtige fluitje en ik zie in mijn zoeker hoe mooi deze vink is. Het plaatje moet wel geslaagd zijn. De volgende ook.
Ik blijf een paar minuten roerloos staan en loop dan weer verder. De vink stoort zich er niet aan en gaat verder met zijn concert. In de verte zie ik een vogel van de ene boom naar de andere vliegen. Ik weet dat het een specht is en ik geef mezelf een compliment dat ik dit goed onthouden heb. Even later zie ik er twee zitten. Volgens mij een ouder en een jonge grote bonte specht. Pa heeft wat voer verzameld maar jonkie durft zich niet te bewegen, want die heeft me ontdekt. Pa heeft me ook gezien en wat ik niet wist is dat een specht dus ook gewoon met voer tussen zijn snavel kan "zingen".
De plaatjes gaan in een stroom, maar dan wil ik de twee niet langer in de weg staan en loop ik door.
Naast de plas waar hier en daar een kikker in plonst wanneer ik voorbij loop, merk ik opeens iets op in het gras. Het is een naaktslak die tergend langzaam van rechts naar links rent. Hoewel verkeer van rechts dus echt voorrang heeft besluit ik nu ook even komende van links mijn voorrang te pakken. Of de slak ook verontwaardigd op zijn claxon ramt weet ik niet, maar de titel van mijn stukje is nu bedacht. Ik heb een glimlach op mijn gezicht wanneer ik mijn route vervolg.
Voorbij het klappoortje, over het bruggetje, daar linksaf, verder langs de Loop in de richting van het betonblok, gaat het. En dan ineens een dubbele variant van een bekende piepende toon. "Ik weet het", maar dan zijn ze daar al. In grote vaart scheren twee ijsvogeltjes langs me heen op een metertje boven het water. Ik volg ze met het blote oog en denk te weten waar ze zullen landen. Ik besluit om verder te wandelen naar de achterkant en dan "haal" ik de ijsjes straks wel even op. De achterkant toont een lege toren en dus keer ik om en ga ik de ijsvogeltjes even "scoren". Maar op de verwachtte plek zitten geen twee, nee, geen een ijsvogeltje. "Hmmm arrogantie van de bovenste plank: ik zal ze zo wel eens even op gaan halen. Niks ervan".
Ik loop toch even door naar de houten poort op het einde van het pad. Ik speur langs de Loop maar ontdek niets. Dan maar via het bospad terug naar de toren. Bij het bosje nabij de hoek beweegt wat. Een paar piepkleine vogeltjes wippen naar een berkje en draaien zich snel naar de achterkant van de stam. Een ander kan ik wel volgen. Ik probeer te ontdekken wat voor vogeltje het is. Het is niet groot en bruinig, zag ik nu een wat lange gebogen snavel? Ik zoom en ik schiet..., raak. Haha, dat is een boomkruiper met wat mos in zijn bek. Die kleintjes moeten haast jonkies zijn geweest.
Meer dan tevreden loop ik terug naar het spottersveld waar ondertussen Piet zijn spullen uit de wagen haalt. De buurvrouw komt ook even gelopen. "Hoe is het met je moeder?"
Ik vertel dat het niet goed gaat en dan hoor ik een verhaal waar ik van schrik, maar waar ik hier niet over in detail wil gaan. Laten we het er op houden dat "Happy Endings" bestaan. Gelukkig maar.
Het is bijna twaalf uur, ik moet me haasten om nog op tijd bij de apotheek te zijn waar ik nog wat moet ophalen. Gerrit groet ik nog snel even en dan ben ik weg. "Verkeer van rechts heeft voorrang, goed onthouden".
